Όσοι ασχολούμαστε με τον πολιτισμό [όχι …προς όφελός μας], δεν έχουμε λόγο να πιστεύουμε ότι η σημερινή υπουργός είναι καλύτερη, ή χειρότερη, απ’ όσους έχουν “μεγαλουργήσει” σ’ αυτό το πόστο. Η κυρία Μενδώνη λοιπόν ανακοίνωσε σειρά μέτρων, που αφορούν στους χώρους που υπάγονται στη “δικαιοδοσία” της. Σ’ αυτά περιλαμβάνεται η προαναγγελία νομοσχεδίου για την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων και την αντιμετώπιση της πειρατείας ταινιών και μουσικής [!!!].
Θα έπρεπε κανείς να περιοριστεί σ’ ένα σήκωμα του δεξιού φρυδιού του. Προστασία δικαιωμάτων, πάταξη πειρατείας …δυο δεκαετίες από ενάρξεως free downloading και μια, τουλάχιστον, από εκλείψεως δισκογραφίας;
Όμως να που ο …Φοίβος Δεληβοριάς διείδε μια ακόμα ευκαιρία να ξεδιπλώσει το επικοινωνιακό ταλέντο του:
Δυστυχώς, αγαπητοί φίλοι, το πιο μαύρο σενάριο των φόβων μας επιβεβαιώθηκε.
Τίτλοι τέλους για τους συνθέτες-στιχουργούς.
Κανείς από τους ανθρώπους που ξέρω και ξέρετε δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς πνευματικά δικαιώματα.
Οι συνθέτες και οι στιχουργοί δεν δίνουν συναυλίες ως γνωστόν, άρα η καταστροφή τους είναι θέμα ημερών.
Κι εμείς που δίναμε, δεν μπορούμε με όποια καλή προαίρεση αυτό το καλοκαίρι (και μάλλον για ένα χρόνο και περισσότερο από τώρα) να τις κάνουμε γιατί πέραν του υγειονομικού κινδύνου, δεν βγαίνουν με τίποτα οικονομικά. Κάντε τους λογαριασμούς και θα το δείτε. Δεν μιλάω καν για τους νέους τραγουδοποιούς οι οποίοι θα συνθλιβούν.
Σας αποχαιρετώ λοιπόν.
Είμαι απελπισμένος και για μένα και την οικογένειά μου και για όλους μας. Δούλεψα μια ζωή πληρώνοντας πάντα τους φόρους μου και χωρίς να πάρω ποτέ ούτε ένα ευρώ από το κράτος. Την πρώτη φορά που -λόγω καταστροφής- χρειάζομαι ένα σχέδιο από αυτό για να μην καταστραφώ, αυτό με πολεμά.
Και καταλήγει:
Θα προχωρήσουμε σε καθολικές απαγορεύσεις των έργων μας, θα το κάνουμε μεγάλη είδηση στο εξωτερικό που – εν αντιθέσει με εδώ – όλοι οι Οργανισμοί Πνευματικών Δικαιωμάτων ενισχύθηκαν μέσα στην πανδημία.

Αυτό τώρα …είναι απειλή; για να καταλάβω… Γιατί αν υπήρχε περίπτωση να γίνει όντως [πού τέτοια τύχη…] θα επρόκειται για εξ ουρανού κατάλυση της θεσμοθετημένης ανωμαλίας που αντιπροσωπεύει καιρό τώρα το “ελληνικό τραγούδι”…

Αν υπήρχαν κάποιοι για τους οποίους θα είχε νόημα να μιλάει κανείς, είναι το ανώνυμο πλήθος που εργάζεται για την λειτουργία του καλλιτεχνικού γεγονότος, από τους “νεόκοπους τραγουδοποιούς” που περιμένουν να ανοίξουν τη συναυλία ενός Δεληβοριά μήπως και συναντήσουν το μελλοντικό κοινό τους [εμένα μου λες…] μέχρι τους οργανοπαίκτες, ηχολήπτες, roadies και μηχανικούς ήχου.
Αντ’ αυτού έχουμε εδώ τις οιμωγές εκείνων ακριβώς που πλήττονται λιγότερο. Και ένα τελείως γκροτέσκο μείγμα “καλλιτεχνικού” self indulging και συνδικαλιστικής [με την …χειρότερη δυνατή έννοια] διεκδικητικότητας.
Ως προς την ουσία των δηλώσεων του ΦΔ, βλ. προηγούμενο post [ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ: Ο “ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ” ΣΕ ΚΡΙΣΗ]
Να προσθέσουμε απλώς ότι: οι θεατρικές υπερβολές, οι γελοία δραματικοί τόνοι δεν εκπλήσσουν όταν προέρχονται ανθρώπους που η απουσία αισθητικής βοά μέσα απ’ την ίδια την “τέχνη” τους.
Και ότι οι συγκεκριμένες δηλώσεις προέρχονται από τον ίδιο που τις προάλλες δήλωνε ότι οι λαθρομετανάστες – μπουκαδόροι “αλλοιώνουν τον πολιτισμό μας προς το καλύτερο”…προσθέτοντας λίγο μετά ότι “είναι χυδαίο να βαφτίζουμε ‘έπος’ όσα γίνονται στα σύνορα”…
Δεν έχει παρά να περιμένει την εκπλήρωση του πολιτισμικού του οράματος: σε λίγα χρόνια, όταν η μετάλλαξη της χώρας στο αφρο-ασιατικό melting pot για το οποίο προορίζεται θα έχει ολοκληρωθεί, τα αιτήματα του κυρίου Δεληβοριά θα τύχουν της προσοχής που τους αξίζει.