Το πολεμοχαρές [τώρα που “διαφαίνεται” το αναπόφευκτο μιας σύγκρουσης] άρθρο του τηλεπαρουσιαστή, δημοσιογράφου και ερασιτέχνη ιστορικού Δημήτρη Καμπουράκη * , εκτός από θλιβερό μνημείο virtue-signaling είναι και ενδεικτικό της απόστασης που χωρίζει τους medi-άνθρωπους από οποιαδήποτε πραγματικότητα. Το ότι το κείμενο μιμείται τον αναλυτικό λόγο, ενώ είναι ένα περιφραστικό [βλ. βερμπαλιστικό] αναμάσημα της επικεφαλίδας του, δεν σημαίνει ότι στερείται “διασκεδαστικών” κορυφώσεων:
Στο τέλος-τέλος, γιατί δίναμε το αίμα μας τόσα χρόνια για ν’ αγοράζουμε όπλα; Για να μην τα χρησιμοποιήσουμε ποτέ; Ας τα τρώγαμε τότε τα λεφτά στα μπουζούκια κι ας γίνονταν οι εκπαιδευμένοι στρατιωτικοί μας σεκιουριτάδες και πιτσαδόροι. Κανείς δεν το επιδίωξε, αλλά αν έρθει η ώρα να πάρουν φωτιά, ας πάρουν.
Χρειάζεται άραγε σχόλιο εδώ; υπήρξε άραγε άλλος λόγος για τον οποίο εκπαιδεύονταν όλα αυτά τα χρόνια οι στρατιωτικοί μας, απ’ το να σκοτωθούν, σε μια σύγκρουση που αιτία [θα] έχει την άθλια πολιτική “φιλίας” και “κατευνασμού” ενός αισχρού γείτονα; πολιτική που αποτελεί νούμερο ένα διαχρονικό consensus από όλο το “ιδεολογικό” φάσμα της χώρας, με τα αριστερά κόμματα να υπερθεματίζουν μιλώντας για “ελίτ” των δυο χωρών και για …λαούς που δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν; γιατί αυτή είναι η αληθινή “χρεοκοπία της μεταπολίτευσης”, που ο κύριος Καμπουράκης – εκπρόσωπος του Έθνους προσπαθεί να καλύψει με το άρρυθμο ταμπούρλο του. “Επιλέγοντας” τη σύγκρουση, “αρνούμενος” ένα συμβιβασμό που ούτως ή άλλως θα προέλθει απ’ τη σύγκρουση, χωρίς καμία βεβαιότητα περί το αν θα είναι προτιμότερος.
Τα περί επεισοδίου και όχι κανονικού πολέμου που περισπούστατοι αναλυτές αναφέρουν, προσκρούουν σε μια λεπτομέρεια: αν πρόκειται περί επεισοδίου στο οποίο ηττούμεθα, πηγαίνουμε σε συμβιβασμό σίγουρα χειρότερο από εκείνον που θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει. Αν πρόκειται περί επεισοδίου στο οποίο ηττούνται οι Τούρκοι, ποια φαντάζεται κάποιος ως επόμενή τους κίνηση: βάζουν την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια, ζητούν συγνώμη, παραιτούνται απ’ τις διεκδικήσεις τους; γιατί δική μου εντύπωση είναι ότι το εναλλακτικό μιας κεραυνοβόλας ήττας / θλιβερού συμβιβασμού μας, είναι ένας πόλεμος …απροσδιόριστης διάρκειας.
Η δεύτερη, διασκεδαστική ή όχι τόσο, κορύφωση του κυρίου Καμπουράκη έρχται στο τέλος: Πως στην πανδημία είπαμε «πρώτα η υγεία»; Έτσι και τώρα θα πούμε «πρώτα η αξιοπρέπεια». Έχουμε χρέος την πατρίδα που πήραμε απ’ τους γονείς μας, να την παραδώσουμε ολόκληρη στα παιδιά μας.
Προσέξτε την κουτόνηρη διαστρέβλωση του πρώτου σκέλους: στην πανδημία δεν λέγαμε “πρώτα η υγεία”. Λέγαμε “πρώτα η ανθρώπινη ζωή”. Εδώ, για κάποιον λόγο, η ανθρώπινη ζωή …γίνεται γαργάρα, στ’ όνομα μιας αξιοπρέπειας που οι ίδιοι έχουμε καταπατήσει, ανοίγοντας το δρόμο στον καθένα για να το κάνει. Και που τη θυμηθήκαμε τώρα, που πλέον δε σώζεται με τίποτα.
Τι κάνει με το άρθρο αυτό ο Δημ. Καμπουράκης; αυτό ακριβώς που σε κάποιο σημείο λέει ότι δεν κάνει: το μάγκα, τον ήρωα, στέλνοντας άλλους να σκοτωθούν. Τον …πολύ τζάμπα μάγκα, θα προσέθετα.
Προσωπική μου άποψη ως “Έλληνα πολίτη” είναι: όπως η σώφρων πολιτική μέχρι μια εποχή ήταν η σκληρότερη δυνατή αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού, έτσι ακριβώς η σώφρων πολιτική σήμερα είναι ο …αξιοπρεπής συμβιβασμός, μήπως και σώσουμε ό,τι περισώζεται. Για την ακρίβεια, αυτό ακριβώς ελπίζω να “φροντίζεται” αυτή τη στιγμή σε επίπεδο μυστικής διπλωματίας, πίσω από τους πολεμοχαρείς για το θεαθήναι τόνους.
Α και κάτι άλλο, ως προς την πατρίδα που πρέπει να παραδώσουμε ολόκληρη: πατρίδα δεν είναι μόνο τα όποια χιλιόμετρα υφαλοκρηπίδας. Είναι και οι κάτοικοί της, που κάποιοι δεν έχουν πρόβλημα, “ρε αδερφέ” να θυσιάσουν δίχως λόγο. Είναι και ο πολιτισμός της, τον οποίο ο κύριος Καμπουράκης και η “δημοσιογραφική” παρέα του έχουν συστηματικά ακρωτηριάσει. Βλ. επίσης προηγούμενο post: ΤΟ ORUC REΙS, ΟΙ “ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ” ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ…

* Στεγαζομένου, δια να μη λησμονώμεθα, στο κανάλι που υπηρετεί ποικιλοτρόπως [δελτία ειδήσεων, σίριαλ κλπ.] τη διαδικασία επανεκτουρκισμού της χώρας.