Μια μικρή ιστορία από τις αμερικάνικες εκλογές του 1960, στις οποίες ο Δημοκρατικός John Kennedy νίκησε τον Ρεπουμπλικάνο Richard Nixon. Είχε πριν απ’ αυτό κερδίσει τις τηλεοπτικές εντυπώσεις. Αυτό συνέβη “στο πρώτο debate που έγινε ποτέ” [26/9/60] στο οποίο ο JFK καθήλωσε τα φιλοθεάμον κοινό με την νεανική δροσιά και την ακαταμάχητη γοητεία του. Σε κοντράστ με τον Nixon, ο οποίος σύμφωνα με άρθρο της επόμενης μέρας «έμοιαζε με άνθρωπο που πήγαινε σε κηδεία, τη δική του κηδεία», ο Kennedy «έμοιαζε με αθλητή που απλώς ήρθε να φορέσει το δάφνινο στεφάνι»…
Ο ίδιος ο Nixon στο βιβλίο του “Έξη λέξεις” θα παραδεχόταν:
«Επικεντρώθηκα πολύ στην ουσία και όχι στην εμφάνιση. Έπρεπε να θυμάμαι ότι μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις».
Αυτή είναι η επίσημη αφήγηση, την οποία επαναλαμβάνουν σταθερά οι πολιτικοί αναλυτές, χωρίς να τη σχολιάζουν – σαν ένα είδος ισχύουσας έκτοτε κανονικότητας. Το κάνουν “χωρίς αιδώ”, θα πρόσθετε ο ηθικολόγος, αφού σκοπός εδώ ουσιαστικά είναι η κυνική διαφήμιση της “δύναμης του μέσου” από τους ίδιους τους ανθρώπους του.
Το ενδιαφέρον είναι ότι η επίσημη αφήγηση είναι ανακριβής.
Ίσως πράγματι η “γοητεία” του JFK να βοήθησε. Όμως εκείνο στο οποίο βοήθησε δεν ήταν να νικήσει, αλλά να πλησιάσει τον σταθερά προηγούμενο αντίπαλό του…
Για τα υπόλοιπα, θα φρόντιζαν κάποιοι “φίλοι”.
Στα 1956, ο πατήρ Kennedy, Joseph, αντιμετώπιζε ένα μικρό πρόβλημα. Αδυνατώντας να κάνει μια συγκεκριμένη εξυπηρέτηση που “χρωστούσε” στον Frank Costello, επιφανή Νεοϋορκέζο γκάνγκστερ, βρέθηκε στο στόχαστρό του. Μέσω κοινής γνωριμίας, του τότε δήμαρχου Σικάγου Richard Daley, ζήτησε τη βοήθεια ενός άλλου μεγαλομαφιόζου, του Sam Giancana. Στην αρχική άρνηση εκείνου, κατάφερε τελικά να αντιτάξει μια δελεαστική πρόταση : “ο γιος μου, μελλοντικός πρόεδρος των ΗΠΑ, θα είναι ο άνθρωπός σου. Στο υπόσχομαι, ποτέ δεν θα σε εγκαταλείψει”. Ο Giancana τον πίστεψε, και έπεισε τον Costello [θα καρπωνόταν κι εκείνος το κάτι τι του…] να ακυρώσει το “συμβόλαιο”.
Τρία χρόνια αργότερα, το 1959 ο Sam Giancana θα αντιμετώπιζε την ανάκριση της περίφημης ερευνητικής επιτροπής McCellan, μέλη της οποίας ήταν οι John & Robert Kennedy. Η αντιμετώπιση που είχε από τον Robert ήταν απροσδόκητα επιθετική. Η στάση του Sam ήταν ούτως ή άλλως στερεότυπη: επίκληση του 5th Amendment, ρεφρέν των μαφιόζων της περιόδου, έμπνευση του “Αϊνστάιν του εγκλήματος”, Murray “Κατσαρομάλλη” Humphreys: “αρνούμαι να απαντήσω γιατί πιστεύω ότι η απάντησή μου μπορεί να με ενοχοποιήσει” [στη διάρκεια της ανάκρισης ο Giancana το επικαλέσθηκε 34 φορές].
“Θα μας πείτε κάτι άλλο ή θα συνεχίσετε να χαχανίζετε; νόμιζα ότι μόνο τα κοριτσάκια χαχανίζουν συνέχεια…” τον κάρφωσε κάποια στιγμή ο Robert Kennedy.
Ο Sam δεν απάντησε, απλώς …χαχάνισε. Αλλά κράτησε την προσβολή.
Ένα χρόνο αργότερα, στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, ο πατήρ Joseph πλησίασε τον Giancana με διαμεσολαβητή τον Frank Sinatra. Ανανεώνοντας τις υποσχέσεις περί προέδρου που θα ήταν “ο δικός του άνθρωπος”, ζήτησε τη βοήθεια της Οργάνωσης για την εκλογή του John. Ο Sam δέχτηκε: πέρα απ’ το πλήθος των donations εκείνου και των φίλων του, “φρόντισε” όλα τα μέλη των ελεγχόμενων συνδικάτων να ψηφίσουν τον JFK. Η εκλογή εξελίχθηκε σε …θρίλερ και η πολιτεία του Illinois, υπό τον απόλυτο έλεγχο του Sam, υπήρξε καθοριστική για το αποτέλεσμα.
Το πόσο “ευγνώμονες” φάνηκαν στη συνέχεια οι John [πρόεδρος] και Robert Kennedy [υπουργός δικαιοσύνης] είναι μια άλλη ιστορία. Όπως και το πώς αυτό επηρέασε τη μετέπειτα πορεία τους.
