Αντιγράφω από την Lifo: [η είδηση κυκλοφορεί με καρμπόν σε όλα τα mainstream sites]
Η 10χρονη Noella McMaher κάνει ήδη τα όνειρά της πραγματικότητα.
Έξι χρόνια αφότου άρχισε τη μετάβαση, η Noella έγραψε ιστορία ως το νεότερο τρανς μοντέλο που περπάτησε ποτέ σε πασαρέλα κατά τη διάρκεια της Εβδομάδας Μόδας της Νέας Υόρκης, για λογαριασμό της σχεδιάστριας Mel Atkinson και της Trans Clothing Company.
Η εταιρεία Trans Clothing Company ξεκίνησε το 2018, όταν μια στενή φίλη της έκανε coming out στην Atkinson. Η Atkinson αποφάσισε να φτιάξει ένα brand μόδας που να καλύπτει τις ανάγκες των τρανς γυναικών σε ρούχα, ειδικά στην αρχή της μετάβασης. Τώρα, η TCC κάνει ολοκληρωμένες κολεξιόν.
«Η Noella δεν αγχώνεται ούτε φοβάται ποτέ τίποτα. Είναι μια μικροσκοπική επαγγελματίας!» δήλωσε η μητέρα της Noella, Dee McMaher, στο Metro UK. «Ήταν τόσο ενθουσιασμένη που κατέβαινε στην πασαρέλα, ενθουσιασμένη που έβλεπε όλο τον κόσμο και τις κάμερες. Ξέρει ακριβώς πώς να δουλεύει με το πλήθος».
Σύμφωνα με τους γονείς της, η Noella άρχισε να τους λέει ότι δεν είναι αγόρι όταν ήταν μόλις δύο ετών. Στα τέσσερα της χρόνια, πήγε σε θεραπεία και δήλωσε στον γιατρό ότι είναι κορίτσι. Οι γονείς της λένε ότι είναι πολύ μικρή για να μεταβεί ιατρικά, αλλά κοινωνικά έκανε τη μετάβαση στα τέσσερα και στα επτά άλλαξε νόμιμα το όνομά της. Την ίδια χρονιά ξεκίνησε την καριέρα της ως μοντέλο.
«Ήταν τόσο απίστευτο και αγνό να την βλέπω να αγκαλιάζει αυτό που είναι», δήλωσε η μητέρα της. «Δεν έχει κανένα φόβο όταν βρίσκεται στην πασαρέλα και ξέρει ακριβώς πώς να δουλεύει με το κοινό και την κάμερα». Οι γονείς της είναι περήφανοι που υποστηρίζουν την τρανς κόρη τους και λένε πως θέλουν μόνο το καλύτερο γι’ αυτήν. «Ως γονέας ενός τρανς παιδιού, είναι καθήκον μου να την προστατεύσω και να βεβαιωθώ ότι είναι ασφαλής», δήλωσε η μητέρα της. «Δέκα ετών, είναι πολύ ώριμη για την ηλικία της και έχει αυτοπεποίθηση. Θέλει να δείξει σε άλλα τρανς παιδιά ότι είναι εντάξει να κάνουν κοινωνική μετάβαση και να αποδέχονται αυτό που είναι».
Πολύς κόσμος αντιμετωπίζει ειδήσεις σαν κι αυτή με ένα “άκουσον άκουσον”, κάνοντας πλάκα ή διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά του. Πιστεύω ότι χρειάζεται κάτι περισσότερο. Γιατί έρχεται η στιγμή που θα αποτελούν αδιαμφισβήτητη κανονικότητα. Πρέπει να δείχνεις ψυχραιμία, και υιοθετώντας το ύφος του ανωτέρω “ρεπόρτερ” [απευθυνόμενο σε ενήλικους με μυαλό 10χρονου] να αποδεικνύεις τα αυταπόδεικτα : πόσο απέχει ας πούμε η παρουσίαση, οπτική και “θεωρητική” του συγκεκριμένου παιδιού, από ασέλγεια εις βάρος του; κατά ποια έννοια η προσέγγιση αυτή αποτελεί κάτι άλλο από προτροπή προς την παιδοφιλία, η οποία κατά τ’ άλλα αναθεματίζεται απ’ τα media, social και μη, με ασήμαντες αφορμές ; [κάτι 15χρονα και κάτι 16χρονα…]. Πώς καταφέρνει τέτοια είδηση και εισχωρεί στη mainstream ειδησεογραφία χωρίς ν’ ανοίξει μύτη;
Η προτροπή στην πρόωρη σεξουαλικοποίηση, κραυγαλέα στην αισθητική των εικόνων, με όσα συνεπάγεται, αφορά κατ’ αρχήν τα τρανς παιδιά. Δεν αμφισβητεί κανείς την ύπαρξή τους : αμφισβητεί βεβαίως την αθωότητα των προθέσεων πίσω απ’ το μερίδιο επικαιρότητας που τους παραχωρείται, τη στιγμή που αποτελούν μια ανθυπομειονότητα. Κάπου εκεί, μπαίνει σε λειτουργία ο μηχανισμός της liberal προπαγάνδας : “τα τρανς παιδιά δεν είναι καθόλου τόσο λίγα όσα φαίνονται. Θα ήταν πολύ περισσότερα αν τα στερεότυπα δεν τα εμπόδιζαν να εκδηλωθούν”. Το θέμα απαιτεί …λεπτούς χειρισμούς – ίσως άλλη φορά, γιατί δεν διαθέτω αυτή τη στιγμή την ψυχραιμία που χρειάζεται. Όμως, κατά ποια έννοια εικόνες σαν αυτές δεν αποτελούν προτροπή και στα εκ γενετής κορίτσια να εμφανίζονται έτσι; Και τι είδους κλίμα είναι αυτό που διαμορφώνεται, δεκαετίες τώρα, με “επιδείξεις μόδας”, “διαγωνισμούς χορού”, “τραγουδιού” κοκ. με πρωταγωνίστριες κορίτσια παιδικής και προεφηβικής ηλικίας; τα οποία, για όσους δεν το έχουν καταλάβει, αποτελούν κύριο target group της bimbo culture;
Από κει και ύστερα, το τι σημαίνει ένα section όπως το παρακάτω, το τι “μηνύματα” περνούν μέσω αυτού στον αναγνώστη, είναι στην κρίση του καθενός :
“Σύμφωνα με τους γονείς της, η Noella άρχισε να τους λέει ότι δεν είναι αγόρι όταν ήταν μόλις δύο ετών. Στα τέσσερα της χρόνια, πήγε σε θεραπεία και δήλωσε στον γιατρό ότι είναι κορίτσι. Οι γονείς της λένε ότι είναι πολύ μικρή για να μεταβεί ιατρικά, αλλά κοινωνικά έκανε τη μετάβαση στα τέσσερα και στα επτά άλλαξε νόμιμα το όνομά της. Την ίδια χρονιά ξεκίνησε την καριέρα της ως μοντέλο.“
Αξίζει απλώς να σημειώσει κανείς το όνομα, αναμένοντας τη νομική διαδικασία που θα κινήσουν οι ενάρετοι γονείς …εναντίον του πρώτου περίεργου που θα πέσει στην παγίδα που έχουν στήσει.
Κάτω : στιγμιότυπο παιδικού pole dancing, από το Kids Got Talent της Ουκρανίας, 2021. Αξίζει να το παρακολουθήσει κανείς, κυρίως για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Πάντα μου έκανε φοβερή εντύπωση το γεγονός ότι τα εν λόγω άτομα εκφράζουν τη διαφορετικότητά τους μέσω των πιο ξεφωνημένων κοινωνικών στερεοτύπων για το τι εστί γυναίκα και άντρας. Λες και υπάρχουν γονίδια που καθορίζουν ως γυναίκα το πλάσμα που φοράει ψηλά τακούνια και βάφεται σαν γελωτοποιός και ως άντρα το πλάσμα που φοράει κοστούμια και γραβάτες. Η κοινωνική ψυχοπαθολογία παρόμοιων συμπεριφορών συνοψίζεται κατά τη γνώμη μου στο εξής:
1. Μου αρέσει να φοράω φουστάνια.
2. Φουστάνια φοράνε μόνο τα κορίτσια.
3. Επομένως κι εγώ είμαι κορίτσι.
4. Από δω και στο εξής θα κάνω μόνο αυτά που κάνουν τα κορίτσια.
Τα ίδια πρότυπα δηλαδή που απορρίπτονται ως προϊόντα πατριαρχικής καταπίεσης όταν υιοθετούνται από σύμβαση, θεωρούνται μέσα προσωπικής απελευθέρωσης όταν μία στις τόσες εμφανίζεται κάποιος που τα παίρνει στα σοβαρά.
As you probably well know being in art and music, you come across all the varieties of sexuality and unique personalities. I grew up with all types of weird people and simply learned to except people for what they are. And like stcigar mentions, you don’t need play by the stereotypical rules of men and women roles, especially children. I think there is too much of a deal made about the trans world in the media these days, and a lot of kids are getting really messed up before they really figure out what’s going on.
Όχι ότι δεν υπάρχει αυτό που ονομάζουμε “διαφορετικό”, από την φύση του όμως είναι καταδικασμένο σε κοινωνική ανυπαρξία. Οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση ούτε να το αναγνωρίσουν – αφού αναγνωρίζει κανείς μόνο αυτό που ήδη γνωρίζει – ούτε να το περιγράψουν με λέξεις, αφού οι λέξεις αναφέρονται σε γενικές έννοιες και όχι στο ιδιαίτερο και το ατομικό. Κανένας δεν μπορεί να εκφράσει με λόγια την ιδιαιτερότητα του Μότσαρτ ή του Ντοστογιέφσκι για παράδειγμα, μπορούσαν όμως ορισμένοι να τους αναγνωρίσουν σε τόπους και χρόνους που οι αισθήσεις έπαιζαν μεγαλύτερο ρόλο από τις λέξεις. Και σήμερα υπάρχουν Ντοστογιέφσκι και Μότσαρτ σε όλους τους τομείς no doubt, αλλά χωρίς την άνωθεν επιβολή στα μάτια των πολλών δε διαφέρουν σε τίποτε από τον άνεργο της διπλανής πόρτας τον οποίο μάλιστα πολύ συχνά ενσαρκώνουν οι ίδιοι.
Στο όνομα του ατομικισμού που λυσσαλέα προωθείται ως οικοδομικό υλικό της …Παγκοσμιοποίησης, η “διαφορετικότητα” καθίσταται κατηγορική προσταγή, προβαλλόμενη με “πορνογραφικούς” όρους. Είτε μεταφορικά, βλ. περιπτώσεις τύπου Μότσαρτ, είτε κυριολεκτικά, βλ. “ξεψάρωτες” γυναίκες, τρανς, γκέι κτλ. Να μην ξεχνάμε άλλωστε την [“πορνογραφικού” τύπου επίσης] προβολή του Mr. Average σαν χολιγουντιανού σταρ τσέπης, μέσω των social media.
Τώρα, εννοείται ότι το διαφορετικό …όντως ισχύει : κάθε άνθρωπος, ακόμα και ο πιο “συνηθισμένος” είναι ένας διαφορετικός κόσμος.
Αλλά δεν ίσχυε ποτέ για τη συμπεριφορά του, ανέκαθεν ρυθμιζόμενη από “κοινής αποδοχής” κανόνες. Σήμερα, μέσα σε ένα γενικευμένο και ανώδυνο anything goes, κανόνας είναι η απουσία κανόνων. Κι ο τρόπος να είναι κανείς κοινότοπος είναι να νομίζει ότι ξεχωρίζει.