To singularity, οι πολιτικές του virtual, μέσα αντι-κοινωνικής δικτύωσης, η μουσική στην εποχή των ringtones…• Singularity, the politics of virtual, anti-social media, music in the age of ringtones…
Το θέμα δεν είναι τόσο τα “μικροσκοπικά αντικείμενα” : όποιος έχει κυκλοφορήσει στοιχειωδώς στην πιάτσα, μπορεί να αναγνωρίσει στο βλέμμα του ανεκδιήγητου Εμμανουέλ* Μακρόν, το βλέμμα ενός “ακουσμένου”. Το αυτό και για την κινησιολογία του. Η κυρία Ζαχάροβα γενικώς δεν αστειεύεται. Και εδώ, εννοείται, έχει δίκιο. Οι τρεις μικρονοϊκοί ανθυπo-losers που έχουμε μπροστά μας, έχουν λόγο για τη ζωή και…
…Για μια ακόμα φορά, το θέμα δεν είναι τόσο η είδηση, όσο ο χειρισμός, για την ακρίβεια, εδώ, η θεϊκή εκφώνισή της.
Σιχαίνομαι “γιορτές” όπως η “Ημέρα της Μητέρας” : δεν είναι κάποιο πρόσωπο που αφορούν, τιμώντας το όνομά του μέσω εκείνων που προς τιμήν του το μοιράζονται.Αφορούν, υποτίθεται, ρόλους. Και πάνω απ’ όλα σχέσεις. Προσωπικές, δηλαδή μη επιδεκτικές παρέμβασης από διάφορους περίεργους φορείς, κυβερνητικούς …και άλλους. I hate “holidays” like “Mother’s Day” : they don’t refer to a specific person, by…
Ασφαλώς και η Μ. Σάττι έχει δίκιο για το χειρισμό της …επίθεσης του ισραηλινού creature απ’ τους κινούμενους υπόνομους των εγχωρίων μίντια. Το αυτό ισχύει όμως και για την “ανθρώπινη προσέγγιση” sites όπως το news24/7 – βλ. πάνω, τον τίτλο και τη θλιμμένη πόζα της καλλιτέχνιδος. Η αντικατάσταση συλλήβδην των ανωτέρω μέσων από (όχι και τόσο) προηγμένα συστήματα Τεχνητής Νοημοσύνης…
Από ένα κλασικό fusion άλμπουμ των ‘70s, το τρίτο που ο John McLaughlin κυκλοφόρησε με τους Shakti (Zakir Hussain – κρουστά, L Shankar – βιόλα, βιολί, Vikku Vinayakram – κρουστά) διαλέγουμε το εναρκτήριο κομμάτι. Η μουσική σε παρασύρει σαν ορμητικό ρεύμα. Η λέξη “συγκλονιστικό” παύει ως δια μαγείας να αποτελεί κλισέ. From a classic fusion album of the ’70s, the…
Θα σχολίαζα, αλλά δεν το κάνω γιατί ως γνωστόν …είμαι προκατειλημμένος. 😇Είμαι περίεργος πάντως πώς θα χειριστούν (και) αυτό το θέμα οι χρόνια νοσούντες με Trump derangement syndrome. ΥΓ. Το ινδοπρεπές μουσικό αφιέρωμα θα συνεχιστεί – το ποτάμι δε γυρίζει πίσω.
Το πιο αγαπημένο μου “ποπ τραγούδι με σιτάρ” ever. Ίσως γιατί ήταν το πρώτο που άκουσα ποτέ, ίσως και (μάλλον) όχι. Μια σχετικά υποτιμημένη συνεισφορά του George Harrison στο μεγαλείο του Revolver, Νο 1 άλμπουμ της δισκογραφίας των Beatles. My favorite “pop song with sitar” ever. Perhaps because it was the first one I ever heard, or maybe (probably) not….
Το πανδαισιακό ηχητικό χωνευτήρι των Weather Report δε θα μπορούσε να μην ενταχθεί στο “πολιτιστικό οπλστάσιο” ανθρώπων που εκμεταλλεύονται, δεκαετίες τώρα, το ταξιδιωτικό πνεύμα (καλλιτεχνικό και όχι μόνο) για την επίτευξη στόχων όχι ακριβώς ανθρωπιστικών – όπως οι ίδιοι διατείνονται. Σε ό,τι μας αφορά, μένουμε στη μουσική. Ακούμε μια σύνθεση του μεγάλου Joe Zawinul με ποικίλες επιρροές, Ινδικές και απωανατολίτικες….
Το δέκα λεπτών διάρκειας βίντεο περιλαμβάνει ενδιαφέροντα στιγμιότυπα, όπως εκείνο με τις εκτιμήσεις του Elon Musk των πιθανοτήτων εξάλειψης της ανθρωπότητας από killer robots. Ή εκείνο με το κινέζικο ρομπότ που περιέρχεται σε κατάσταση αμόκ, απειλώντας με εξάλειψη τους “συνεργάτες” του.Ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, * είναι η συζήτηση της (παρουσιάστριας) Megyn Kelly με τους γνωστούς στους ασχολούμενους με τα της Silicon…
Ένα από τα πρώτα άλμπουμ που ο Ravi Shankar ηχογράφησε για τα δυτικά ακροατήρια, και μια από τις πρώτες συνεργασίες Ινδών καλλιτεχνών με μουσικούς της jazz. Στο πρώτο κομμάτι, “Improvisations on the theme music from ‘Panther Panchali’” (μουσική του RS για την ινδική ταινία του 1955) συμμετέχει ο Αμερικανός άλτο σαξοφωνίστας και φλαουτίστας Bud Shank. Στο δεύτερο, “Fire Night” μαζί…
Οι Monochrome Set ήταν από τα πιο αγαπητά μου βρετανικά γκρουπ των ’80s. Για την ακρίβεια, ένα από τα ελάχιστα – ένα άλλο ήταν οι επηρεασμένοι από αυτούς Smiths. Ο τραγουδιστής και βασικός songwriter του γκρουπ, Bid, είναι Ινδικής καταγωγής – αληθινό όνομα Ganesh Seshadri. Τον θυμήθηκα αυτές τις μέρες, με τους συνειρμούς να οδηγούν στην κατεύθυνση της “Υποηπείρου”. Ακούμε…
Αγνοώντας το τσακπίνικο στιλάκι των αυτοπροσδιοριζόμενων ως δημοσιογράφων, η πληροφορία είναι σημαντικότατη. Υποθέτει κανείς ότι, εν όψει τέτοιας κίνησης, ο μίστερ Τραμπάκουλας έχει καλύψει τα νώτα του. Ως προς το ότι έχει 100% δίκιο περί “δεδομένου” από τον κύριο Μίμπι, πρέπει να θεωρείται 100% βέβαιο.