Αυτό που εξακολουθεί να εντυπωσιάζει, δεν είναι η προσκόλληση στα Τέμπη του “διαδικτυακού πολίτη” : ο τελευταίος έχει βρει το μήνα που θρέφει τους έντεκα, σε αναμονή του επόμενου μείζονος γεγονότος που θα “κόβει την ανάσα” – δυστυχήματος, ομαδικού βιασμού, “γυναικοκτονίας” etc . Ούτε εντυπωσιάζει το σιγοντάρισμα της μαζικής παράκρουσης απ’ τους πολιτικάντηδες (ασκούντες έτσι αποκλειστικά “αντιπολίτευση“) και τα ερπετοειδή των μίντια : η χώρα ακολουθεί την καταστροφικότερη εξωτερική πολιτική από καταβολής της, δημιουργώντας αποκλειστικά εχθρούς (Αμερική, Ρωσία) και “φανταστικούς φίλους” (EU, …Τουρκία) υποθηκεύοντας, όχι που λέει ο λόγος, την υπόστασή της. Το δυστύχημα / έγκλημα των Τεμπών / ό,τι και αν αποδειχτεί ότι είναι, αποτελεί, είτε χωράει στο μυαλό κάποιου είτε όχι, λιγότερο επείγον ζήτημα, ως εκ τούτου ο εστιασμός σ’ αυτό αποτελεί απόσπαση προσοχής από τα (ακόμα πιο) ουσιώδη. Και συνδρομή στην επιδείνωσή τους. Γιατί το τελευταίο που χρειάζεται είναι αυτό στο οποίο κατευθυνόμαστε : πλήρης αποσταθεροποίηση χωρίς ορατή λύση.
Αυτό που όντως τελικά εντυπωσιάζει, είναι η προσχώρηση στο αφήγημα περί Τεμπών ως αδιαμφισβήτητου εγκλήματος, όλων ανεξαιρέτως των δημοσιολόγων / αναλυτών, οικονομικών, γεωπολιτικών και δε συμμαζεύεται. Οι οποίοι δεν παύουν, θέλοντας και μη, να αναμασούν τα περί “κόσμου που βγαίνει στους δρόμους αυθόρμητα, παρασύροντας τα πολιτικά κόμματα μαζί του”. Πράγμα το οποίο παραπέμπει στις ποικίλες, γνωστές από το παρελθόν ομοφωνίες, απ’ τη σωστή πάντα πλευρά της ιστορίας, και με το νόμο του Λιντς σε πλήρη ισχύ εναντίον όποιου ψελλίσει κάτι άλλο απ’ το επίσημο αφήγημα.
Ξανά : μια κυβέρνηση που πρέπει (όντως) να φύγει όπως αυτή εδώ, πρέπει να φύγει για τους σωστούς λόγους. Αλλιώς, οι επίδοξοι ανατροπείς της δεν διαγκωνίζονται παρά για τη συνέχιση του δικού της έργου : οι προκάτοχοι έχουν δώσει τα διαπιστευτήριά τους. Όσο για μια πιθανή άνοδο στην εξουσία του κυρίου Ανδρουλάκη, αποτελεί το ισοδύναμο εισόδου σε όντως αχαρτογράφητα νερά – η γραφικότητα του ανδρός, όπως και του ΠΑΣΟΚ ως “πολιτικής οντότητας”, δεν έχει γίνει αντιληπτή όσο θα έπρεπε.
Μια ματιά στο διαδικτυακό χάος – ευνόητα κλεφτή – αποκαλύπτει ανάγλυφο το background του “πολίτη των Τεμπών” : Τζάμπα μαγκιά και τζάμπα ευαισθησία, ψωνισμένες απ’ το σκυλάδικο και τα μη-άσματα των “τραγουδοποιών”, ρητορική παρμένη από ελληνικά σίριαλ και γκουρού του lifestyle. Όπως ο grand maitre της χυδαιότητας Πέτρος Κωστόπουλος : την τελευταία φορά που θυμάμαι παρέμβασή του, έγλειφε τον Πιερακάκη. Χτες εμφανίσθηκε με συνέντευξη …Λατινοπούλου, πριμοδοτώντας τη σαν “σοβαρό” αντίπαλο δέος του …έμπορα κηραλοιφών Βελόπουλου.
ΥΓ. Για περισσότερα γύρω απ’ το βλαχαδερό που μας “ξεβλάχεψε”, βλ. παλαιότερο κείμενο εδώ.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Είναι λίγο δύσκολο πάντως για την Ελλάδα να κρατήσει διαφορετική στάση από την επίσημη ευρωπαϊκή σε θέματα εξωτερικής πολιτικής ή οτιδήποτε. Οι Ευρωπαίοι κατέχουν το σύνολο του χρέους μας. Και μιλάμε για μισό τρις που αυξάνεται συνεχώς. Ανά πάσα στιγμή μπορούν άμα λάχει να μας χρεωκοπήσουν πάλι για πλάκα.
https://youtu.be/xwhBRJStz7w?si=paSV7FvwrCNHz4Ub
Όντως. Αλλά ταυτόχρονα οι “Ευρωπαίοι” κινούνται στον άξονα παρανοϊκή ρωσοφοβία – αναζήτηση νέου προστάτη στο πρόσωπο του …Ερντογάν, ενώ παράλληλα προκηρύσσουν κονδύλια ενός τρισ. aprox. για τον επανεξοπλισμό της Ευρώπης, ο οποίος δε νοείται παρά σε βάθος …10 χρόνων τουλάχιστον.
Θα έλεγε κανείς ότι το έχουν χάσει, αλλά η ερμηνεία κατά την άποψή μου αφορά σε τρία αρχικά, τα οποία εξηγούν και την προηγούμενη παράνοια – του κορωνοϊού, των λοκντάουν και των εμβολίων : W.E.F. Βρισκόμαστε μπροστά σε άλλη μια “Μεγάλη Επανεκίνηση”.
Δεν μπορώ επομένως να δεχτώ σαν επόμενο βήμα κάτι άλλο από ένα “Hell on Earth” επί ευρωπαϊκού εδάφους. Τόσο μεταλλαγμένος θα είναι πια ο κόσμος να μην αντιδράσει;
Δεν ξέρω κατά πόσον η ρωσοφοβία τους είναι περισσότερο παρανοϊκή από την αμερικανική κινεζοφοβία ή ακόμα και από τη δική μας τουρκοφοβία. Προφανώς υπάρχει μια βάση σε όλες τις παραπάνω φοβίες, ταυτόχρονα όμως ένας πραγματικός ή φανταστικός εχθρός αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημιουργία μιας ενιαίας ταυτότητας και για την κινητοποίηση των μαζών προς έναν υψηλότερο στόχο. Σε περίπτωση που η όλη φάση δεν καταλήξει σε Τρίτο Παγκόσμιο, θα μπορούσε άνετα να έχει και τη θετική της πλευρά.
Άσε που στην πραγματικότητα ιδέα του Τραμπ ήταν ο επανεξοπλισμός της Ευρώπης. Απλά μετά τις αβρότητες του τελευταίου οι Ευρωπαίοι κλίνουν προς την ανάπτυξη της δικής τους πολεμικής βιομηχανίας.
Σε περίπτωση πάντως που “ήμουνα πρωθυπουργός” θα έκανα το παν για την ανάπτυξη της εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας. Τα λεφτά που θα γλιτώναμε είναι ανυπολόγιστα και η τεχνογνωσία που θα προέκυπτε ανεκτίμητη. Να βγει τουλάχιστον και κάτι καλό από την τουρκοφαγία μας.
Καλά τώρα, η ελληνική τουρκοφοβία είναι όντως παρανοϊκή. Όχι βέβαια επειδή δεν υπάρχει πρόβλημα με τους κωλότουρκους, αλλά λόγω της ίδιας της φύσης της: της παράλυσης που προκαλεί στους “κυβερνώντες”.
Η κινεζοφοβία είναι περίπλοκο θέμα, με παραμέτρους πολύ περισσότερες από μια απλή μεγέθυνση από την αμερικανκή προπαγάνδα.
Ρωσοφοβία δεν καταλαβαίνω, εκτός από την τύπου PTSD που ευδοκιμεί στις Βαλτικές χώρες όπως η Εσθονία, πατρίδα της Κάργια Κάλλας. Τίποτα δεν δείχνει ότι θα έπρεπε να φοβόμαστε τους “καημένους” τους Ρώσους.
Για δική μας πολεμική βιομηχανία, αμήν και πότε. Αλλά εμείς έχουμε λόγο να το κάνουμε (ξέρεις άλλωστε σε τι …πολεμικοβιομηχανικό οργασμό βρίσκονται οι “φίλοι και γείτονες”). Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι; Απλώς έχοντας καταστρέψει τις χώρες τους με τις μαλακίες των τελευταίων χρόνων, θέλουν τώρα να περάσουν σε “πολεμική οικονομία” μήπως και ορθοποδήσουνε.
Κατά τη γνώμη μου δεν κινδυνεύουν από τη Ρωσία ούτε οι χώρες της Βαλτικής – προς το παρόν τουλάχιστον και με την προϋπόθεση ότι δεν πάνε γυρεύοντας. Αλλά είπαμε, στο δυτικό κόσμο υπάρχει γενικευμένη διαταραχή της κρίσης. Όλα στραβά τα καταλαβαίνουν και όλα λάθος τα κάνουν.
Δεν υπάρχει πάντως κάποια εμφανής “μεγάλη επανεκκίνηση” από την πανδημία και μετά. Ίσα ίσα οι δυτικές κοινωνίες πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Δεν ξέρω τι σχέδια είχαν στο μυαλό τους οι φωστήρες του WEF, αλλά το αποτέλεσμα ήταν στην καλύτερη περίπτωση μηδέν.
That is the idea. Επιβεβαιώνοντας την ισχύ του concept “τα αληθινά προβλήματα προκύπτουν από ‘λύσεις’ για ανύπαρκτα” τα γάμησαν όλα. Και ως κλασικοί ηλίθιοι δεν το βάζουν κάτω. Όπως ο Covid 19, έτσι και το ουκρανικό είναι γι’ αυτούς “μια ευκαρία”.