Στο πλαίσιο της καθημερινής συγκομιδής απιθανοτήτων από τα καλημεράδικα, ακούω τη μητέρα των δραστών του ξυλοδαρμού στο μετρό να μιλά για το “bullying” που είχε προηγηθεί εκ μέρους του παθόντος, για τις προσβλητικές εκφράσεις του, για το “μπουκέτο” που είχε δώσει στο ένα από αυτά. Η μητέρα ζητά συγνώμη για τη συμπεριφορά των γυιών της, καθιστώντας παράλληλα σαφές ότι θα κάνει ότι μπορεί για να “φωτίσει την υπόθεση”.
Στην μητέρα θα αναλάβει να απαντήσει …εν τη απουσία της [άμα τη λήξει της συνδέσεως] ο “δημοσιογράφος” Γιάννης Στρατάκης. Ο εν λόγω δεν παραλείπει κάθε τόσο να τιμά τα εισαγωγικά που βάζουμε στην επαγγελματική του ιδιότητα. Εδώ βεβαίως, αναμενόμενα, θα ακολουθήσει τον Άρη Πορτοσάλτε, ξεπερνώντας τον εαυτό του: “η κυρία προσπαθεί να βρει άλλοθι για τη συμπεριφορά των παιδιών”… “δεν άκουσα ούτε μια συγνώμη” [σ.σ. ψέματα]. “Αυτό που μας λέει η κυρία ήταν ότι το παιδί μου έκανε καλά που τον έδειρε, ότι αυτός ήταν ο κακός ο τραμπούκος, και ότι προσπαθώ να χρησιμοποιήσω μέσο για να τα προφυλάξω. Ε λοιπόν για μένα αυτή η μητέρα κι αυτός ο πατέρας έπρεπε να είναι κατηγορούμενοι. Και θεωρώ ότι αυτά τα παιδιά είναι θύματα της ίδιας της οικογένειάς τους… δεν μαθαίνεις σ’ ένα παιδί να δέρνει με τόση βία. Αυτή είναι η κοινωνία που εμείς κατασκευάζουμε. Κατηγορούμενοι έπρεπε να είναι οι γονείς”.
“Αυτό που μου έκανε εμένα εντύπωση”, παίρνει το λόγο ο Νέστωρ Παπαδάκης, “ήταν αυτό που αποφάνθηκε ο ιατροδικαστής, ότι τα χτυπήματα αυτά θα μπορούσαν να είναι θανατηφόρα… αυτό με εντυπωσιάζει εμένα, ότι δυο ανήλικα παιδιά, έδιναν τέτοια χτυπήματα… ό,τι και να τους είχε κάνει κάποιος… εδώ στο δρόμο το τι ακούμε δεν περιγράφεται, για τη μάνα, τον πατέρα μας… ένας διαιτητής μέσα στο γήπεδο …όλοι ξέρουμε τι πράγματα ακούγονται μέσα στα γήπεδα …θα ΄πρεπε να’χει πάρει σβάρνα και να σκοτώσει καμιά πενηνταριά”…

Όπως προκύπτει εδώ, έχουμε ανθρώπους που αγνοούν, ή προσποιούνται ότι αγνοούν, τα της κοινωνίας στην οποία ζουν και εργάζονται, και περί των οποίων αποστολή τους είναι να ενημερώνουν. Οι οποίοι υποδύονται τους σοκαρισμένους, κομίζοντας γλαύκα εις Αθήνας για μια “νεανική βία” που όσοι έχουμε παρεκκλίνει ελάχιστα απ’ τη διαδρομή “γραφείο – σπίτι”, ξέρουμε ότι ανθεί επί …απροσδιόριστο αριθμό δεκαετιών, εντός και …εκτός γηπέδων.
Το πρώτο πράγμα που θα έκανα στη θέση των γονέων των παιδιών, θα ήταν μήνυση στον τηλετραμπούκο που τους εμφανίζει από οθόνης ως κατηγορούμενους. Αν ήμουν …Εισαγγελέας [θεός φυλάξοι] θα επενέβαινα αυτεπαγγέλτως.
Επί της ουσίας, αν έχει νόημα η όποια προσπάθεια αναζήτησής της:
Υπάρχουν δύο ξεχωριστά θέματα. Το τι ακριβώς προηγήθηκε του ξυλοδαρμού, ίσως να μη το μάθουμε ποτέ, ακόμα κι αν υπάρξουν μάρτυρες [“άλλα τα μάτια του λαγού…”] και δεν μπορεί να κάνει τίποτα κανείς γι’ αυτό. Υπάρχει περίπτωση ο κακοποιημένος να ήταν όντως αγενής και προκλητικός, κι αυτό το ξέρουν όσοι έχουν αντιμετωπίσει περίεργες και θρασείες συμπεριφορές από διάφορους “γιατί δεν φοράν [σωστά] τη μάσκα”. Αυτό τι σημαίνει, ότι έπρεπε να φάει τέτοιο ξύλο; όχι φυσικά. Αλλά, ως προς αυτό, η αλήθεια, όσο κι αν …σοκάρει τον Γιώργο Παπαδάκη είναι η εξής: τα παιδιά, όχι σήμερα, αλλά από αμνημονεύτων χρόνων …έτσι βαράνε. Όχι μόνο τα συγκεκριμένα, λόγω …ιδιαιτερότητας, ή εγκληματικής αμέλειας των γονιών τους [το θέμα “διαπαιδαγώγηση στο σπίτι” είναι τεράστιο, μη ενδεικνυόμενο για εκρήξεις τηλεοπτικής οργής από “δημοσιογράφους”]. Έτσι βαράνε, όταν περιορίζονται στο ξύλο, όλα όσα ανήκουν στην κατηγορία παιδιών που …αρέσκονται στη βία. Κατηγορία διόλου ευάριθμη, για να μην πω και πλειοψηφική.