Μόλις πληροφορήθηκα την είδηση για το θάνατο ενός αγαπητού μου μουσικού. Του Mike Pinter, 82, κιμπορντίστα των Moody Blues και συνθέτη αρκετών τραγουδιών τους. Εδώ και εδώ δύο από αυτά, από προηγούμενα posts.
Ένα ακόμα, το ‘Have You Heard’ (1969) ήταν πάντα από τα αγαπημένα μου του γκρουπ, και το αφιερώνω στη μνήμη του.
I just heard the news about the death of a musician very dear to me. Mike Pinter, 82, Moody Blues’ keyboard player and composer of several of their songs. Here and here are two of them, from previous posts.
Another one, ‘Have You Heard’ (1969) has always been one of my favorite by this band, and I dedicate it to his memory.
00:00 Have You Heard Part 1 02:19 The Voyage 05:31 Have You Heard Part 2
Now you know how nice it feels
Scattered good seed in the fields
Life’s ours for the making
Eternity’s waiting, waiting
For you and me
Now you know that you are real
Show your friends that you and me
Belong to the same world
Turned on to the same word
Have you heard?
Have you heard?
Have you heard?
Have you heard?
Have you heard?
My husband has this album. We’ve listened to it many, many times. We saw the Moodies in concert in Richmond, Virginia in the 1990s some time. We couldn’t figure out what all those middle-aged people were doing there.
Reliving memories I guess – this could be what life’s all about, regardless of age. 😊
I seldom go to concerts of bands like this when they pass through here – I seldom go to rock concerts for that matter, especially reunions. The Moodies were at times absolutely fantastic. And I just love how “irrelevant” and “out-of-date” they looked / sounded, especially in the ’90s.
We were in our early forties at that point, I.e. middle-aged. 😉
A great part of my every day’s life, since 5 years old, has been reliving memories. 😉
Mine, too, truth be told.
Με αφορμη το σημερινο ποστ βλεπω ενα βιντεοντοκυμονταιρ για τους M.BL. κι οντως φανηκε κι απο εκει οτι ο Μ.P. ειχε σημαντικο ρολο στο γκρουπ, ακομα και στην ηχογραφηση του διαβοητου Nights in White Satin oπου απ οτι ακουσα προσπαθησαν πολυ με τον μηχανικο ηχου της Decca να τιθασευσουν το melotron ν ακουγεται οπως ηθελαν . Επισης το The Voyage αναφερθηκε οτι βασιζεται στο Αlso sprach Zarathustra του R.Strauss , δεν ξερω αν συμφωνεις.. Το περιεργο ειναι οτι το Days οf Future passed αρχικα προοριζοταν σαν επιδειξη ενος νεου συστηματος ηχογραφησης που ηθελε να πλασαρει τοτε η Decca με παραλλαγες σε μουσικη του Dvorak (αν καταλαβα καλα) και γι αυτο επενδυσαν σε μια τοσο ακριβη ηχογραφηση .. Το γκρουπ οταν μπηκε στο στουντιο προτεινε στον διευθυντη ορχηστρας να ενταξουν στο project τα δικα τους κομματια .. Αλλα μαλλον τα γνωριζεις ολ αυτα ηδη ..
Για μενα που μεγαλωσα στα 80s εξακολουθει να παραμενει ανεξηγητη η γοητεια που μου ασκουν οι “ξενερωτοι¨ M.BL !!
“Ξενέρωτοι” my ass. Οι τύποι ήταν λίγο πομπώδεις από στιχουργικής απόψεως, αλλά ήταν μουσικάρες. Οπότε δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο απ’ το να ακούει κάποιος μουσική με τα αυτιά του, όπως έκανες εσύ.
H διαδικασία που ξεκίνησε στα 1980s ήταν ακριβώς η υποκατάσταση των αυτιών απ’ τα …μάτια (MTV) και από διάφορα θεωρητικά σχήματα του κώλου όπως η “επιστροφή στην αυθεντικότητα” του new wave ή η “εναλλακτική” Do-It-Yourself παπαρολογία. Σημειωτέον ότι το λέει αυτό κάποιος που τίμησε και τα δυο στα πρώιμα στάδιά τους.
Ως προς τη συμμετοχή καλλιτεχνών στο promotion ηχητικών συστημάτων, ένα απλό, to cut a long story short : έχει υπάρξει μουσικός που η πανευρωπαϊκή περιοδεία του ήταν σπονσοραρισμένη από διάσημη εταιρεία κατασκευής πιάνων, η ετικέτα της οποίας βρισκόταν σε περίοπτη θέση στο πλαίσιο κάθε εκδήλωσης. Η εταιρεία ήταν η Pleyel, ο μουσικός ήταν ο Λιστ, η εποχή ήταν τα 1840s.
Yποθετω οτι στην τεχνη ολα κρινονται αποκλειστικα απ το τελικο αποτελεσμα ανεξαρτητως προθεσεων και παρασκηνιου .. Κι οταν το αποτελεσμα ειναι καλο δεν μας πεφτει λογος. Απλα εμενα μ αρεσει να μαθαινω που και που το backstory ως μερος της ΄μυθολογιας” καποιων καλλιτεχνων , ας πουμε αυτο με τον Λιστ δεν το ηξερα και φανταζει πολυ “προχωρημενο” για την εποχη εκεινη .. Thanx ..
Αρχικός στόχος όταν άνοιξα το blog το 2019 ήταν ακριβώς η κάλυψη της ιστορικής και “κοινωνιολογικής” παραμέτρου πίσω από κάθε καλλιτεχνικό ή/και εμπορικό success story. Κάπου εκεί προέκυψε …ο Covid 19 και το πράγμα παρέκκλινε όρος “συνωμοσιολογία” μεριά. Ίσως κάποια στιγμή να μπώ ξανά στο αρχικό trip, το οποίο μου είναι και πιο ξεκούραστο – I’ve already done my homework.