Η …καθολική συμφωνία, το “ναι σε όλα” όσα ακούς από ένα αναλυτή, δεν είναι προϋπόθεση για να βρεις τον λόγο του ενδιαφέροντα. Όχι ότι βλάπτει κιόλας, υπό την έννοια ότι ακούς πράγματα που δεν είχες σκεφτεί, ή δεν μπορούσες να γνωρίζεις. Σ’ αυτή την τελευταία περίπτωση ανήκει ο εν λόγω οικονομολόγος Γιώργος Αδαλής. Ειδικά για μένα που δυσκολεύομαι σκανδαλωδώς να επικεντρωθώ σε θέματα “αγορών”… Υπάρχουν σημεία στη διάρκεια της συζήτησης με τον Λάμπρο Καλαρρύτη απ’ όπου αφήνονται να περάσουν κάποιες αχτίδες αισιοδοξίας. Ούτως ή άλλως, μιλάμε για λίαν περιεκτική ανάλυση.
(Visited 199 times, 1 visits today)
Περιμενω να δω τι αλλο θα σκεφτουν , Σε ποια αλλη ηπειρο.θα ψαξουν για καυσιμα , μπορει να πανε και στην Ατλαντιδα … Δεν μπορει ρε διαολε να ναι τοσο κοπανοι , επιμενω ! Καποιο λαγο θα βγαλουν απ το καπελο να σωθει η παρτιδα.. Διαφορετικα , αν κρινω απο διαφορες δηλωσεις μεγαλοαξιωματουχων απο δω κι απο κει , η Ευρωπη θα περασει φετος ρωσσικο χειμωνα ενω η Ρωσσια .. ευρωπα’ι’κο !
Συμφωνώ με το ότι δεν (μπορεί να) είναι τόσο κόπανοι, εξ ου και είμαι εξ αρχής σίγουρος ότι το κάνουν επίτηδες. Βλ. άλλωστε και χτεσινό post για RAND Corporation : Δεν είναι δυνατόν να καταλαβαίνουμε εμείς οι αδαείς τα σχέδια των ΗΠΑ και όχι οι τύποι που έχουν μεγαλώσει μέσα στην ίντριγκα και τη δολοπλοκία.
Πράγμα το οποίο είναι φυσικά απείρως χειρότερο.
Και πάλι όμως it doesn’t make sense. Όποιος κι αν τους υπέβαλε την ιδέα, τι έχουν οι ευρωπαίοι (μιλάω πάντα για τους ηγέτες, οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν εκλεγεί με δημοκρατικές διαδικασίες) να κερδίσουν από την καταστροφή της πατρίδας τους? Εκτός κι αν προτάθηκε σε όλους ανεξαιρέτως – γιατί κανένας τους δεν έφερε ουσιαστικές αντιρρήσεις – an offer they can’t refuse. Ειδικά ως προς τους ευρωπαίους κλίνω σαφώς υπέρ του σεναρίου της πολιτικής βλακείας. Ξεπεσμένοι αριστοκράτες της χειρότερης υποστάθμης. Δεν είναι σύμπτωση εξάλλου ότι ο ευρωπαϊκός χώρος υπήρξε το μοναδικό παράδειγμα ολοκληρωτικής επιτυχίας των αμερικανικών και ρωσικών σχεδίων κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα. Σε όλες τις άλλες ηπείρους τα πράγματα πήγαν με τον α΄ ή β΄ τρόπο στραβά. Και στην τελική αυτοί τους νεκρανέστησαν προς ίδιον όφελος μετά τον τελευταίο Παγκόσμιο, αυτοί τους ξαναθάβουν in a blink of an eye.
Προσωπικά δεν μπορώ να δω ως πιθανότερο το σενάριο μιας ξαφνικής επιδημίας βλακείας από εκείνο μιας, όχι επιδημίας, αλλά πυραμιδικού τύπου κυκλοφορίας εντολών. Ο τρόπος με τον οποίο επιβάλλονται είναι ένας συνδυασμός αυτού που αναφέρεις [an offer they can’t refuse] με μπόλικο χρήμα και υποσχέσεις για αποκατάσταση στη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Οι τύποι θα μπορούσαν να προαλείφονται για Κουίσλιγκ – τομεάρχες πλέον εκεί που ήταν κάποτε οι πατρίδες τους.
Στο φινάλε, είναι κάτι αντίστοιχο με τους γιατρούς : όχι τώρα με την “πανδημία”, αλλά από αμνημονεύτων χρόνων, υπακούουν σε άνωθεν εντολές, με ενδιάμεσους “επιστημονικά ιδρύματα”, καθηγητές, μεγαλογιατρούς κλπ. που παίρνουν κι εκείνοι με τη σειρά τους εντολές και χρήμα από το φαρμακευτικό σύμπλεγμα.
Δεν ξέρω αν κυκλοφορεί ακόμα στα ελληνικά, θα είχε ενδιαφέρον πάντως να διαβάσει κάποιος που “ακολουθεί την Επιστήμη”, το [όχι ακριβώς] “παιδικό” βιβλίο του Κρόνιν “Το Κάστρο” – The Citadel – δημοσιευμένο το 1937! – για να πάρει μια ιδέα του επιπέδου του εκφυλισμού ήδη από τότε του ιατρικού επαγγέλματος [ο συγγραφέας ήταν γιατρός ο ίδιος]. Το είχα διαβάσει ως παιδάκι και μου έχει αφήσει ανεξίτηλη εντύπωση.
Ως προς τη “φαινομενολογική” διάσταση του θέματος εννοείται ότι συμφωνώ με όλα τα παραπάνω. Η παγκόσμια ιστορία εξάλλου είναι γεμάτη από τα σχετικά παραδείγματα. Είναι γεμάτη όμως και από ιστορικές αποτυχίες και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Εκτός αν θεωρήσουμε και τις αποτυχίες προσχεδιασμένες από την πλευρά των θυμάτων. Γιατί κάθε σχέδιο προϋποθέτει θύτες και θύματα. Και θύματα μπορεί να είναι τόσο οι λαοί όσο και οι αφέντες τους. Όσο για την επιδημία βλακείας, είναι το πιο συνηθισμένο πράγμα του κόσμου. Κανένα σχέδιο δεν θα επιτύγχανε χωρίς την αποφασιστική συνδρομή της. Υπάρχει ένα στοιχείο θρησκευτικού εφησυχασμού στο να βλέπει κανείς ένα all encompassing master plan ακόμα και πίσω από κάθε προφανή αποτυχία και καταστροφή, ότι δηλαδή “όλα γίνονται για κάποιο καλό”. Αντιθέτως το κακό για το κακό δεν μπορούμε να το καταπιούμε με τίποτα κι ας είναι όλη την ώρα μπροστά μας.
Ένα all encompassing plan είναι out of the question, όταν μιλάμε για εκστρατεία εν εξελίξει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κάποιες δικλείδες, λειτουργικές ή μη, για τους ίδιους.
Αν πάντως λέγοντας “βλακεία” εννοείς ότι δεν καταλαβαίνουν ότι μαζί με τα ξερά [εμάς] ίσως καούν και τα χλωρά [αυτοί] συμφωνώ.
Αυτό στο οποίο επιμένω είναι το ίδιο που λες από καταβολής “πανδημίας” : η απόφαση είναι ειλημμένη και επιστροφή δε φαίνεται να υπάρχει. Είναι κάτι αντίστοιχο μ’ αυτό που γινόταν πριν απ’ τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους : Θεωρούν, και είναι απόλυτοι επ’ αυτού, ότι “ως εδώ ήτανε” κι ότι ήρθε η ώρα “να σπάσουν αυγά”.
Τώρα, ίσως [ο Θεός να βάλει το χέρι του] αν δουν και σπάνε κατ’ αρχήν κάποια δικά τους κεφάλια, να κάνουν πίσω …για ένα διάστημα. Αλλά νομίζω, δυστυχώς ότι είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα τελείως φαύλο κύκλο.
Υπάρχουν πάντως μεταξύ τους και κάποιοι που έχουν συναίσθηση της κατάστασης, αν και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί απλώς δεν παραιτούνται να πάνε σπιτάκι τους. Χαρακτηριστική περίπτωση ο τέως λαλίστατος υπουργός Ανάπτυξης (εποχή που διάλεξε τρομάρα του) κ.κ. Άδωνις Γεωργιάδης, τον οποίο κάπου πέτυχα προχτές και τον λυπήθηκε η ψυχή μου. Στο μέτωπό του ήταν γραμμένο με κεφαλαία και τονισμένα γράμματα κάτι σε “κοίτα πράγματα που είμαι αναγκασμένος να λέω ρε πούστη μου”, “δεν το φανταζόμουνα έτσι όταν μπήκα στην πολιτική” κλπ. Τον λυπήθηκε η ψυχή μου που λέει ο λόγος δηλαδή. Σταρχίδια μου και γιαυτόν και για τους ομοίους του.
Γεγονός είναι ότι κι αυτοί που αντιλαμβάνονται που έχουν μπλέξει είναι δύσκολο, ακόμα και να θέλουν, να ξεμπλέξουν – από μια στιγμή και μετά τουλάχιστον. Ο συγκεκριμένος δεν μου φαίνεται να το θέλει. Η αίσθηση που μου δίνει είναι αυτή της παλινδρόμησης ανάμεσα σ’ αυτό που λες και ενός είδους παρά φύσιν (εξ ου και ανυποχώρητης) αποφασιστικότητας, του τύπου “είμαι αθώος, έκανα πάντα το καθήκον μου”, “ακόμα κι έτσι είμαστε ό,τι καλύτερο υπάρχει” κοκ. Το μόνο που δεν περιλαμβάνεται υποθέτω, πλέον, στις διαδρομές του εγκεφάλου του είναι η πιθανότητα αποποίησης της εξουσίας.
Σίγουρα έτσι θα είναι όπως τα λες. Είναι λίγο περίεργο βέβαια που οι πολιτικοί δεν τα παρατάνε ποτέ από μόνοι τους, παρόλο που έχουν την οικονομική δυνατότητα. Σε άλλες απασχολήσεις όλο και κάποιος θα βρεθεί να τα βροντήξει εκεί που δεν το περιμένεις και να την κάνει διακριτικά ή βρίζοντας. Προφανώς η διαφθορά στο χώρο της πολιτικής αποτελεί προαπαιτούμενο, ενώ συγχρόνως η εξουσία είναι το ισχυρότερο ναρκωτικό για όσους έχουν τη σχετική προδιάθεση. Για τους υπόλοιπους υπάρχει πάντα an offer they can’t refuse..
Η μόνη περίπτωση να αλλάξει κάτι (όχι απίθανη) είναι να συμβούν πράγματα απ’ τον κόσμο που θα τους δείξουν ότι αν συνεχίσουν έτσι θα χυθεί το αίμα τους.