Θα συνεχίσουμε παλαιομοδίτικα, μ’ ένα ακόμα ”uncool” τραγούδι, αυτή τη φορά των Moody Blues, πρωτοπόρων του progressive rock, από το άλμπουμ τους Seventh Sojourn. Σύνθεση του οργανίστα τους, Mike Pinder.
We will continue in old-fashioned manner, with another “uncool” song, this time by progressive rock pioneers The Moody Blues, from their album Seventh Sojourn. Written by their keyboard player, Mike Pinder.
Time quickly passes by
If only we could talk again
Someday, I hope I’ll see you smiling
When you’re a free man again
High on a mountain side
We laughed and talked of things to come
Someway, I know I’ll see you shining
When we’re all free men again
You left your country for peace of mind
And something tells me you’re doin’ alright
How are the children and Rosemary?
I long to see you and be in your company
Someday, I hope I’ll see you smiling
When you’re a free man again
I often wonder why
Our world has gone so far astray
Someway, I know I’ll see you shining
When we’re all free men again
You gave love freely to those with tears
Your eyes were sad when you-, you saw the need
You know that love lasts for eternity
Let’s be God’s children and live in perfect peace
Peace, perfect peace
Perfect peace
Peace
Someway, I know I’ll see you shining
When you’re a free man
When we’re all free men again, yeah
When you’re a free man
A most underrated song by an underrated band, beautifully written and produced. Thank you.
Thank YOU!
When we are free men again.
A fabulous 1960s group. This track is really good.
Πολυ ωραιο .. Παντα ειχα ιδιαιτερη εκτιμηση σ αυτο που προσπαθουσαν να επιτυχουν ηχητικα οι Μ.ΒLues. Πολυ ξεχωριστη περιπτωση για τον χωρο της ευρυτερης ροκ ιστοριας ..Απορω γιατι δεν γινεται μνεια καθολου στον μουσικο τυπο (η’ τουλαχιστον οσο αυτος υπηρχε ) γι αυτους , κι εχει ταυτιστει τ ονομα τους σχεδον αποκλειστικα μ εκεινο το τραγουδι που χορευαμε στα παρτυ ,, Ψιλα γραμματα θα μου πεις , και να ηταν μονο αυτοι ..
Υποθέτω γιατί σε ένα “μουσικό” κόσμο κυριαρχούμενο από ξέκωλα και τζαμπαμαγκάκια που το παίζουν cool, οι MB σκάνε μύτη “απλοϊκοί” “παρωχημένοι”, κάτι σαν το Μικρό Σπίτι Στο Λιβάδι. Εν πάση περιπτώσει τα όποια ελαττώματά τους, μια κατά καιρούς σοβαροφάνεια και διάφορες “μεταφυσικού” τύπου στιχουργικές εντρυφήσεις, ήταν κλασικά συμπτώματα των ‘late ’60s και διόλου δεν μειώνουν το μεγαλείο πολλών κομματιών τους.
Όπως αυτό ας πούμε
https://oannes.gr/moody-blues-house-of-four-doors-in-search-of-the-lost-chord-1968/
Ε οχι και απλοικοι , τετοιες ενορχηστρωσεις δεν τις βλεπουμε σημερα ουτε με κυαλια! ΤΗΑΝΧ για το λινκ..
My husband’s favorite group!
They have a special place in rock history. They were unique.
Love this!
Lol! I never understood the lyrics in “Nights in White Satin” until recently.
My mind always saw A line of Knights…wearing white satin…. going on forever.