Η δολοφονία της Κάρολαϊν γίνεται νερό στον μύλο των social media [βλ. προηγούμενο post] και φυσικά …του corpus των “επιστημονικών” θεωριών που αποστολή τους είναι να διδάσκουν : εδώ [screenshot πάνω] γίνεσαι μάρτυρας της ανταλλαγής απόψεων ανάμεσα σε απροσδιορίστου προελεύσεως χρήστες, κατ’ εξοχήν γυναίκες, που αναφέρονται στον πιλότο ως …predator επειδή είχε εκδηλώσει ερωτικό ενδιαφέρον για μια 15χρονη [τη στιγμή της γνωριμίας τους εκείνος ήταν 27 κι εκείνη 15. “She was a child”!!!]*
Οι χρήστες δεν παραλείπουν να αναφερθούν στην Ελλάδα γενικότερα, ως χώρα όπου το φαινόμενο της …αποδεκτής αποπλάνησης έχει απίστευτες διαστάσεις.
* Να παραβιάσει κανείς ανοιχτές πόρτες, επισημαίνοντας ότι οι άνθρωποι που θεωρούν ανώμαλο το ερωτικό ενδιαφέρον ενός 27χρονου για μια 15χρονη, δέχονται σαν φυσιολογική την επιλογή του να ντύνεται / συμπεριφέρεται σαν γυναίκα; ή ότι δέχονται σαν δικαίωμα κάποιου το να αποφασίζει εγχείρηση αλλαγής φύλου στα …12 του χρόνια; Ας το αφήσουμε καλύτερα…
Βασικά το μόνο παράξενο είναι ότι τον άφηναν τόσο καιρό να κυκλοφορεί ελεύθερος. Προφανώς κάποια βαθυστόχαστη πολιτική σκοπιμότητα..
Κάτι τέτοιο πιθανώς θα συνέβαινε, γιατί πράγματι είναι ψιλοφανερό ότι αυτός είναι ο ένοχος, τώρα που διαβασα κάποιες λεπτομέρειες. Όπως σσυ έχω ξαναπεί με κάτι τέτοια παθαίνω αλλεργία και σπεύδω αυτομάτως να αλλάξω κανάλι. Για να πω το κρίμα μου, με την εξαίρεση των γνωστών και μη εξαιρετέων για λογοτεχνικούς λόγους [από Πόε ξεκινώντας] βαριέμαι αφάνταστα και το αστυνομικό μυθιστόρημα. 😚
Κατα την σαλα και τα επιπλα .. Τι περιμενεις απ τον απλο κοσμο οταν τον χορο τον σερνουν δημοσιογραφικες αποψεις σαν αυτη ..
https://www.in.gr/2021/06/18/apopsi/aytos-einai-o-pragmatikos-logos-pou-teras-skotose-tin-karolain/?fbclid=IwAR2QnmzTccxUdNQghPpfiEbVDVXtgIyZ2hh5U3C4Bvh8c4sD4XGCwBrAUv4
…Αυτός είναι …σεσημασμένος ηλίθιος. Το κείμενο μια ματιά που του έριξα είναι για αναδημοσίευση μετά σχολιασμού – πιθανώς όταν ξανανοίξω το κομπ. το απόγευμα. Thanks!
Κι εγώ τα ίδια με την αστυνομική λογοτεχνία. Βέβαια το συγκεκριμένο “μυθιστόρημα” θύμιζε περισσότερο εκείνο της Βασιλειάδου (δεν θυμάμαι από ποια ταινία) με τον “πιασάρικο” τίτλο -που είναι και των ημερών- “Ο δολοφόνος ήταν ο γιατρός”😁
Κάτι μου θυμίζει κι εμένα αλλά η ταινία μου διαφεύγει [άλλο ένα πράγμα με το οποία απέκτησα αλλεργία μέσα στα χρόνια ειναι οι αενάως επαναλαμβανόμενες ταινίες της “χρυσής εποχής” του ελληνικού κινηματογράφου]. Επί τη ευκαιρία είχα πάντα την “γραφική” άποψη ότι η Γεωργία Βασιλειάδου, νεώτερη ιδίως, δεν εστερείτο
γυναικείας υποστάσεως όπως την παρουσιάζουν – είχε κάτι απο Fanny Ardant, και μάλιστα χωρίς το γλυκερό element, που σημαίνει προτιμότερη.
Δεν κάνεις λάθος.. Λένε ότι προτού της καταστρέψει το πρόσωπο κάποιος προπολεμικός γιατρός – είχε προηγηθεί ατύχημα or something – η κοπέλα ήταν θεοκόμματος. Και το φυσικό είναι κάτι που μένει στον άνθρωπο no matter what.
Άκου να δεις φίλε μου! πάντα με εντυπωσίαζε αυτή η γυναίκα ως κλασική ωραία – άσχημη.
Ας μην πω τίποτα για τους γιατρούς.
On the other hand, επειδή μου ήρθε συνειρμικά …ας πω: οι μεγαλύτεροι ίσως μουσικοί όλων των εποχών, Bach και Handel έζησαν βίους παράλληλους, θαυμάζοντας φυσικά ο ένας τον άλλον, χωρίς ποτέ να συναντηθουν. Δυο φορές πήγε να γίνει αυτό αλλά …για κάποιο λογο δεν έγινε.
Η παραλληλία των βίων τους [εξαιρουμένης της “επιτυχίας” που χαμογέλασε μόνο στον δεύτερο] κράτησε μέχρι τέλους : προσβεβλημένοι από οφθαλμική πάθηση, τερμάτισαν και οι δύο τη ζωη τους τυφλοί, κατόπιν “περιποιήσεως” ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟ ΟΦΘΑΛΜΙΑΤΡΟ.
Κάτι ακόμα πιο παρανοϊκό μου έχει κολλήσει και μένα εδώ και κάμποσες μέρες -στην αρχή λίγο σαν πλάκα, μετά όχι και τόσο- αλλά κωλύομαι προς το παρόν (αν και οι ομοιότητες είναι αλλόκοτες) για να μη με κλείσουν στο τρελάδικο μια ώρα νωρίτερα. Ας πούμε ότι σχετίζεται κάπως με την αφήγηση του Μόρισον για το πνεύμα του νεκρού ινδιάνου.. Θυμάμαι παρεμπιπτόντως που όταν είχα πρωτοδιαβάσει το VALIS θεώρησα ότι ο PKD είτε μιλούσε αλληγορικά είτε ήταν για δέσιμο, αλλά πλέον έχω καταλάβει ότι δεν ίσχυε τίποτε από τα δύο..
Επειδή μου κινείς έντονα την περιέργεια ελπίζω να γίνεις κάποια στιγμή σαφέστερος. “Παρεμπιπτόντως” είμαι κι εγώ άρρωστος Φιλιπντικικός παιδιόθεν, και με σειρά εμπειριών, ιδίως σε μια “συγκεκριμένη” περίοδο, που θα μπορούσαν να έχουν βγει από σελίδες του.