Επειδή είναι και διασκεδαστικό εκτός των άλλων, ιδού [πάνω] ένα είδος απολογίας υπέρ του Twitter, κάποιου κυρίου ονόματι Kevin Freking [από το Assossiated Press].
“Το First Amendment δεν ισχύει σε ιδιωτικούς οργανισμούς”, μας εξηγεί ο κύριος Freking. “Οι διατάξεις για την προστασία της ελευθερίας του λόγου ισχύουν μόνο για την περίπτωση που αυτή παραβιάζεται από την κυβέρνηση”.
Σύμφωνα με τη λογική του αρθρογράφου, μπορεί κάποιος να απαγορεύει την είσοδο σε ιδιόκτητους χώρους [μπαρ, σινεμά, ταξί, etc] σε ανθρώπους που είναι μαύροι, έχουν κάτω από 1.80 ύψος, ή …δεν φοράν καπέλο. Για την ακρίβεια, το πρώτο απ’ τα τρία, πράγματι απαγορευόταν μέχρι τη δεκαετία του ’60. Όχι μόνο στον Αμερικάνικο Νότο [καταργήθηκε οριστικά με το Fair Housing Act του 1968] αλλά και στη Βρετανία [“No Blacks, No Dogs, No Irish”], όπου καταργήθηκε χάρη στην Race Relations Act του 1965.
Για το ότι το σκεπτικό που περιγράφει ο κύριος Freking αγνοεί την κυρίαρχη, larger than government [larger than …life itself], θέση ενός οργανισμού όπως το Twitter, το οποίο όντας κάθε άλλο παρά “ένας ακόμα” ιδιωτικός οργανισμός, ποζάρει σαν τέτοιος, τα λέμε εδώ και κάτι χρόνια.
Όμως εδώ, δεν πρόκειται μόνο για το Twitter… αλλά για σύσσωμους / συσσωματωμένους, όλους τους “ιδιωτικούς οργανισμούς” [Twitter, Facebοok, Google, Amazon και τα παραφερνάλια αυτών] που διέπουν και ορίζουν το φαινόμενο της επικοινωνίας στο σύνολό του.
Το pure fun part, που “οφείλει” κανείς να αφήσει ασχολίαστο, είναι εκείνο που ακολουθεί [βλ. κάτω] Περιγράφει τις αιτιάσεις για την ακύρωση του λογαριασμού του DT, διά της παραθέσεως των τελευταίων tweets του προέδρου, τα οποία έφτασαν τα πράγματα …στο μη περαιτέρω.
Από την εποχή του σχολείου ακόμα είχα την αφελή απορία πώς είναι δυνατό να θεωρείται φυσιολογικό και πόσο θα μπορούσε πραγματικά να κρατήσει ένα καθεστώς ευμάρειας και δημοκρατίας που αποτελεί απλώς μια όψιμη σταγόνα στον ωκεανό της παγκόσμιας ιστορίας και γεωγραφίας. Τώρα το διάλειμμα τελείωσε..
Πράγματι, και αλίμονο σε γενιές σαν τις δικές μας που μεγάλωσαν μ’ αυτή την ηλίθια ψευδαίσθηση, για να έρθουν όλα τούμπα “στα μισά του δρόμου”.
Από την άλλη βέβαια θα μπορούσαμε να θεωρηθούμε και ως τυχεροί που είχαμε τουλάχιστον μια τέτοια δυνατότητα, κι ας μην ήταν ακριβώς αυτό που φαινόταν. Ούτε η παρακμή εξάλλου είναι πάντοτε αυτό που φαίνεται με την πρώτη ματιά. Ακόμα κι ο Πλάτων, ο Χάιντεγκερ ή ο Κονδύλης εν τέλει παρανόησαν την εποχή τους, αφού υπέπεσαν στο κεφαλαιώδες λάθος να μην συμπεριλάβουν σε αυτή τον εαυτό τους..
Δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να συμπεριλάβουμε τέτοιες προσωπικότητες στην εποχή τους. Βεβαίως και είναι προϊόντα της, ταυτόχρονα όμως την υπερβαίνουν, ζώντας σε μια “χώρα” όπου οι άνθρωποι μεταναστεύουν ταξιδεύοντας στο χρόνο.
Προφανώς και ισχύει αυτό που λες, από την άλλη όμως τέτοιες προσωπικότητες αφενός μεν δεν εμφανίζονται (σε κοινή θέα τουλάχιστον) σε όλες τις εποχές, αφετέρου είναι στις περισσότερες περιπτώσεις ο μοναδικός ουσιαστικά λόγος που η εποχή τους “περνάει στην ιστορία” έστω και από παρεξήγηση..
Ισχύει. Απλώς με συγκινούσε παιδιόθεν το [περισσότερο από] ενδεχόμενο να συνεννοούνταν, έτσι και συναντιόντουσαν, “στοχαστές” από άλλα αντ’ άλλων περιόδους. Όπως και μουσικοί ας πούμε. Ο Mozart να άκουγε …Stravinsky. Δεν νομίζω ότι θα είχε πρόβλημα, μετά από μια πρώτη έκπληξη, να “παρακολουθήσει”.
Μια παρόμοια ιδέα με τη δική σου είχε διατυπώσει και ο Νίτσε στους “Ανεπίκαιρους Στοχασμούς”, όπου θεωρούσε την ιστορία ως απλό υπόστρωμα της εμφάνισης μιας διαχρονικής κάστας μεγάλων προσωπικοτήτων που αποτελούν κατά την άποψή του τον πραγματικό σκοπό και όχι τις αδιέξοδες εξαιρέσεις της εξέλιξης και της προόδου..