“Ο πόλεμος που θα τελειώσει τον πόλεμο” είναι ένα επικοινωνιακό εύρημα από την εποχή του Α’ΠΠ. Ο οποίος δεν έπρεπε ποτέ να έχει γίνει – ακόμα και με την [εκ των υστέρων] εκτίμηση εκείνων που τον άρχισαν.
Το να ακούει κανείς το σύνθημα σήμερα, για πολλοστή φορά, και με την κυριαρχία του military-industrial complex καραμέλα πλέον σε όλα τα στόματα, ξεπερνάει κάθε δυνατότητα αντίδρασης. Η εκδοχή του “πολέμου – τέλους όλων των πολέμων” είναι σενάριο εξ ίσου αληθοφανές με την ανακάλυψη της πανάκειας, του “φαρμάκου – τέλους όλων των φαρμάκων” : και στις δυο περιπτώσεις θα επρόκειτο για αυτοκτονική κίνηση.
Η συγκεκριμένη παράμετρος, εκ πρώτης όψεως, μπαίνει σφήνα στα θρυλούμενα σχέδια των παγκοσμιοποιητών – πράγμα που θα ερευνήσουμε σε επόμενο κείμενο : Τι είδους χρησιμότητα θα είχε η υπερπαραγωγή οπλικών συστημάτων σε πλαίσιο παγκοσμιοποίησης και καταργημένων συνόρων; Μια πρώτη απάντηση αφορά στο αν θα συνεχίζονταν σε τέτοιο πλαίσιο οι, “εμφύλιες” πλέον πολεμικές συρράξεις. Και έχει δοθεί προ πολλού από τον Κονδύλη.
Είχαμε αναφέρει εγκαίρως [ΜΕΣΑΝΑΤΟΛΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ], με αφορμή τις διαφαινόμενες τότε διαθέσεις των Ισραηλινών, ότι αργά ή γρήγορα, το “επικοινωνιακό” ενδιαφέρον θα μετατοπιζόταν στην αναλογικότητα της ανταπόδοσής τους. Και φυσικά αυτό είναι που συμβαίνει σε ένα κόσμο κυριαρχούμενο από την εικονοποία και τις ανθρώπινες ιστορίες των [σόσιαλ] μίντια.
Το “σκανδαλώδες” αφορά στο ότι οι Ισραηλινοί όχι απλώς δεν πτοούνται, αλλά εννοούν να ανεβαίνουν όλο και πιο ψηλά στην κλίμακα της βαρβαρότητας [τα γεγονότα είναι γνωστά και δεν χρειάζονται επανάληψη]. Πράγμα που οδηγεί στο εξής σενάριο : αυτό που έχουν κατά νου είναι η τρομοκράτηση του αντιπάλου, και η παράλυση κάθε σκέψης για έξωθεν παρέμβαση – σενάριο που δεν φαίνεται ακριβώς παράλογο, με δεδομένη την απουσία προς το παρόν σοβαρής αντίδρασης απο τους κύριους παίχτες [Χεζμπολά, Ιράν]. Όσο για την κήρυξη πολέμου εκ μέρους της Υεμένης και, ιδίως, τις απειλές της Τουρκίας, το πράγμα κινείται στα όρια της γραφικότητας – οι μόνοι που θα έπρεπε να αισθάνονται ανήσυχοι με τη δεύτερη εξέλιξη είμαστε εμείς.
Η δική μου “υπόθεση εργασίας”, όχι ως μελετητή, αλλά ως στοιχειωδώς “ενημερωμένου πολίτη”, αφορά στο ότι σκοπός της κυβέρνησης Νετ. είναι, έτσι απλά, η εκτόπιση των Παλαιστινίων απ’ τη Λωρίδα και η διεύρυνση του Ισραήλ. Και στο ότι, εν τέλει, το Ιράν [ο βασικός μπαμπούλας] θα θυσιάσει τους Παλαιστίνιους, αν δεν έχει ήδη συννενοηθεί απ’ την αρχή επ’ αυτού. Αυτό δεν θα ήταν τόσο ακραίο όσο φαίνεται : η αποκατάσταση των σχέσεων του Ιράν με τη Σαουδ. Αραβία ήταν ήδη δεδομένη. Και η αποκατάσταση των σχέσεων εκείνης με το Ισραήλ ήταν το επόμενο βήμα μιας διαδικασίας που ξεκίνησε ο Trump και συνεχίζει [σφετεριζόμενος επιτυχίες εκείνου για τις οποίες δεν μιλάει κανείς] ο δαιμόνιος Πρόεδρος της “Λαϊκής Δημοκρατίας”.
Η ανάλυση του Scott Ritter που ακολουθεί [βίντεο], είναι εντελώς διαφορετική. Και φυσικά πολύ πιο εμπεριστατωμένη και ενδιαφέρουσα. Πέρα άλλωστε από τον συνήθη πλούτο των στοιχείων, είναι η μόνη που έχω ακούσει / διαβάσει που αφήνει να φανεί αχτίδα ελπίδας για την επόμενη μέρα.
Μια προκατάληψη που έχει εναντίον του Ισραήλ δεν θα ‘πρεπε να ενοχλεί, υπό τις σημερινές συνθήκες, ακόμα και κάποιον που είναι κατ’ αρχήν με το μέρος αυτής της χώρας, εν γνώσει των ανομημάτων της – όπως ο υποφαινόμενος.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, είναι απ’ τα σπάνια βίντεο που όχι απλώς θα συνιστούσα, αλλά και θα παρακαλούσα να δείτε / ακούσετε.
SCOTT RITTER : 100% MUST WATCH
(Visited 151 times, 1 visits today)
Αν το Ισραήλ τελικά βγάλει από τη μέση τους παλαιστίνιους, τίποτα δεν εμποδίζει μετά τους εχθρούς του να βγάλουν από τη μέση το Ισραήλ.
Μπορεί. Αλλά μπορεί και να υπάρχει : αυτό που τους εμποδίζει και τώρα να επέμβουν. Γενικώς έχω την εντύπωση ότι οι τύποι (οι Ισραηλ.) έχουν θυμηθεί τον αισχρό εαυτό τους των late ’40s, και ότι όπως τότε είχαν τις πλάτες των κωλο-Άγγλων, τώρα έχουν τη σκεβρωμένη πλάτη του re-animated corpse (κάπου εκεί θα μπορούσε να αναζητήσει κανείς το λόγο για την υποστήριξή τους στον …Ζελένσκυ)
Θα δούμε. Είμαστε ακόμα στην αρχή. Ο Νετανιάχου ίσως πιστεύει ότι μπορεί να λύσει οριστικά το πρόβλημα. Και δεν αποκλείεται να το καταφέρει – δημιουργώντας ένα μεγαλύτερο πρόβλημα.
Το θέμα μ’ αυτόν είναι ότι εκτός των άλλων, μου φαίνεται scary smart [όχι σαν το …Chat GPT]. Υπό αυτήν την έννοια, και με την εμπειρία που έχει 60 χρόνια στο κουρμπέτι, όντας ακμαίος ακόμα για πολιτικός [72], μου φαίνεται δύσκολο να πέσει έτσι απλά σε μια παγίδα της Χαμάς, να πούμε. Ο Θεός ξέρει βέβαια, αλλά αυτό που φοβάμαι είναι ότι το πράγμα πάει προς νέο ethnic cleansing. Είχα αυτό το αίσθημα εξ αρχής με την Covid / Climate Change -like πατέντα των “πρωτοφανών θηριωδιών” της Χαμάς [καψίματα αμάχων, αποκεφαλισμοί μωρών κτλ.] που τι άλλο δικαιολογούν από ριζικές λύσεις.
Εν τω μεταξύ δεν φτάνει που δεν υπάρχει ίχνος απόδειξης για τις παραπάνω “θηριωδίες”, αλλά υπάρχουν και μαρτυρίες επιζησάντων της 7/10 που μιλούν για διασταυρούμενα πυρά στα οποία σκοτώθηκαν πολλά από τα θύματα. Του στιλ οι Ισρ. στρατιώτες άνοιγαν πυρ και όποιος ζήσει.
Με δεδομένο δε το περιστατικό με την απελευθερωθείσα γυναίκα που ανέφερε ότι οι τρομοκράτες της φέρθηκαν καλά [προκαλώντας σοκ και δέος στα ισραηλινά μίντια], καλό θα ήταν κάποιος να κάνει καμιά έξτρα προσευχή για την τύχη των ομήρων.
Εννοείται ότι διατηρώ τις ίδιες επιφυλάξεις και αμφιβολίες. Για το IQ του Νετανιάχου ως γνωστόν κυκλοφορούσαν φήμες από παλιά. Προσωπικά πάντως δεν θα εμπιστευόμουν την τύχη της χώρας μου σε άτομο “υπερφυσικής ευφυίας”. Η πολιτική κατά βάση αποτελείται από μετρημένα κουκιά και ως εκ τούτου το περίσσευμα εξυπνάδας τους ωθεί απλά σε μεγαλύτερα λάθη.
Μπα δεν πολυτσιμπάω σε φήμες, έχω “δικό μου” σύστημα αξιολογήσεως. Άλλωστε σύμφωνα με τις φήμες πάντα, ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, ο Ματ Ντέημον και η Σάρον Στόουν ειναι το ίδιο ή και εξυπνότεροι από τον Αϊνστάιν [160]. Για να μη μιλήσουμε για τον Μότσαρτ, που έλεγα και τις προάλλες, ο οποίος “αξιολογείται” ως κατώτερος [150]. Ο “καημένος” ο Μπετόβεν είναι ακόμα πιο κάτω, “σκοράροντας” μεταξύ 135 και 140 [άκου να δεις δηλ.]
Πάντως, ανεξάρτητα απ’ τον Νετανιάχου και τον Ματ Ντέημον, δεν νομίζω ότι το common sense είναι εκτός προδιαγραφών μιας ιδιοφυίας. Κι απ’ ότι έχω τσεκάρει από βιογραφικά παραδείγματα, οι του είδους αρέσκονται περισσότερο στη συναναστροφή των “απλών ανθρώπων”, που σημαίνει ότι βρίσκουν πιο εύκολα μια περπατησιά μ’ αυτούς απ’ ότι με διάφορους “πανέξυπνους”.
Από την άλλη όντως το περίσσευμα ευφυίας δημιουργεί μια …αεικινητικότητα, η οποία δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος για την τήρηση του μέτρου.
Συμφωνώ με όλες τις ανωτέρω παρατηρήσεις. Ο Νετανιάχου πάντως μου δίνει την εντύπωση ανθρώπου υποχρεωμένου “από τη μοίρα” να συμπεριφερθεί τοιουτοτρόπως, παρόλο που γνωρίζει ότι το ρίσκο για την χώρα του είναι ανυπολόγιστο. Δεν αποκλείεται φυσικά να είναι όλα “δικό του” σχέδιο από την αρχή, κάθε φορά όμως που βλέπω τη φάτσα του, μου αφήνει μια αίσθηση ανθρώπου κολλημένου στον τοίχο.
Νομίζω ότι το περί “ανθρώπου της μοίρας” είναι ακριβές. Ως προς το “κολλημένος στον τοίχο”, που προφανώς αναφέρεται σε video εμφανίσεις του Νετ, αφορά στο ότι οι “άνθρωποι της μοίρας”, κατά τεκμήριο ιδιοφυείς, είναι διαφορετικοί live απ’ αυτό που βλέπουμε σε μια φωτογραφία. Είναι εκ των πραγμάτων ψιλοϋπερκινητικοί και με μια διαρκή αίσθηση “αγωνίας”, παράλογης και ακατανότητης για τους άλλους. Είναι τρόπον τινά, “θηρία στο κλουβί τους”. Μου έχει μείνει η πρώτη φορά που είδα τον Tony Banks ως κινούμενη εικόνα. Υπήρχε κάτι περίεργα ζορισμένο, abnormal-like πάνω του, το οποίο συνάδει με τα παραπάνω. Διαλέγω αυτόν γιατί αφενός είναι κλασικό παράδειγμα ιδιοφυίας [από το ροκ χώρο], αφετέρου γιατί είναι 100% clean cut σε σχέση με ομοειδείς τύπου Zappa, Beefheart, Hammill etc απ’ τους οποίους η “ανωμαλία” …αναβλύζει.
Παρεμπιπτόντως, ο …περιορισμένα ιδιοφυής Beethoven ήταν κυριολεκτικά ανυπόφορος για τους γύρω του [τα περί κωφώσεως στην οποία οφειλόταν αυτό είναι ανοησίες]. Στις πρόβες / συναυλίες δε, πρέπει να ήταν “χάρμα οφθαλμών και ώτων” : απανωτές εκρήξεις μανίας, άναρθρες κραυγές et al.
Αυτή η στα μουλωχτά υποβάθμιση των Μεγάλων Παλαιών της μουσικής ανήκει προφανώς στο κόνσεπτ μιας γενικής απομυθοποίησης των πολιτιστικών επιτευγμάτων του ανθρώπου εν όψει επέλασης της AI με εμπροσθοφυλακή τις βαρβαρικές ορδές των “νευροψυχίατρων” και των “κυβερνοεπιστημόνων”.
Το ότι η πάλαι ποτέ …συγκεκριμένου τύπου εξύμνηση των ίδιων επιτευγμάτων ήταν επίσης νοσηρό φαινόμενο, είναι άσχετο με το θέμα.
Συμφωνώ και πάλι με τις ανωτέρω λεπτές παρατηρήσεις. Κρατάω ιδιαίτερα την περί “θηρίων στο κλουβί” που αποτελεί για μένα θεμελιώδη κατηγορία για την κατανόηση πολλών κοινωνικών συμπεριφορών, οι οποίες έρχονται σε αντίθεση με κείνες των εξημερωμένων οικόσιτων ζώων. Η πραγματική εξάλλου σημασία της λέξεως “ιδιοφυής” δεν σχετίζεται με IQ και τα σχετικά. “Ιδιοφυής” είναι αυτός που φυτρώνει από μόνος του, αυτός που δεν είναι προϊόν καλλιέργειας, αυτός που έρχεται από το πουθενά και δεν μοιάζει με τίποτα.
Αυτό είναι πράγματι. Αλλά βέβαια στην εποχή μας καθένας μπορεί να το νομίζει αυτό για πάρτη του, και μάλιστα με επιστημονική τεκμηρίωση, καθότι “καθένας είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα” και μπλαμπλαμπλα. Το every body is a star δεν απέχει πολύ από το everybody is a genius. Είναι θέμα τελικά “αλλαγής παραδείγματος”, με τον ορισμό του “τι συνιστά επίτευγμα” μετακινούμενο από τον δημόσιο [ιδιοφυία της μουσικής, του kung fu, της επιστήμης etc] στον ιδιωτικό χώρο, χάριν ευκολίας : γιατί όντως ο καθένας είναι ιδιοφυία στο να είναι …”ο εαυτός του”.
Yes, lots more going on here in Israel than the general public are aware of.. And this battle here is the crux of many many years of Satanic rule.. Which may reveal yet more shocks for the public at large..
Prayers go out for all involved.. 🙏
Μα εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα, όπως ωραιότατα το είχε θέσει ο Χάιντεγκερ: ότι τελικά “οι πολλοί” δεν είναι ο εαυτός τους. Η ότι ο εαυτός τους βασικά συνίσταται στο να μην είναι ο εαυτός τους. Και ότι φωνάζουν πως είναι ο εαυτός τους όσο λιγότερο είναι πραγματικά ο εαυτός τους.
Μπορεί να είναι κι έτσι. Αλλά γιατί κατ’ αρχήν η ύπαρξη εαυτού να ταυτίζεται με τη διαφορετικότητα; Και εννοώ σε συμπεριφορικό επίπεδο, γιατί το τι σκέφτεται / αισθάνεται καθένας δεν μπορεί να το ξέρει παρά μόνο ο ίδιος. Ένα ομοιόμορφο πλήθος στρατιωτών, προβάτων, σπιτιών, η αυτοκινήτων, δεν παύει να αποτελείται από δομικές μονάδες που κάθε μια έχει τη δική της αυτοτέλεια. Μια ομάδα ανθρώπων που κάνουν “τα ίδια πράγματα”, ούτε τα ίδια ακριβώς κάνουν στην πραγματικότητα, ούτε, κυρίως, σκέφτονται / αισθάνονται όμοια κάνοντάς τα. Θα μπορούσε το “πρόβλημα” να αφορά στην κατ’ αρχήν καθιέρωση του individuality ως ζητούμενου, από Διαφωτισμό και εντεύθεν.
Αν αφήσουμε κατά μέρος την οντολογική διάσταση του προβλήματος, που είναι πολυδιάστατη και περίπλοκη (πχ με ποια έννοια ένα πιστό αντίγραφο του εαυτού μου θα ήμουνα πάλι εγώ?) από κοινωνικής απόψεως το ζήτημα καταλήγει στο αν κάποιος προτιμάει να θεωρεί τον εαυτό του ελεύθερο ή δούλο και γιατί. Ένας μουσουλμάνος ή παλαιότερος χριστιανός για παράδειγμα θα θεωρούσε τιμή να υπηρετεί πιστά τον αφέντη του. Κατά 99, 99% εξάλλου η ελευθερία των μοντέρνων κοινωνιών αποτελεί προκλητική αυταπάτη, εξ ου και η νεόκοπη εμμονή της “διαφορετικότητας” ως υπεραναπλήρωσης μιας άνευ προηγουμένου δουλείας. Παρεμπιπτόντως θεωρώ το da-sein του Χάιντεγκερ με την κυριολεκτική σημασία του όρου ως το κλειδί της ατομικότητας. Ο χώρος και όχι ο χρόνος ή άλλοι παράγοντες είναι που διαφοροποιεί δύο πανομοιότυπα όντα, κάτι που ισχύει τόσο για τα θεμελιώδη σωματίδια όσο και για τις υποθετικές ρέπλικες του εαυτού μου. Με άλλα λόγια δεν γίνεται δύο πράγματα να βρίσκονται ταυτόχρονα στο ίδιο σημείο και αυτό τα διαφοροποιεί τόσο από άλλα παρόμοια όσο και από προηγούμενες εκδοχές του εαυτού τους.
Ναι σε όλα, με την επιφύλαξη, ως προς το τελευταίο, του φαινομένου της ΔΑΙΜΟΝΟΛΗΨΙΑΣ 👹💀😈👻🤯
😄😂👍👍
Η κυρια Sue Dreamwalker μενει Ισραηλ η’ καταλαβα λαθος ? Αν ναι ισως να της ζητησεις να μας πει δυο κουβεντες παραπανω για το τι γινεται εκει ..
Δυστυχώς [ΕΥΤΥΧΩΣ δηλ. γι’ αυτήν] μένει Αγγλία. Και μάλιστα δίπλα στο Δάσος του Σέργουντ – το καταφύγιο του Robin Hood. Το οποίο Δάσος του Σέργουντ, όπως λέει, είναι ένα “mystical place”.
Μανία με τα ταξίδια ποτέ δεν είχα, αλλά ένα από τα μέρη που θα ήθελα να πάω είναι αυτό.