Όποιος δεν νιώθει αμηχανία τουλάχιστον με το “πεποιημένο”, προ-περασμένου αιώνα ύφος του Αλκίνοου [“Έρχομαι από την καταιγίδα. Έρχομαι από τη λάσπη. Από τον ρημαγμένο παράδεισο, από το Πήλιο, από τα αποκομμένα χωριά, από τα πεσμένα γιοφύρια, από τα κατεστραμμένα σπίτια, τα γκρεμισμένα”] είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στη χώρα όπου ο καλλιτέχνης έχει αποτελέσει ένα είδος ιερής αγελάδας. Παρακολουθώντας τη …επική αντιπαράθεσή τους με τους “επικριτές του”, δυσκολεύεσαι να διακρίνεις τι ακριβώς είναι αυτό που τους χωρίζει. Όχι η αισθητική πάντως.
Σε ό,τι με αφορά, και υπό συνθήκες οπως οι παρούσες, το λογύδριο και την επίθεση στον [εύκολο στόχο] δήμαρχο Βόλου, τα αντιλαμβάνομαι όχι σαν δείγματα ευαισθησίας, αλλά σαν virtue signaling.