To singularity, οι πολιτικές του virtual, μέσα αντι-κοινωνικής δικτύωσης, η μουσική στην εποχή των ringtones…• Singularity, the politics of virtual, anti-social media, music in the age of ringtones…
Με άμεσο ζητούμενο τον περισπασμό απ’ τις καθοριστικές του μέλλοντος εξελίξεις, σύσσωμο το μιντιακό προσωπικό – δημοσιογράφοι, ηθοποιοί και σκηνοθέτες, διαφημιστές, χρήστες και bots των social media – βρίσκεται σε αναβρασμό. Το ακούς, το βλέπεις, …το αισθάνεσαι. Εδώ “το Twitter” καταφέρεται εναντίον χαρακτήρων των αγαπημένων του σίριαλ, με το ίδιο πάθος που …ξεσπάει στον Παιδοβιαστή, την Πισπιρίγκου ή τους πολιτικούς…
Στα 74 του χρόνια ο Ted Nugent [φωτό απ’ τα middle ’70s] έχει την ενεργητικότητα του μέσου εικοσάχρονου, και δεν εννοώ εικοσάχρονου “νέας τεχνολογίας”. Έχοντάς τον δει άπειρες φορές στο σόου του “συνωμοσιολόγου – ψευδολόγου” [σύμφωνα με τους …New York Times] Alex Jones, μπορώ να πω ότι ως πολιτικόν ζώον αποτελεί φαεινή εξαίρεση στον liberal οχετό των συγχρόνων του, όπως…
Δεν χρειαζόταν τεράστια διαισθητική δύναμη ή πολιτική εμπειρία για να αντιληφθείς τι παιζόταν με τα πρόστιμα: ο καιρός δεν έχει πλήρως ωριμάσει για τέτοιες πολιτικές [όχι ότι αργεί]. Ως εκ τούτου, λέγαμε τότε, τα πρόστιμα μπήκαν για να αποσυρθούν σε πλαίσιο προεκλογικής περιόδου, κίνηση που θα φωτογράφιζε τη “μεγαλοψυχία” της κυβέρνησης. Ιδού λοιπόν το ρεπορτάζ του “ελληνικού” CNN, με την…
Το βασικό επιχείρημα του blog περί συνωμοσίας * πίσω απ’ τα τεκταινόμενα από ενάρξεως “πανδημικής” κλπ. “κρίσης”, έχει αναφερθεί επανειλημμένα : όλα όσα συμβαίνουν, συμβαίνουν την πρώτη στιγμή που υπήρξε η δυνατότητα να συμβούν. Αυτή που η “επαναστατική” τεχνολογία δίνει στην εξουσία, χρησιμοποιώντας ως ντεκόρ ενθουσιώδη νεανικά μουτράκια και διαφημιστικά ποπ εμβατήρια.Ο στοχαστής – φαλακροκόραξ, εκ δεξιών, φαίνεται να μας…
Η “ανάγκη αισιοδοξίας” είναι ένα ακόμα ψέμα όπως, στο σύνολό του, το lifestyle που μας τη φόρτωσε στο σβέρκο. Αυτό που όντως έχουμε ανάγκη είναι ο ρεαλισμός που προκύπτει απ’ τα γεγονότα και την ανάλυσή τους. Αν ψάχνετε για αισιοδοξία, μην παρακολουθήσετε τη συζήτηση του Γιώργου Αδαλή με τον Λάμπρο Καλαρρύτη.
Το ωραίο της εβδομάδας [τουλάχιστον]
Το συστηματικό ενδιαφέρον για την αμερικανική πολιτική σκηνή έχει στοιχεία παρεμφερή με εκείνο που δείχνουμε για τη μουσική, αυτής της χώρας : 1. Είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα απ’ την αντίστοιχη δική μας, η οποία αποτελεί παρωδία της, με τη γνωστή χρονοκαθυστέρηση που καθιστά τα εκεί τεκταινόμενα εικόνες από το δικό μας μέλλον. Και 2. Το να επενδύεις χρόνο και –…
Καμαρώστε το μαλακισμένο, ηλίθιο, ακατέργαστο κτηνάνθρωπο, να ξεκαρδίζεται στα γέλια στην προοπτική της εξαφάνισης των λευκών από μια χώρα που οι ίδιοι έφτιαξαν, για να την καρπώνεται σήμερα ο ίδιος και ο οχλοπολτός που αντιπροσωπεύει. Meanwhile, ιδού, κάτω το εξώφυλλο του νέου βιβλίου του Πακιστανού New York Times best-sellin’ author Mohsin Hamid, που λανσάρεται με εκστατικές κριτικές από τον αγγλοσαξωνικό…
Δουλειά δεν είχε ο διάολος …βρέθηκα ξαφνικά να περιτρέχω το hashtag …Αντετοκούμπο, εντάσσοντας τους “χρήστες” σε φανταστικές κατηγορίες. Σύντομα αντιλήφθηκα ότι, χοντρικά, αυτές μπορούν να περιοριστούν σε δύο : εκείνους για τους οποίους το “να είσαι Έλληνας” είναι πιο σημαντικό απ’ το “να είσαι Αντετοκούμπο” κι εκείνους για τους οποίους το “να είσαι Αντετοκούμπο” είναι πιο σημαντικό απ’ το “να…
“Ήρωας” με την παραδοσιακή έννοια είναι κάποιος που αναδεικνύεται υπό αντίξοες συνθήκες, πραγματοποιώντας κάτι που φαίνεται ακατόρθωτο : να σταθεί στο ύψος τους. Η απουσία ηρώων στην εποχή μας δεν είναι άσχετη με συνθήματα όπως “impossible is nothing” και με την εκδημοκρατικοποίηση του “ηρωϊκού” status – εξομοίωση του με μια επίπλαστη διαφορετικότητα.Το ότι οι σημερινές όχι απλώς αντίξοες, αλλά πρωτοφανείς…
“Η ιέρεια του πανκ, η αιώνια ρομαντική της νεοϋορκέζικης σκηνής, πνευματική επίγονος του Ρεμπώ, του Μπολάνιο, του Γκίνσμπεργκ και της Γενιάς Μπητ, έρχεται στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού για μια μοναδική συναυλία, όπου παντρεύει τη μουσική και την ποίησή της με τον δικό της, απαράμιλλο τρόπο” [Από το δελτίο τύπου για την αποψινή συναυλία].Επιτρέψτε μου να κάνω τον εμετό μου. Και…
Πάντα θεωρούσα αυτό το τραγούδι των B-52’s ελαφρώς …απειλητικό, παρά το στοιχείο του χιούμορ για το οποίο μιλούσαν όλοι. Το φανταζόμουν πάντα σε νυχτερινό φόντο, αλλά και το βίντεο “εποχής”, που μόλις ανακάλυψα, έχει την πλάκα του. I always thought about this B-52’s song being a little …sinister, despite the humorous element about which everyone talked about. I always imagined…