Στη διάρκεια συνέντευξης, ο Ισραηλινός υπουργός πολιτιστικής κληρονομιάς Amichai Eliyahu * ισχυρίσθηκε ότι η ρίψη ατομικής βόμβας στη Λωρίδα της Γάζας ανήκει στα υπό εξέταση σενάρια, προσθέτοντας ότι η επιλογή ανθρωπιστικής βοήθειας αποτελεί λάθος : «δεν υπάρχουν αμέτοχοι στη Γάζα». Σύμφωνα με τον υπουργό, ο άμαχος πληθυσμός της Λωρίδας αποτελείται από νεοναζί. Αναφερόμενος στην τύχη των οικογενειών που είναι εγκλωβισμένες στην υπό πολιορκία πόλη είπε : «Μπορούν να πάνε στην Ιρλανδία ή σε κάποια έρημο». Συνέχισε με φράσεις οπως «η Λωρίδα δεν έχει δικαίωμα ύπαρξης» και «όποιος κυματίζει μια σημαία της Χαμάς ή της Παλαιστίνης πρέπει να σβήσει απ’ το πρόσωπο της Γης».
Ο Μ. Νετανιάχου αντιδρώντας στα παραπάνω απομάκρυνε τον AE απ’ την κυβέρνηση, με τον εκπρόσωπο της Χαμάς να δηλώνει ότι οι απόψεις του υπουργού αντικατοπτρίζουν εκείνες της κυβέρνησης. **
Ακόμα και παρακάμπτοντας την τακτική των mainstream media [=μετατροπή της τραγωδίας σε παρελάσεις αριθμών (νεκρών, ιδίως νεκρών παιδιών)] είναι αδύνατο να μη φρίξεις μπροστά σε μια διαδικασία που αποτελεί ωμό έγκλημα πολέμου, και η οποία συν τοις άλλοις …βρίσκεται μόλις στην αρχή. Οι “μετριοπαθείς” των IDF χρησιμοποιούν εκφράσεις του τύπου : «τι να κάνουμε, έτσι είναι αυτά τα πράγματα», ενώ οι αντίστοιχοί τους στην αμερικανική κυβέρνηση μιλούν [σύμφωνα με μαρτυρίες των insiders] για ένα Νετανιάχου που έχει τελείως ξεφύγει. Και τον οποίο φυσικά ουδείς μπορεί να αποκαταστήσει στην τάξη …για ευνόητους λόγους. ***
Ως προς το γεγονός πάντως της απομάκρυνσης του υπουργού – υπανθρώπου, να επισημάνουμε κάτι που δεν φάνηκε να δημιουργεί ιδιαίτερη αίσθηση : ήταν η πρώτη φορά που ισραηλινός κυβερνητικός αξιωματούχος παραδέχθηκε ανοιχτά την ύπαρξη πυρηνικού οπλοστασίου – το επίσημο κράτος αρνείται να …λάβει θέση, τουτέστιν, ούτε το δέχεται, ούτε το αρνείται.
Αυτός ήταν πιθανώς και ο λόγος της απομάκρυνσής του. Όχι οι εμπρηστικές δηλώσεις.
* Μέλος του εξτρεμιστικού κόμματος Otzma Yehudit
** Πρέπει κανείς να παραδεχτεί, ανεξαρτήτως τοποθέτησης, ότι η Χαμάς έχει δίκιο : κοιτάζοντας στη Wikipedia
https://en.wikipedia.org/wiki/Dahiya_doctrine
διαβάζει κανείς μεταξύ άλλων τα εξής :
The Dahiya doctrine, or Dahya doctrine,[1] is a military strategy of asymmetric warfare, outlined by former Israel Defense Forces (IDF) Chief of General Staff Gadi Eizenkot, which encompasses the destruction of the civilian infrastructure of regimes deemed to be hostile as a measure calculated to deny combatants the use of that infrastructure[2] and endorses the employment of “disproportionate force” to secure that end.[3][4]
The doctrine is named after the Dahieh neighborhood of Beirut, where Hezbollah was headquartered during the 2006 Lebanon War, which were heavily damaged by the IDF.[2]
*** …αφορώντες στο ισραηλινό λόμπυ. Αλλά και για άλλους, λιγότερο ευνόητους – περισσότερα [και …λίαν ζοφερότερα] σε επόμενο post.
Βασικά ο Ν αισθάνεται υποχρεωμένος να επιβεβαιώσει τόσο στους εξωτερικούς όσο και στους εσωτερικούς του αντιπάλους το μύθο του στρατόκαβλου Ισραήλ. Αλλιώς η πολιτική του δεν βγάζει κανένα νόημα. Όμως το Ισραήλ δεν είναι Ρωσία ούτε από γεωγραφική ούτε από στρατιωτική ούτε από οικονομική άποψη. Χωρίς την υποστήριξη των ΗΠΑ Ισραήλ γιοκ. Η μόνη επιλογή με την οποία τον άφησε η Χαμάς είναι η φυγή προς τα εμπρός και αυτός την ακολούθησε με τα τέσσερα.
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Νετ λειτουργεί βάσει σχεδίου, άσχετα αν ταυτόχρονα είναι στριμωγμένος. Άντε εξ αυτού να άλλαξε το timing της ενεργοποίησης, αλλά έως εκεί.
Ετοιμάζω ένα κείμενο όσο πιο περιεκτικό σε παραμέτρους μπορώ, αλλά μόλις σήμερα πλέον έχω κανονικά το fuckin’ κομπιούτερ λειτουργικό στα χέρια μου + μια σειρά “υποχρεώσεων”.
Το σίγουρο είναι ότι, αν ισχύει αυτό που λες – πράγμα που δεν αντιτίθεται στην ύπαρξη σχεδίου, γιατί το σχέδιο περιλαμβάνει ένα είδος “τελικής αναμέτρησης” – μια χαρά του βγαίνει μέχρι στιγμής. Minus the public sentiment, το οποίο ποιος το γαμεί στις εποχές που ζούμε.
Μα στο “μέχρι στιγμής” βρίσκεται όλο το ζουμί. Προφανώς το σχέδιό του συνίσταται σε μια “τελική λύση” εκτοπισμού τύπου Μικρασιατικής Καταστροφής ώστε να εκλείψει οριστικά ο βασικός λόγος των εχθροπραξιών μεταξύ Εβραίων και Παλαιστινίων. Και ίσως να εκλείψει για ένα διάστημα, εφόσον ο λόγος ήταν πράγματι αυτός και με την προϋπόθεση ότι ο υπόλοιπος μουσουλμανικός κόσμος θα ξεχάσει το θέμα και θα κοιτάξει στο εξής τα στενά οικονομικά του συμφέροντα. Σε περίπτωση όμως που τελικά δεν γίνει αυτό, την έχει πολύ άσχημα βαμμένη. Γιατί μέχρι τώρα οι Παλαιστίνιοι δεν λειτουργούσαν μόνο σαν φιτίλι για το Ισραήλ, αλλά και σαν ασπίδα προστασίας. Και οι Παλαιστίνιοι θα συνεχίσουν μια χαρά να υπάρχουν εκτός Ισραήλ και πλέον δεν θα έχουν μόνο τους Έλληνες με το μέρος τους. Γιατί στην κοινή γνώμη της Δύσης πόνταραν τόσο καιρό οι Εβραίοι με τη ρητορική του Ολοκαυτώματος. Τώρα κανένας δεν πρόκειται να στενοχωρηθεί αν οι μουσουλμάνοι της περιοχής αποφασίσουν μια μέρα κατόπιν συνεννοήσεως να το σβήσουν μια και καλή από το χάρτη. Εκτός κι αν η Αμερική – γνωστή για τον ανιδιοτελή αλτροισμό της – αποφασίσει να ξεκινήσει για χάρη του ένα τρίτο παγκόσμιο.
Ως προς την “τελική λύση”, συμφωνώ απολύτως, αυτή άλλωστε είναι και η δική μου υπόθεση εργασίας [στο post με τον Scott Ritter, όπου την “αντιπαραθέτω” με την πιο εμπεριστατωμένη αλλά καταλήγουσα σε αντίθετα συμπεράσματα ανάλυση εκείνου]. Έχω αρχίσει απλώς να αναρωτιέμαι για διάφορα πραγματάκια, τσεκάροντας ένα κείμενο που είχα γράψει παλιά στον ΗΧΟ [το σκεπτικό του οποίου είχα ξεχάσει], και ψάχοντας το θέμα λίγο παραπάνω.
Θα είχα ήδη ετοιμάσει αυτό που έλεγα χτες, αν δεν προέκυπταν σα μανιτάρια διάφορα “εμπόδια”. Κάποια και για καλό, ίσως, αλλά το timing αποκτά σιγά-σιγά μεταφυσικές αποχρώσεις. Και δεν προβλέπεται να ελαφρύνει μέχρι αρχές Δεκέμβρη τουλάχιστον. Ούτε ένα Van Der Graaf δεν έχω προλάβει να ανεβάσω δυο μέρες τώρα.
Δεν πρόκειται μόνο για θέμα χρόνου. Όταν δεν μου “προκύπτει” δεν μπορώ να κουνήσω ούτε δάχτυλο, συμπεριλαμβανομένου ενός απλού μουσικού post. Είχα ένα σωρό έτοιμα για τον Scarlatti τον προηγούμενο μήνα και εν τέλει με τα γεγονότα τα έβαλα στον κώλο μου, γιατί απλώς δεν μου προέκυπτε να πατήσω το κουμπί.
Παρεμπιπτόντως, νομίζω ότι μπορώ πλέον με ασφάλεια να διατυπώσω το συμπέρασμα ότι η πλειονότητα των “νέας κοπής” κομπιουτεράδων αποτελεί το ισοδύναμο ενός ανθρώπινου πλανγκτόν. Το ότι η “ανθρωπότητα” προσβλέπει σ’ αυτούς για ο,τιδήποτε, αρκεί για να δώσει μια εικόνα της κατάστασης των πραγμάτων.
Μην το συζητάμε για τους κομπιουτεράδες. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που παρά την αρχική μου απέχθεια για τα συγκεκριμένα μηχανήματα (ή μάλλον ακριβώς εξαιτίας της) μετά το πρώτο σοκ ανέθεσα στον εαυτό μου με πόνο ψυχής το καθήκον της τεχνικής υποστήριξης τόσο σε επίπεδο software όσο και hardware, μέχρι που έφτασα σε σημείο να συναρμολογώ και να ρυθμίζω pc from the ground up. Από κάποια ηλικία και μετά βέβαια βαρέθηκα να παρακολουθώ τις εξελίξεις και τα παράτησα οριστικά. Το αυτό ισχύει παρεμπιπτόντως και για τους περισσότερους επαγγελματίες. Έχω καταλήξει να βλέπω με δέος τους ανθρώπους που ξέρουν απλώς να κάνουν τη δουλειά τους.
Οι περισσότεροι όμως από τους άλλους επαγγελματίες έχουν την κλασική βλαχοχοντρανθρωπιά εξυψωμένη σε “φιλοσοφία ζωής” με “τσαχίπνικες” life style αποχρώσεις.
Αλλά ως προς τους τεχνικούς για τους οποίους μιλάμε, δεν είναι μόνο αυτά που λένε και το πώς τα λένε. Είναι και η ίδια η εμφάνισή τους. Είναι …ψηφιακοί. Σε κάποιες περιπτώσεις πρέπει να τους αγγίξεις για να βεβαιωθείς ότι υπάρχουν.
Δυστυχώς το φαινόμενο δεν περιορίζεται μόνο σε αυτούς. Τελευταία έχω ακούσει συζητήσεις μεταξύ φοιτητών σε ΜΜΜ και μου έφυγε μιλάμε ο τάκος. Άσε που είχες απόλυτο δίκιο να επιμένεις ότι να το παίζεις γκέι (γιατί το κάνουν επιδεικτικά) και τα σχετικά έχει πάρει πλέον διαστάσεις πανδημίας. Η Ελλάδα χρειαζόταν τον Kasselakis.. και αυτός εμφανίστηκε!
Σίγουρα ισχύει αυτό που λες για τις μικρότερες ηλικίες – έχω μαρτυρίες εκ των έσω, τόσο από οικεία μου φοιτητικής ηλικίας άτομα, όσο και από γνωστούς και φίλους, πολλά απ’ τα παιδιά των οποίων αναφέρονται ήδη στη …δυσφορία φύλου που αισθάνονται, με τους γονείς να μην έχουν που να απευθυνθούν παρά [πού αλλού;] στον πρώτο τυχόντα “ειδικό”. Ως προς τους συγκεκριμένους “ειδικούς” [ψυχίατρους και τα ρέστα] ετοιμάζω κάτι τώρα, απ’ αφορμής βίντεο που είδα, το οποίο θα ανεβάσω, ώστε να υπάρχει μια συνέχεια των posts εν όψει του κειμένου για Ισραήλ που το βλέπω μέσα στο Σ-Κ ή λίγο πιο πριν. Αλλά και γιατί είναι “ζοφερά” ενδιαφέρον.
Και ναι, η επανάσταση σήμερα είναι αυτό που λέγαμε μικροί, να “τον παίρνεις που και που”. Ή να το παίζεις έτσι.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ή μάλλον να παραλείπουμε να επαναλαμβάνουμε, τις “πολιτιστικές” καταβολές όλων αυτών : ο αγαπημένος μας [μου, τουλάχιστον] David Bowie έχει γράψει τους προφητικούς στίχους
You’ve got your mother in a whirl
She’s not sure if you’re a boy or a girl
Hey babe, your hair’s alright
Hey babe, let’s go out tonight
στο γνωστό τραγούδι του με τίτλο …’Rebel Rebel’. Αυτό, το 1974, ένα χρόνο αφότου η ψυχιατρική εταιρία αφαίρεσε την ομοφυλοφιλία από τον [κωμικοτραγικά αυθαίρετο in the first place] κατάλογο των ψυχικών διαταραχών.
By the way, το φοβερό ριφάκι του Rebel Rebel το παίζει ο ίδιος ο Bowie, σε μια απ’ τις σπάνιες εντρυφήσεις του στην ηλ. κιθάρα.
Θα στο έχω ξαναπεί ότι τελευταία αισθάνομαι απότομα γέρος.. και γουστάρω. Πρέπει κάποτε να καθιερωθεί ένα Old Fart Pride μπας και ακουστεί επιτέλους και κάτι διαφορετικό βρε αδερφέ!
Κακώς αισθάνεσαι έτσι. Η ατάκα του άλλου παμμέγιστου των ’70s “you’re never too old to rock ‘n’ roll if you’re too young to die” έχει βεληνεκές πολύ μεγαλύτερο του …rock ‘n’ roll.
Η ιδέα του Old Fart Pride έχει ενδιαφέρον. Αν και, ριζικά αντίθετη όντας στο concept του Matrix – ουσία της παρούσης κουλτούρας, η όποια απόπειρα υλοποίησης θα κατασπαραζόταν εν τη γενέσει.
Θα είχε ενδιαφέρον πάντως να προσπαθήσω να εξηγήσω το concept του “old fart” στο συχωρεμένο τον παπού μου. Ο οποίος, ενεργός αγρότης ων μέχρι τα 92 [οπότε, όχι για λόγους υγείας, τον φέραμε στην Αθήνα, όπου έζησε άλλα δέκα χρόνια πεθαίνοντας τελικά από ατύχημα] δούλευε απεριόριστες ώρες την ημέρα, συμπεριλαμβανομένων σ’ αυτό καταστάσεων όπως περπάτημα στο λιοπύρι, σύρσιμο κάτω από μαστιχόδεντρα και “κέντημά” τους, σκαρφάλωμα σε ελιές και τίναγμα των κλαδιών για να πέσει ο καρπός, κοκ.
Και μπορεί να ήταν η πιο εξεζητημένη περίπτωση στη μείζονα περιοχή, αλλά και οι υπόλοιποι της γενιάς του δεν πήγαιναν πολύ πίσω.
Βασικά όσοι από τους “παλιούς” δεν πέθαιναν στη γέννα ή στα νιάτα τους για λόγους που σήμερα φαντάζουν γελοίοι, ζούσαν συνήθως απόλυτα υγιείς ως τα βαθύτερα δυνατά γεράματα. Η ζωή παλιότερα ήταν ένας φυσικός Καιάδας, από τον οποίο γλίτωνε μονάχα μια μικρή μειοψηφία υψηλότατων γονιδιακών προδιαγραφών. Σήμερα με τη βοήθεια της τεχνολογίας, του κράτους πρόνοιας κλπ οι περισσότεροι κουτσά στραβά επιβιώνουν for better or worse.
…ως ημιανάπηροι, or something.
Και από κοινωνικής απόψεως όμως η έννοια του old fart δεν είχε νόημα στις παλιότερες κοινωνίες, αφού η εξέλιξη κινούνταν με ρυθμούς χελώνας. Αν σκεφτούμε ότι στην Ελλάδα για παράδειγμα η ζωή στα χωριά πρακτικά δεν είχε αλλάξει από την εποχή του Ησιόδου ως τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, ο γέρος για το νέο δεν αντιπροσώπευε το παρελθόν, αλλά το μέλλον – και η γνώμη του μετρούσε ανάλογα. Σήμερα η θέση του γέρου είναι στην ανακύκλωση μαζί με τους υπολογιστές της προηγούμενης γενιάς..
Βεβαίως. Και όχι μόνο αυτό. Στην ανακύκλωση ανήκει επίσης η πείρα και η καχυποψία του “γέρου” για μια σειρά προϊόντων, των οποίων την αχρηστία / βλαπτικότητα πολλοί νεότεροι αδυνατούν να διακρίνουν.
Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους η σημερινή κουλτούρα είναι σχεδιασμένη για παιδιά και ανθρώπους που …αισθάνονται σαν παιδιά. Δεν πρόκεται, bottom line, παρά για βιομηχανία παραγωγής παλίμπαιδων.
…Αλλά και η ίδια η έννοια της πείρας πολεμάται μέχρι εξαφανίσεως σε δυο μέτωπα : αφενός, όντως, υπό συνθήκες “ιλιγγιώδους εξελίξεως” η πείρα χάνει κάθε αξία, ως αντλημένη απο ένα “τελείως διαφορετικό” κόσμο. Ταυτόχρονα, ο ίδιος ο ηλικιωμένος παροτρύνεται σε ανελέητο ανταγωνισμό με το νεαρό εαυτό του : εξακολουθεί στα 70 + να κυνηγάει γκόμενες και αθλητικές επιδόσεις. Το κλασικό μοντέλο του “σοφού γέροντα” δίνει τη θέση του σ’ εκείνο “γερο-μπισμπίκη”.
Τι να λέμε τώρα. Ο “σοφός γέρος” έχει εξοριστεί πλέον στο χώρο της μυθολογίας. Γιαυτό εξάλλου έθεσα στο τραπέζι την ιδέα του old fart pride🤭 προς διαφύλαξη των τελευταίων ψηγμάτων.. διαφορετικότητας👨🦳👩🦳