Μετά τα “νέα παιδιά” που μας δοξάζουν σε διεθνείς διαγωνισμούς κατασκευάζοντας τα ρομπότ – αντικαταστάτες τους, κάποια άλλα μας δελεάζουν με το καινούργιο τους προϊόν, παραγωγής εργαστηρίων του ΑΠΘ : μπισκότα από σκουλήκια.
Η είδηση είχε κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο τρέχοντος έτους [screen shot από News 24/7], ήρθε όμως ξανά στην επιφάνεια – οι εξελίξεις γαρ. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι η πιστότητα με την οποία ακολουθείται, εδώ όπως παντού [μέτρα για κορωνοϊό, climate change κοκ], το ίδιο pattern : η σκουληκοφαγία προωθείται από καιρό σε χαμηλούς τόνους. Ωστόσο η παρούσα συγκυρία [it is a miracle!] έρχεται να καταστήσει “ολοφάνερη” την αναγκαιότητά της.
Εννοείται ότι όπως με μια πλειάδα προϊόντων, Νο 1 target group είναι …τα παιδάκια. Αθώα και εύπιστα, αλληλοεπηρεαζόμενα [= μύστες των trends], και με τεράστια δύναμη πειθούς που τα μετατρέπει σε Δούρειο Ίππο για όλα τα ηλικιακά στρώματα : ήδη έχουν κυκλοφορήσει βίντεο στην αυστραλιανή τηλεόραση με παιδάκια που τρώνε cricket chips. Πιθανώς και άλλα, που δεν έχουν υποπέσει στην αντίληψή μου.
Δεν αργεί άρα η στιγμή της διείσδυσης της διατροφικής συνήθειας στους ενήλικες. Προσωπικά, ως μακαρονάς, “ανυπομονώ” για τη στιγμή παρασκευής ζυμαρικών από σκουλήκια. Προς επίρρωση του …Ροϊδικής εκπορεύσεως ονόματος της μακαρονάδας : “σκωληκίδες”.
Ψημένα μάλιστα σε.. https://www.volax.gr/index.php/posts/629-%CE%9F%CE%B9+%CE%B2%CE%BF%CF%85%CF%8A%CE%B4%CE%B9%CE%AD%CF%82
Μέχρι και τη δεκαετία του 60 πάντως έτσι ζεσταινόντουσαν στο χωριό μου.
Άψογο μου φαίνεται. Ένα απ’ τα πράγματα για τα οποία αισθάνομαι τυχερός είναι ότι μέχρι προκεχωρημένης ηλικίας [μετά τα 20] πέρναγα το 1/4 – 1/3 του χρόνου [όλο το καλοκαίρι + κάποιες φορές Χριστούγεννα και Πάσχα] στο χωριό της μάνας μου – δεν εννοώ φυσικά σε …εξοχικό.
Εκεί έχω βιώσει καταστάσεις που για τους περισσότερους φίλους στο Αθήνα ήταν τελείως σουρεάλ. Συμπεριλαμβανομένης [σκληρής συχνά] δουλειάς στα χωράφια.
Θυμάμαι ακόμα και φάση, θα ήμουν 3 χρόνων, που σκάμε βράδυ στο χωριό και μας υποδέχονται με λάμπες – δεν υπήρχε ακόμα ρεύμα.
Ως εκ τούτου όταν μιλάω για ειδυλιακή κατάσταση επιστροφής στη φύση, δεν το κάνω εξ αποστάσεως, αλλά με γνώση του τι σημαίνει.
Ένας από τους λόγους που είχα τόση αδυναμία στον Ian Anderson ήταν ότι κατάφερε να πετύχει το ιδανικό μου δίπτυχο : μουσικός + αγρότης.
Αααα.. Ήταν ωραία τότε στα χωριά. Ελάχιστα πράγματα είχαν αλλάξει από την εποχή του Ησιόδου. Μέχρι που μπήκαμε στην ΕΟΚ και πήγαν κι αυτά κατά διαόλου!
Ναι γαμώ το μ… της μάνας που τους πέταγε!