ΟΙ …NEW YORK TIMES ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Απόσπασμα από “ρεπορτάζ” του THETOC αναφερόμενο σε άρθρο των New York Times για το έλλειμμα δημοκρατίας στην Ελλάδα. Το “πλήρες” κείμενο, εδώ – για τα εκφραστικά μέσα του site δεν φέρω καμιά ευθύνη :

“Τι έγινε με τα ΜΜΕ στην Ελλάδα; Πώς ακόμη και η υποψία ότι η κυβέρνηση κατασκοπεύει δημοσιογράφους και ηγέτες της αντιπολίτευσης αντιμετωπίστηκε αρχικά με “σήκωμα των ώμων”; αναρωτιούνται οι New York Times και προσθέτουν:
Η οικονομική επισφάλεια της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα εντείνει το πρόβλημα της δημοσιογραφικής ανεξαρτησίας. Κατά τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης που ξεκίνησε στα τέλη του 2009 και ξανά κατά τη διάρκεια της πανδημίας, τα δημοσιογραφικά γραφεία αντιμετώπισαν σημαντικές περικοπές στον προϋπολογισμό και μαζικές απολύσεις. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού, η κυβέρνηση διέθεσε 20 εκατομμύρια ευρώ για μια διαφημιστική εκστρατεία για τη δημόσια υγεία και διένειμε τα κεφάλαια σε μεγάλο βαθμό σε ειδησεογραφικούς οργανισμούς που υπερασπίστηκαν τους σκοπούς της.
“Πολλά μέσα που θεωρούνται αντιπολιτευόμενα, έλαβαν λιγότερα έσοδα από διαφημίσεις σε σύγκριση με πιο φιλικά προς την κυβέρνηση μέσα, παρά το γεγονός ότι πολλά είχαν υψηλότερη κυκλοφορία και αναγνωσιμότητα”, έγραψε σε επιστολή το International Press Institute, μη κερδοσκοπικός οργανισμός για την ελευθερία του Τύπου προς την τότε ελληνική κυβέρνηση.
Ενώ πολλοί Έλληνες φαίνεται να πιστεύουν ότι η δημοσιογραφία είναι απαραίτητη για τη δημοκρατία, λίγοι φαίνονται διατεθειμένοι να πληρώσουν για αυτήν, τονίζουν οι ΝΥΤ. Στον απόηχο της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, η μέση κυκλοφορία των πολιτικών εφημερίδων μειώθηκε δραματικά, σε 216.500 το 2011 από 400.000 το 2005. Μεταξύ 2011 και 2021, οι πωλήσεις ημερήσιων εφημερίδων μειώθηκαν κατά 74%, σύμφωνα με ετήσια στοιχεία που δημοσιεύει η ΕΛΣΤΑΤ.
Δεν είναι όμως το σκάνδαλο των υποκλοπών ή η κατάσταση των ελληνικών ΜΜΕ κατά τη διάρκεια ή μετά το τέλος της κρίσης, αλλά και άλλα γεγονότα που αντικατοπτρίζουν τη δεινή θέση των ΜΜΕ στην Ελλάδα, με το άρθρο των New York Times να αναφέρεται και στη δολοφονία του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ, ο οποίος πυροβολήθηκε θανάσιμα έξω από το σπίτι του, σε αυτό που οι ειδικοί της αστυνομίας περιέγραψαν αργότερα ως “συμβόλαιο θανάτου σαν μαφία”.
Το ζήτημα που εγείρεται εδώ είναι πως η έρευνα για τον εντοπισμό των δραστών φαίνεται να έχει σταματήσει επ’ αόριστον.
Το άρθρο κάνει λόγο για απειλές τόσο σοβαρές κατά της ελευθεροτυπίας, που τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου συγκάλεσαν πρόσφατα μια συζήτηση στρογγυλής τραπέζης στην Αθήνα για να καταλήξουν, μεταξύ άλλων, στο βάθος των καταγγελιών για τις παρακολουθήσεις. Παραθέτει μάλιστα τις δηλώσεις του Στέφανου Λουκόπουλου, του μη κερδοσκοπικού οργανισμού παρακολούθησης και διαφάνειας, Vouliwatch, πως η κατάσταση των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης στην Ελλάδα απειλεί επίσης την κατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα.
“Αυτό που συνέβη με τα ελληνικά κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης είναι η ‘αιχμαλωσία’ του Τύπου από τις εταιρείες και την κυβέρνηση”, είπε. Ο πρωθυπουργός, πρόσθεσε, “έθεσε την ΕΡΤ υπό τον άμεσο έλεγχό του όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του το 2019”.
Είναι ωστόσο τα νεότερα και μικρότερα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, πέρα από τον διεθνή Τύπο, που συνεχίζουν να καλύπτουν το σκάνδαλο των υποκλοπών, με το άρθρο να φιλοξενεί τις δηλώσεις της δημοσιογράφου Ελίζας Τριανταφύλλου, η οποία σε επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που ερευνούσε τη χρήση spyware, ανέφερε πως για αρκετούς μήνες ήταν μόνοι τους σε όλο αυτό. “Δύο πολύ μικρά μέσα ενημέρωσης, με πολύ περιορισμένους πόρους… Και για όλα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης -εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση- η ιστορία δεν υπήρχε”, είχε πει.


Αυτό που ενδιαφέρει δεν είναι τόσο η ακρίβεια των αναφορών στην ελληνική πολιτική κατάσταση και εκείνην του Τύπου,
* όσο το από που προέρχονται : από την αμερικανική ναυαρχίδα της παραπληροφόρησης – ανεπίσημο [τρόπος του λέγειν] όργανο της κυβερνητικής προπαγάνδας.
Και δεν μπορείς να βρεις εκδήλωση υποκρισίας πιο ακραία από εκείνη των ΗΠΑ, με το
ιστορικό background που διαθέτουν, όταν επεμβαίνουν στις εσωτερικές υποθέσεις ξένης χώρας προς αποκατάσταση μιας δημοκρατίας που “υπονομεύεται”.
Ερχόμενοι στο σήμερα και στις πρόσφατες εκλογές, ας πούμε απλώς ότι …αυτή η “υπονόμευση” ήταν το Νο 1 προεκλογικό επιχείρημα της
συμμορίας των Democrats : με κορυφαίο του χορού τον JB, [υποψήφιοι] γερουσιαστές, “προοδευτικοί” δήμαρχοι και κυβερνήτες, anchormen / – women, δεν σταμάτησαν στιγμή να επαναλαμβάνουν το ρεφρέν : “democracy is on the ballot”.
Αν οι άνθρωποι αυτοί διαστρεβλώνουν τόσο άνετα τη δική τους πραγματικότητα, φαντάζεται κανείς ότι δεν έχουν πρόβλημα να το κάνουν για οποιαδήποτε άλλη. Ούτε ασφαλώς κωλύονται να πουν
μια αλήθεια, εάν αυτό υπαγορεύει το συμφέρον τους.
Όταν η συμμορία του Johnny Torio πολεμάει με εκείνην του Dean O’ Banion, δεν ψάχνεις για ιδεολογικές διαφορές πίσω απ’ τα κροταλίσματα των ”Γραφομηχανών Σικάγου”.
Απλώς, στον πόλεμο των μαφιόζων της Νέας Εποχής, έγκλημα είναι η δολοφονία χαρακτήρα,
επικοινωνιακότερη απ’ τη φυσική εξόντωση – μετατροπή σε ήρωα του θύματος.
Σφαίρα επομένως στο όπλο του εγκλήματος είναι η
λέξη, αποσυνδεδεμένη από νοήματα και [συνεκτικά] αφηγήματα. Το λεξιλόγιο – οπλοστάσιο ελαχιστοποιείται σε κάποια επικοινωνιακά κλισέ, κυρίως επίθετα. Τα ουσιαστικά είναι περιττά, όσο κι εκείνο στο οποίο αναφέρονται : η ουσία.

* Πχ. το εξαγορασμένο με κυβερνητικό χρήμα consensus περί τα βασικά [κορωνοϊοί, κλιματικές αλλαγές, identity politics κοκ] όλων των μέσων, “κυβερνητικών” και “αντιπολιτευόμενων” προσπερνάται από τον “δημοσιογράφο” των NYT . Ήπια τρικυμία εν κρανίω διέπει άλλωστε το σκεπτικό του ως προς το ποιοι και πόσα έχουν καρπωθεί απ’ τα χρήματα αυτά. Συνολικά, μακρυά απ’ το να βγάζει κάποιο νόημα, το κείμενο του φτωχοδιάβολου των NYT λειτουργεί ως [τι άλλο;] μαφιόζικη υπόμνηση / απειλή προς την κυβέρνηση.

7
(Visited 81 times, 1 visits today)

4 Comments

  1. stcigar November 30, 2022 at 8:42 am

    Παρατηρώντας τις όλο και πιο γελοίες ακρότητες προς τις οποίες ωθείται τελευταία η κατάσταση, κλίνω αυθόρμητα προς την άποψη που είχες διατυπώσει παλιότερα ότι το πράγμα παραείναι αφύσικο για να κρατήσει πολύ. Αισθάνομαι δηλαδή ότι δεν βρισκόμαστε στο πρώτο στάδιο μιας καινούριας εποχής, αλλά στο τελευταίο της προηγούμενης, ότι έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ οπισθοδρόμησης και καταστροφής και ότι με τα καραγκιοζιλίκια τους προσπαθούν οι κουφιοκέφαλες ελίτ να κερδίσουν χρόνο και τίποτα περισσότερο. Just a thought.

    Reply
    1. Oannes November 30, 2022 at 10:17 am

      Μετατρέπω την αρχική απάντηση στο σχόλιό σου σε θεματάκι.

      Reply
  2. stcigar November 30, 2022 at 10:25 am

    Η αλήθεια είναι ότι μερικές φορές με πιάνουν κάτι περίεργες κρίσεις αισιοδοξίας, ειδικά τις πολύ πρωινές ώρες, όταν πίνω ένα συγκεκριμένο τσάι που σε μένα λειτουργεί σαν κοκαΐνη. Anyway απορώ πραγματικά σε ποιον απευθύνονται οι μαλακίες που γράφονται κατά καιρούς για τη Ρωσία και την Κίνα. Ok, καταλαβαίνω την εσωτερική προπαγάνδα για τον κορωνοϊό ή την Πισπιρίγκου – λέμε τώρα – τί νόημα έχει όμως να ισχυρίζονται κάθε λίγο και λιγάκι ότι πεθαίνει ό Πούτιν, ότι συντρίβουν οι Ουκρανοί τις ρωσικές δυνάμεις, ότι καταρρέουν τα οικονομικά της Κίνας ή ότι ακολουθούν επιτέλους οι κινέζοι το φωτεινό παράδειγμα της Δύσης? Μήπως φαντάζονται ότι θα υπνωτίσουν με κάποιο τρόπο τους άμεσα ενδιαφερόμενους (χάνεις τον πόλεμο.. χάνεις τον πόλεμο.. κάνεις επανάσταση.. κάνεις επανάσταση.. κλπ) ή μήπως ότι θα υπνωτίσουν εμάς ώστε να μην καταλαβαίνουμε το καβλί που τρώμε νυχθημερόν? Αυτό κι αν είναι wishful thinking. Εξ ου μου περνάνε τελευταία ιδέες ότι έχουν εξαντλήσει τα όπλα τους και το έχουν γυρίσει πλέον στη ολοκληρωτική μαλακία. Εντάξει μια εποχή το κόλπο έπιασε με τον υπαρκτό, γιατί πραγματικά είχαν κάτι να επιδείξουν και να τον φέρουν στα νερά τους. Τώρα είναι σα να σου τρίβουν οι γύφτοι στη μούρη τα τσαντίρια περιμένοντας να παρατήσεις την ασφάλεια του σπιτιού σου και να πας να ζήσεις στις λάσπες.

    Reply
    1. Oannes November 30, 2022 at 12:34 pm

      Οι “κρίσεις αισιοδοξίας” είναι υποθέτω χρήσιμες, αν όχι και σωτήριες, αλλιώς οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια εκεί που θέλουν να μας οδηγήσουν : σε μανία & κατάθλιψη.
      Αλλά για το ότι “οι μαλακίες που γράφονται κατά καιρούς” πείθουν κόσμο προσωπικά δεν έχω καμία αμφιβολία. Και πολύ κόσμο μάλιστα. Εδώ ακόμα και η …Αραβική Άνοιξη είμαι σίγουρος ότι, παρά τα όποια επανορθωτικά κατόπιν εορτής άρθρα από “έγκυρους” αναλυτές, έχει περάσει στα μάτια των “λαών” με θετικό πρόσημο.
      Τα περί υπαρκτού δεν ήταν σε τέτοιο βαθμό κόλπο – πλήθος άλλωστε επιφανών διανοουμένων – αρθρογράφων της Δύσης μπούκωναν τον κόσμο με noble lies για μεγάλο διάστημα.
      Το ότι παρεμφερείς με των Σοβιετικών πρακτικές χρησιμοποιούντο και στις χώρες της “δημοκρατικής”, “καπιταλιστικής” Δύσης είναι βέβαια άλλη ιστορία. Γενικώς ουδείς έχει πρόβλημα να αντιγράφει τις πρακτικές του “εχθρού” [κλασικότερο όλων παράδειγμα το Operation Paperclip] τις οποίες διασκευάζει προσαρμόζοντας στο δικό του “πολιτισμικό μενού” ας πούμε.

      Reply

Leave a Reply