Η καλλιέργεια του “Έλληνα πολίτη” μέσω των σίριαλ των ’90s, έχει αποδώσει πλούσια συγκομιδή, με τη μορφή κωδίκων περιγραφής / επικοινωνίας της “κοινότητας”. Μπαίνοντας στο Twitter, με φυσιοδιφικές πάντα διαθέσεις, απολαμβάνεις την κυριαρχία του διπόλου : θρήνος για το χαμό του άρχοντα Καρρά – διθύραμβοι για τη συναυλία που έδωσε η κυρία Βίσση για το μισό αιώνα κυριαρχίας της στο ελληνικό τραγούδι.
Τα σχόλια πάντα “ευρηματικά” και “στιλιζαρισμένα”, με ενσταντανέ, video extracts και quotes απ’ τους ‘Δυο Ξένους’, τους ‘Ψίθυρους Καρδιάς’ τους ’Απαράδεκτους’, το ‘Κωνσταντίνου και Ελένης’…
Μέσα σ’ αυτά ο πολίτης είδε τον εαυτό του, όπως ο Νάρκισσος στα νερά της πηγής, και τον ερωτεύθηκε.
Και βέβαια, σε περιπτώσεις όπως του Όλιβερ, ο γλοιωδώς επίπλαστος συναισθηματισμός εξαφανίζεται, αποκαλύπτοντας το πρόσωπο του πρωταγωνιστή, που δεν είναι άλλος από το λιντσαριστικό πλήθος.
Σε πείσμα του τι θα νόμιζε ένας “παλαιάς κοπής” νορμάλ άνθρωπος, η ιστορία αυτή θα έχει μέλλον – έως ότου βρεθεί κάτι που θα την αντικαταστήσει.
Ιδού κάποιες ακόμα αναρτήσεις, χριστουγεννιάτικες…

Σκέφτεσαι τέλος, λίγο πριν σε προλάβει η πλήξη, να καθιερώσεις μια ενότητα του τύπου ‘WORLD UPSIDE DOWN’, με φαινόμενα όπως αυτό, κάτω, απ’ τα οποία βρίθει η επικαιρότητα :
Η κυρία Παπαρίζου παρουσιάζεται ως “μάγκας” και με “τεράστια αρχίδια”, γιατί αρνήθηκε να συμμετάσχει σε εκδήλωση του Δήμου Βόλου, προσκεκλημένη του “ομοφοβικού” [εκτός των άλλων] δήμαρχου της πόλης.
Αυτό, όταν είναι φανερό ότι, στην πραγματικότητα, ο …μάγκας τρέμει τη διαδικτυακή κατακραυγή [και όχι μόνο] που θα επακολουθούσε τυχόν συμμετοχής “του”.