Twitter – X : Έθνος ου μόνον δημοσιογράφων αλλά και κριτικών.
5(Visited 85 times, 1 visits today)
OANNES
To singularity, οι πολιτικές του virtual, μέσα αντι-κοινωνικής δικτύωσης, η μουσική στην εποχή των ringtones…• Singularity, the politics of virtual, anti-social media, music in the age of ringtones…
Μου έχει κάνει φοβερή εντύπωση που πολλοί κριτικοί – μουσικής ιδιαίτερα – θεωρούν εαυτούς αυθεντίες πάνω στο θέμα, ενώ προφανώς οι άνθρωποι παρά τις φιλότιμες προσπάθειές τους δεν καταλαβαίνουν το αντικείμενο και δεν θα το καταλάβουν ποτέ. Τους βλέπεις να διαλέγουν συστηματικά τα χειρότερα κομμάτια ενός δίσκου και να περιφρονούν τα καλύτερα, να εκθειάζουν ένα δίσκο επειδή έτσι κάνουν όλοι – εναλλακτικά να μειώνουν ένα δίσκο επειδή ακριβώς οι άλλοι τον εκθειάζουν, πράγμα που είναι το ίδιο – να τον κρίνουν με βάση την πρωτοτυπία του ή τη θέση του στην ιστορία του είδους και γενικότερα να χρησιμοποιούν κάθε είδους εξωμουσικά κριτήρια για να καλύψουν την παντελή έλλειψη μουσικού αισθητηρίου και βιωματικής εμπλοκής με το αντικείμενο. Και βλέπεις από την άλλη ανθρώπους που δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτα για ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής, να κάνουν τις πιο εύστοχες και αναπάντεχες παρατηρήσεις.
Όπως καταλαβαίνεις θίγεις ένα από τα ευαίσθητα σημεία μου. Θα μπορούσα να αρχίσω και να μην τελειώσω ποτέ αραδιάζοντας τον απίστευτο σωρό ασυναρτησιών που δυστυχώς, για κάποιο λόγο θυμάμαι από διάφορους “γκουρού” του χώρου. Αλλά ας κρατήσουμε τη θετική διάθεση. Το βασικότερο είναι αυτό που λες, ότι οι περισσότεροι, ασχέτως του “πώς ήταν κάποτε” χάνουν από μια στιγμή τη βιωματική σχέση με το γίγνεσθαι ψάχνοντας (κατ’ εξοχήν προάγγελοι των “τουιτεράδων”) για την ατάκα που θα μπει με bold γράμματα στο κείμενο. Έχω ακούσει (σε “μαζώξεις” όπου κατά καιρούς έχω συμμετάσχει) απίστευτα πράγματα : άνθρωπο να λέει ότι ακούει ένα δίσκο μια φορά (“και πολύ είναι!”) και γράφει “κριτική”. Άλλον να αποκαλύπτει ότι αρχίζει να γράφει …άμα τη ενάρξει της ακροάσεως. Και μιλάω για “ονόματα” – απλώς δεν τα αναφέρω.
Μπορώ να πω ότι ο μόνος τον οποίο σέβομαι από τους “επιφανείς” του χώρου είναι ο Δασκαλόπουλος (δεν τον σέβομαι επειδή είναι φιλικό μου πρόσωπο …είναι φιλικό μου πρόσωπο επειδή τον σέβομαι).
Μιλάω εννοείται για άτομα της δικής του γενιάς – οι μόνοι στων οποίων κείμενα / εκπομπές κατά καιρούς ενέκυψα.
Εν τω μεταξύ σήμερα ξαναπήγα το κομπιούτερ στο συνεργείο για αποκατάσταση του mailbox το οποίο με την αναβάθμιση βγήκε εκτός μάχης. Υποθέτω ότι το απόγευμα τα βάσανά μου τελειώνουν.
Παρεμπιπτόντως, σαν συμπλήρωμα στα προηγούμενα, η αμουσία και η ασυναρτησία κάθε άλλο παρά απουσιάζουν από “υπεράνω υποψίας” χώρους όπως η jazz και η κλασική, ας πούμε.
Σε γενικές γραμμές, από όσα (όχι ακριβώς λίγα) έχουν υποπέσει στην αντίληψή μου, το τελευταίο πράγμα που αισθάνεται υποχρεωμένη να υπηρετεί η πλειονότητα των music writers είναι η μουσική. Σημειωτέον άλλωστε ότι η “ατζέντα” δίνει και παίρνει – κολλητηλίκια, δωράκια, etc είναι στην ημερησία διάταξη.
Η περίπτωση της απλής, ανόθευτης βλακείας είναι όχι μόνο η πιο ακίνδυνη αλλά και η πιο σπάνια.
Ακόμα και σε μη καλλιτεχνικούς τομείς η κριτική τόσο των “ειδικών” όσο και των “ανειδίκευτων” κινείται σήμερα σε απύθμενα βάθη αναξιοπιστίας. Από ένα σημείο και μετά η επιλογή του “καταναλωτή” κινείται μεταξύ διαίσθησης και καθαρής τύχης.
Ας όψεται το “κι εσύ μπορείς” και το “impossible is nothing”. Πρόδρομος του γενικού προσκλητηρίου των social media για τη συμμετοχή στο σύνολο της …πνευματικής παραγωγής ήταν το έγκλημα της γενιάς των γονέων μας με την ψυχαναγκαστική ανατροφή των παιδιών τους ως μελλοντικών de facto πτυχιούχων. Enter δικηγόροι και γιατροί που θα μπορούσαν να είναι μια χαρά μανάβηδες και περιπτεράδες. Το αυτό φυσικά και για τους καλλιτέχνες και τους …κριτικούς.
Και φτάνουμε προοδευτικά στην “ωραία ευαισθησία” και την “εσωτερική διαμάχη” του Μποστατζόγλου δια χειρός χρήστη…
Βασικά το “πτυχίο” σήμερα είναι αυτό που ήταν κάποτε το απολυτήριο γυμνασίου. Κουτσοί στραβοί έχουν πέσει με τα μούτρα σε μάστερ, διδακτορικά και δε συμμαζεύεται. Από την άλλη βλέπεις όλο και συχνότερα παιδιά με μυαλό ξουράφι που αδιαφορούν συνειδητά για “σπουδές” και “καριέρα”, ως επί το πλείστον αγόρια. Η “φιλοδοξία” είναι κι αυτή στις μέρες μας γένους θηλυκού.
Πώς αλλιώς; Αιώνες ολόκληρους “κυριαρχίας του τοξικού αρσενικού” έχουν να ισοφαρίσουν οι ταλαίπωρες. Και θα το καταφέρουν κάνοντας ακριβώς τα ίδια μ’ εκείνο, και χειρότερα.