Ένα από τα θέματα που αξίζουν προσοχή, είναι ο τρόπος με τον οποίο οι ελίτ “κοινωνούν” τα σχέδια τους : ανακοινώσεις βρίθουσες νεολογισμών και τεχνικών όρων, συνήθως διφορούμενες και ανοιχτές σε ερμηνείες. Το ίδιο το timing με το οποίο προκύπτουν, είναι έτσι επιλεγμένο ώστε, πρώτον, να ερεθίζουν τα αντανακλαστικά του “κριτικά σκεπτόμενου” πολίτη και δεύτερον, να περνούν κάτω απ’ το ραντάρ του [υπαγορευμένου] δελτίου ειδήσεων.
Ο συνδυασμός των δύο τελευταίων στοιχείων αποτελεί ένα είδος παγίδας : ο “υποψιασμένος” [δυνάμει επικίνδυνος] πολίτης …καλείται ουσιαστικά να βγει στο φως, εγκαταλείποντας την ανωνυμία και κάνοντας την κριτική του. Η τελευταία, όσο λογική ή εμπεριστατωμένη και αν είναι, δεν θα του προσφέρει παρά τον τίτλο του “συνωμοσιολόγου” : ο τηλεθεατής – “συμπολίτης” απαξιοί να ασχοληθεί, αναπαράγοντας όσα του ψιθυρίζει η μαμά τηλεόραση. Ένα από αυτά είναι και ότι …οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν την ίδια αξία με το παραλήρημα ενός παρανοϊκού : αυτά που εξιστορούνται εκεί μέσα απλώς δεν υπάρχουν.
Το τελικό αποτέλεσμα γίνεται αποπνικτικά αισθητό στις μέρες μας : η κριτική στο σύνολό της τείνει να ταυτιστεί με την γραφικότητα, το hate speech και την ακροδεξιά παραπληροφόρηση.
Με πακτωλούς χρημάτων οι ελίτ στρατολογούν δημοσιογράφους και fact checkers του διαδικτύου, τα “επιχειρήματα” των οποίων αφορούν σε ωμές αποσιωπήσεις / διαστρεβλώσεις γεγονότων και δηλώσεων. Πρόκειται επί της ουσίας για πόλεμο στην κοινή λογική, αλλά και στην πραγματικότητα ως έννοια. Αυτό ακριβώς διακρίνεται πίσω από κάθε κίνηση των οπαδών του Great Reset και της New World Order.
Με δυο λόγια, σου λένε : “η κριτική που ασκείς, με λογικούς συνδυασμούς στοιχείων που εμείς σου δίνουμε, είναι όχι απλώς εσφαλμένη αλλά παράλογη. Αιτία γι’ αυτό είναι η παράλογη εν όλω εικόνα σου για την πραγματικότητα [a paranoid view of the world]. Αυτό που εσύ θεωρείς πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση”. Τα παραπάνω δένουν, όχι τόσο περίεργα, με πρόσφατα “επιστημονικά ερωτήματα” περί ανυπαρξίας της πραγματικότητας και …ημών των ιδίων.
Στο επόμενο post θα αναφερθούμε στο πιο πρόσφατο, και σε παλαιότερα παραδείγματα “επικοινωνίας” των ελίτ με τις μάζες.