Μιλάμε ότι …δεν υπάρχουμε, ως πλανήτης.
Ούφο και στην Κίνα, στην επαρχία Shandong – “μπορεί και να έχει καταρριφθεί” σύμφωνα με τα τοπικά μίντια.
Παρατηρεί κανείς μια προτίμηση των “εξωγήινων” σε περιοχές απάτητες, και δη χιονοσκεπείς.
6An unidentified flying object was spotted off the coast of eastern China's Shandong province today and may have been shot down by the "relevant authorities" of China, local media reported. Previously, such UFOs have been seen over the United States and Canada. pic.twitter.com/dxytnAUglQ
— Avia.Pro – 🛡️Foreign Affairs – 📡Geopolitics (@avia_pro) February 12, 2023
(Visited 164 times, 1 visits today)
That was pretty good video footage of a flying saucer. It’s interesting that we are obsessed with UFOs as being flying saucers. If they are so efficient for space travel, why doesn’t our space agencies use flying saucers for space travel?
They supposedly don’t have the science to build them. On the other hand, there are allegedly people doing reverse engineering on “recovered alien spacecrafts” [Bob Lazar among them made a reputation in the late ’80s] – not to mention the …Nazi-made flying saucers from the WWII, hidden in mystic bases in the Antarctic. 😂
In my opinion, all “unidentified objects” are pure man-made stuff, based on experimental or hidden technology.
Apart from that, I believe one of the scenarios in the secret services agenda could be a fake alien invasion : 100 % of the “news” is virtual reality anyway. And the [holographic] technology for designing UFOs flooding the skies is already there.
I think life on Earth under the rule of fake alien Overlords [like in Arthur Clarke’s “Childhood’s End”] is not some giant leap from where we are now.
Αν έμαθα κάτι τα τελευταία τρία χρόνια (όχι μόνο από τον κορωνοϊό αλλά και από τα διάφορα me2) είναι ότι ο αριθμός των ανθρώπων που είναι διατεθειμένοι να πουν ψέματα για ψύλλου πήδημα – συχνότατα μόνο από μίμηση και ματαιοδοξία – είναι απίστευτα μεγάλος. Αν μάλιστα προσθέσουμε και αυτούς που το κάνουν από ατομικό ή κομματικό συμφέρον, τότε.. σχεδόν όλοι.
Συμφωνώ απολυτως. Και θα έλεγα ότι ΚΑΙ αυτό ακόμα υπάγεται στο κόνσεπτ …παιδονηπιοποίησης του “πολίτη”. Σ’ αυτές τις ηλικίες ο άνθρωπος είναι έτοιμος να ισχυριστεί / διαδώσει ο,τιδήποτε just for the fuck of it. Μόνο και μόνο για να τραβήξει την προσοχή ας πούμε.
Αλλά εδώ δεν νομίζω ότι είναι απλώς αυτό. Το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς [με βεβαιότητα] ειναι ότι πρόκειται περί ενός ακόμα πειράματος με σκοπό την καταγραφή αντιδράσεων του φιλοθεάμονος κοινού. Τέτοια πραγματοποιούνται από αμνημονεύτων.
Αναμφισβήτητα. Μεγάλο μέρος πάντως τέτοιων μαζικών φαινομένων δεν αποτελεί αντικείμενο εκ των προτέρων σχεδιασμού αλλά εκ των υστέρων καπελώματος. Το τελευταίο μάλιστα δίνει ακόμα περισσότερο την εντύπωση πάνσοφης all encompassing συνωμοσίας, αφού η επιτυχία του στον κόσμο είναι a priori εξασφαλισμένη, ακόμα κι αν κατευθύνεται από βλάκες. Το θέμα τώρα είναι πώς ξεχωρίσουμε την πρώτη περίπτωση από τη δεύτερη. Βασικά η δεύτερη.. δε βγάζει νόημα.
Το εκ των υστέρων καπέλωμα είναι και αυτό ένα είδος συνωμοσίας, ένα είδος “υπερευέλικτου” plan B για την ακρίβεια : χρειάζεται ανεπτυγμένο infrastructure και εστιασμένη πρόθεση για να καπελώνεις – αυτοσχεδιαστικά – τις εξελίξεις “δι’ ίδιον όφελος”.
Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος γιαυτό, δεδομένου ότι το κάνει κι ο κάθε σκυλάς που προσαρμόζεται στα “μουσικά ρεύματα της εποχής” για να παραμείνει στην επιφάνεια. Η αλήθεια είναι ότι λίγοι τελικά επιβιώνουν, όχι πάντως λόγω καλλιτεχνικής ανωτερότητας ή ανωτερότητας γενικώς.
Ειδικά ως προς τα μουσικά ρεύματα της εποχής πάντως δεν τα ‘καβάλησαν’ μόνο σκυλάδες αλλά, ουσιαστικά, και κατά περιόδους, σχεδόν όλοι [απ’ όσους επιβίωσαν τουλάχιστον]. Και το κατάφεραν γιατί είχαν γνώσεις, ταλέντο, ευελιξία κτλ. για να προσαρμοστούν. Στο ροκ και την ποπ αυτό γέννησε “περίεργες” καταστάσεις, αλλά σε άλλα είδη όχι τόσο. Γιατί συνήθως οι του ροκ και της ποπ είναι πιο μονοδιάστατοι.
…Αλλά το θέμα για το οποίο συζητάμε μου θυμίζει περισσότερο την ηχογράφηση ενός άλμπουμ στο στούντιο. Εκ πείρας, αλλά και εκ συζητήσεων, έχω καταλήξει στο ότι, [μόνο] όταν μπεις στο στούντιο ξέροντας ακριβώς τι θες να κάνεις, μπορείς και να αυτοσχεδιάσεις αποτελεσματικά, ακόμα και “ανατρέποντας” την “παρτιτούρα”.
Μεγάλο μέρος των δικών μας ηχογραφήσεων έχει γίνει έτσι : αυτοσχεδιαστικά, αλλά έχοντας από πριν έτοιμα τα πάντα [όχι …άδικα όπως θα μπορούσε να θεωρήσει κάποιος εκ του αποτελέσματος].
Totally true και όχι μόνο για τη μουσική!
True. Αναρωτιέμαι παρεμπιπτόντως τι θα θεωρείται στο μέλλον “κλασικό” ή τι απλώς θα επιβιώσει για τον α’ ή β’ λόγο. Αυτά που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν κλασικά, επιβίωσαν ως τέτοια λόγω της υποστήριξης μιας μορφωμένης άρχουσας τάξης που σήμερα επιδίδεται ως επί το πλείστον στη διάδοση της cancel culture. Ο πολύς κόσμος τα γνωρίζει ως υλικό αποστήθισης από τα σχολικά του χρόνια και, στο βαθμό που εξαρτάται από την κρίση του, θα τα είχε θάψει στο “χρονοντούλαπο της ιστορίας” χωρίς να το πολυσκεφτεί. Το YT για παράδειγμα βρίθει σχολίων που κατατάσσουν τους Duran Duran και τη Madonna στην απόλυτη κορυφή του παγκόσμιου μουσικού πολιτισμού..
Αυτό που περιγράφεις είναι ο απόλυτος εφιάλτης. Γιατί εκείνος που μεγάλωσε με Μαντόνα και Ντουράν Ντουράν, έχει συνδέσει στιγμές της ζωής του μαζί τους, που θεωρεί ιερές. Οταν λοιπόν υπερασπίζεται τη Μαντόνα, ο άνθρωπος του Θεού …μάχεται για τη ζωή του. Γιαυτό και είναι τελείως χαμένος χρόνος οι “καυγάδες” για θέματα γούστου.
Απο κει και πέρα το θέμα είναι υπερτεράστιο, ως εκ τούτου θα επανέλθω.
Επί του βιωματικού δε χωράει συζήτηση. Αλλά δεν είναι μόνο η νοσταλγία. Μεγάλο μέρος των σχετικών σχολίων προέρχεται από σημερινούς νεαρούς και νεαρές που συγκρίνουν τη Μαντόνα και τους DD με τη σημερινή εμπορική μουσική και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους. Περιττό να σου πω πόσα παρόμοια σχόλια έχω ακούσει ο ίδιος για τη χρυσή δεκαετία του 80 (όχι μόνο από άποψη μουσικής) από ανθρώπους που δεν είχαν γεννηθεί ούτε καν στα 90s. Όπως το έθετε κι ένας φίλος μου από τα παλιά, τίποτε δεν είναι τόσο κακό, που να μη μπορεί να γίνει ακόμα χειρότερο!
Εννοείται ότι υπάρχει “αντικειμενικά” μόνιμη πτώση επιπέδου από μια εποχή και έπειτα. Αλλά δεν πρόκειται κατά την άποψή μου για την “τυπική” περίοδο παρακμής [αν υποτεθεί ότι υπάρχει κάτι τέτοιο] που επακολουθεί μιας χρυσής περιόδου. Υπάρχει ένα είδος singularity εκεί στα early ’80s που εκτρέπει οριστικά το πράγμα απ’ την τροχιά του. Και έχει να κάνει με το MTV, την “ψηφιακή επανάσταση” και το DIY.
Γεγονός είναι ωστόσο ότι ακόμα και τα επιτεύγματα της “χρυσής περιόδου” από πολλούς αμφισβητήθηκαν, κάτι μου λέει κυρίως για λόγους …νοσταλγίας. Θυμίζω τις κραυγές εναντίον του “ηλεκτρικού” Ντίλαν, ή τις ενστάσεις για το overproduction των τελευταίων άλμπουμ των Beatles. Και βέβαια τις οιμωγές για την απομάκρυνση του [progressive] rock απ΄ τις λαϊκές του ρίζες.
Ως προς τις περί “κλασικών” αφηγήσεις δεν έχω δυστυχώς χρόνο αυτή τη στιγμή να επεκταθώ, αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι και οι πλέον “υπεράνω υποψίας” εξυπηρετούν κυρίως τον “ταξινόμο”.
Προσωπικά πχ. είμαι λάτρης περισσότερο της Αιγυπτιακής τέχνης [παρεμπιπτόντως …ανυπόγραφης στο σύνολό της] παρά της αρχαιοελληνικής. So what ας πούμε.
Το θέμα είναι ότι από ένα σημείο και μετά ο “καλλιτεχνικός” χώρος γεμίζει από μη καλλιτέχνες, οι οποίοι απλώς …ζμπρώχνουν, προσπαθώντας με κάθε μέσο να διακριθούν. Κάτι αντίστοιχο μ’ αυτό που συμβαίνει στο χώρο της επιστήμης, της πολιτικής και γενικώς όσους συνεπάγονται χρήμα και διασημότητα. Γι αυτό και πάντα πίστευα ότι “η οδός” για την αποκατάσταση του καλλιτεχνικού πνεύματος είναι …θεσμοθετημένη πενία για τον καλλιτέχνη.
Κάπως έτσι ξεκινάνε και διάφορα φαινόμενα μαζικού ψεύδους που εκ των υστέρων δίνουν την εντύπωση συνωμοσίας: πολύ πιο εύκολα θα σε πιστέψουν αν πεις το ψέμα που λένε οι πολλοί παρά την αλήθεια που δεν λέει κανένας.
Δύσκολα θα μπορούσα να φέρω αντίρρηση στις ανωτέρω λεπτές και διαφωτιστικές παρατηρήσεις (που φωνάζουν για διεξοδική ανάπτυξη σε.. συνέχειες). Παρεμπιπτόντως βρίσκω εξαιρετικά βαρετή τη γλυπτική της κλασικής εποχής (και ακόμα περισσότερο τη γλυκερή αναγεννησιακή ζωγραφική) όπως και οτιδήποτε σχετίζεται με την “απολλώνεια” πλευρά του ιωνικού πολιτισμού, με τις προτιμήσεις μου να κλίνουν περισσότερο προς την αφαίρεση των κινέζων. Anyway δεν ξέρω σε ποιον απευθύνονται πλέον παρόμοιοι προβληματισμοί, από τη στιγμή που στο μέλλον πιθανότατα τη σκυτάλη θα λάβουν σε όλους τους χώρους τα ρομπότ. Ίσως αυτά μπορέσουν πάλι να τους εκτιμήσουν καλύτερα.. Διάβαζα χτες ορισμένους “διασκεδαστικούς” διαλόγους ανθρώπου-chatgpt (για τεχνικά θέματα) και σκέφτηκα ότι τα πλάσματα βρίσκονται ακόμα στην αρχή:
https://www.stereophile.com/content/chatbots-take-hi-fi-issues
Θα το διαβάσω asap. Περιττό να σου πω ότι πριν χάσω το ενδιαφέρον, είχα κάνει ένα long session διαλόγων με το ChatGPT, το οποίο δεν είναι δύσκολο να οδηγήσει κανείς σε τραγελαφικές αυτοαναιρέσεις και στη συνέχεια, απλώς σε κοκομπλόκ [“νομοτελειακά” έρχεται πάντα η στιγμή που το μηχάνημα αναγγέλει το …τέλος της συζήτησης καθότι “υπάρχει πολύ κίνηση στο site” – πρέπει τότε να βγεις και να ξαναμπείς για να συνεχίσεις, με τις απαντήσεις να γίνονται πιο mean business αλλά, still, μη πειστικές. Είχα σκεφτεί ακομα και την ιδέα ενός βιβλίου, αλλά συνειδητοποίησα ότι η ίδια ακριβώς θα [έχει] σχηματιστεί στο μυαλό χιλιάδων / εκατομμυρίων.
Πάντως για να πω την αλήθεια δεν μου είναι αντιπαθητικό. Έχει μια …φιλοτιμία το δύστυχο, είναι σα να συζητάς με τον Hal ή μάλλον με το απλοϊκό [μουγγό] ξαδελφάκι του.
Τα περί παντογωσίας και “scary good” [Elon Musk] που λέγονται περί αυτού είναι “απλά” τραγέλαφος.
Πράγματι δεν είναι αντιπαθητικό, το αντίθετο θα έλεγα. Η έλλειψη μάλιστα φανατισμού από μέρους του και η προσπάθεια συμφιλίωσης αντίθετων απόψεων είναι σχεδόν συγκινητική κι ας οδηγεί εν τέλει σε.. περίεργες καταστάσεις.
Εδώ που τα λέμε πάντως, οι συζητήσεις με “κανονικούς” ανθρώπους καταλήγουν κατά κανόνα σε γελοιωδέστερες καταστάσεις. Προσωπικά έχοντας ως αρχή το (δικό μου) motto “οι άνθρωποι έχουν την τάση να βάζουν τον καλύτερο εαυτό στη δουλειά τους και να βγάζουν το χειρότερο στις σχέσεις τους” είμαι μάλλον αισιόδοξος ως προς το μελλοντικό χαρακτήρα της τεχνητής νοημοσύνης. Το ζήτημα είναι ποιος θα προτιμάει μετά τους ανθρώπους..
Να πω την αλήθεια, να κάνω σύγκριση των διαλόγων με το GPT με αντίστοιχους ανθρώπινους δεν το σκέφτηκα. Είχα απλώς προετοιμαστεί για κάτι extraordinaire, ως εκ τούτου μου φάνηκε πολύ β’. Ο διάλογος που μου έστειλες έχει χοντρή πλάκα. Αλλά, όντως, τέτοια και χειρότερα ακούς από ανθρώπους, οι οποίοι είναι και προσβλητικοί και μουράτοι από πάνω, σε αντίθεση με το καημένο το μηχάνημα.
Εν τω μεταξύ τα περί αναλογικού και ψηφιακού σήματος μου θύμησαν ηχολήπτη, ο οποίος επέμενε ότι ένα συγκεκριμένο πράγμα ακουγόταν σε μια ηχογράφηση [όχι με MK-O], το οποίο απλώς δεν ακουγόταν. Όπως προέκυψε, ο τύπος συμβουλευόταν …την οθόνη. “Τι είν’ αυτά που λες ρε” του λέω, “δεν υπάρχει αυτό, δεν κουφάθηκα ακόμα”. “Μα τι λες” μου λέει, “δεν το ΒΛΕΠΕΙΣ;” Ανήκε στη “νέα σχολή ηχοληπτών” που αντί να ακούνε, βλέπουν.