…Ο κύριος Μητσοτάκης, πρωθυπουργός – Manchurian Candidate και Gauleiter * της χώρας, έκλεισε ως εξής το χτεσινό του διάγγελμα:
“Οι λέξεις τελειώνουν και μαζί τους ελπίζω να τελειώνει και η αμφισβήτηση των πραγματικών δεδομένων. Σας παρακαλώ λοιπόν να αφήσουμε τους επιστήμονες έξω από κάθε αντιπαράθεση. Γιατί αν αμφισβητήσουμε την επάρκειά τους ή ακόμα χειρότερα, αρχίσουμε να τους κατηγορούμε ότι παίζουν πολιτικά παιχνίδια τότε πριονίζουμε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε όλοι. Αν χάσουμε την εμπιστοσύνη στους ειδικούς, θα υπακούσουμε πιο εύκολα στα κελεύσματα των εύκολων και απλοϊκών συνθημάτων. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους λίγους ψεκασμένους, αλλά και σε κείνους που δικαιολογημένα είναι κουρασμένοι από αυτή την πολύμηνη περιπέτεια. Η θεμιτή πολιτική κριτική λοιπόν ας περιοριστεί στους πολιτικούς, εξ άλλου πρώτος εγώ αναλαμβάνω την ευθύνη των αποφάσεών μου…”

Ας ξεκινήσουμε απ το τέλος: αποτελεί ενδιαφέρουσα μορφή θρασυδειλίας η ανάληψη της ευθύνης αποφάσεων, οι οποίες πάρθηκαν μετά από οδηγίες κάποιων που ορίζεις ως …υπεράνω κριτικής. Την οποία απαγορεύεις …διαιρώντας τους διαμαρτυρόμενους σε “κουρασμένους” και “ψεκασμένους”.

Η επιχείρηση να κρατηθούν κάποιοι εκτός πολιτικού παιγνίου, σε ένα είδος επέκεινα – βασίλειου της επιστημονικής γνώσης που μονοπωλεί τα “πραγματικά δεδομένα”, είναι τουλάχιστον περίεργη όταν ”τα πάντα είναι πολιτική” και όταν σε πολιτικά παίγνια συμμετείχαν επιστήμονες επιπέδου Αϊνστάιν. Άσε το πόσο “επιστημονικό” είναι να θέτεις υπεράνω κριτικής τον επιστήμονα.

Σε πρώτη ανάγνωση, η κριτική του άσχετου στον “ειδικό”, ως προς ζητήματα της ειδικότητάς του, ακούγεται παράτολμη και άσκεφτη.
Σε δεύτερη ανάγνωση, όχι τόσο: αν ήταν έτσι, όλες οι διαδικασίες θα έπρεπε να διεξάγονται αυτόματα από ειδικούς, με de facto αποκλειστικότητα στη λήψη αποφάσεων. Οι άνθρωποι που αποφασίζουν για τα πάντα στη δημόσια [και ιδιωτική πλέον] ζωή είναι, συλλήβδην, επιστήμονες, με πρώτα τα μέλη της κυβέρνησης – άσχετα αν χειρίζονται τομείς εκτός ειδικότητάς τους. Αν η απαγόρευση κριτικής ισχύει για τους γιατρούς, πρέπει να επεκταθεί προς πάσα κατεύθυνση: η κριτική απαγορεύεται – PERIOD.
Αυτό “εννοείται ότι” είναι αδύνατο, μια και οι επιστήμονες-μέλη-της-κυβέρνησης, λαμβάνουν αποφάσεις για ζωή και θάνατο. Και μια δημοκρατία που τηρεί κάποια προσχήματα. δεν είναι δυνατόν να απαγορεύσει την κριτική σε κάποιον που καθορίζει τη ζωή σου. Αυτό δεν μπορεί να μην αφορά την κουστωδία των λοιμωξιολόγων.
Όμως αυτή εδώ, το έχουμε πλέον αντιληφθεί απ’ την καλή κι απ΄ την ανάποδη, δεν είναι δημοκρατία.
Είναι καραχουντάρα.

* Διαλέγω λέξεις όχι για εφέ, αλλά για να ακριβολογήσω: η αδιαφορία με την οποία συμπεριφέρεται η κυβέρνηση στον πληθυσμό της χώρας μαρτυρεί εντολές άνωθεν, οι οποίες αφήνουν πίσω οποιαδήποτε μνημονιακή θηριωδία. Ο προσεκτικός παρατηρητής, θεωρώ, πρέπει να το έχει δει στο βλέμμα τους : “μας έχουνε κληρώσει”. Ο κύριος Μητσοτάκης ένεκα προδιαγραφών καλού παιδιού, ίσως να βασανίζεται από κάποιες τύψεις, πέφτοντας για ύπνο… Δεν τρέχει τίποτα, θα του περάσει…