Η άποψη του Wagner για τον Giacomo Meyerbeer, διατυπωμένη στο θεωρητικό του σύγγραμμα “Όπερα Και Δράμα” ήταν ότι αποτελούσε ένα είδος εμπορικής καρικατούρας του Rossini.
Η γνώμη του Chopin για τον Γερμανο-Εβραίο * συνθέτη ήταν τελείως διαφορετική : παρών στην πρεμιέρα της Όπεράς του “Ροβέρτος Ο Διάβολος” την είχε χαρακτηρίσει αριστούργημα, συνέθεσε μάλιστα σε συνεργασία με τον βιολοντσελίστα Auguste Franchomme ένα ντουέτο βασισμένο σε θέματά της. Αυτό ακούμε εδώ, από τους Vittorio Ceccanti – τσέλο και Duccio Ceccanti – πιάνο.
* Η εβραϊκή καταγωγή αποτελούσε πιθανώς αιτία του μένους του RW εναντίον ενός “συνάδελφου” ο οποίος, σημειωτέον, τον είχε βοηθήσει στα πρώτα βήματά του στο Παρίσι. Ας μην ξεχνάμε το προγενέστερο βιβλίο του “Ο Εβραϊσμός στη Μουσική” όπου επίσης επιτίθεται εναντίον [του Μέντελσον και] του Meyerbeer, χωρίς όμως να τον κατονομάζει.
Wagner’s view of Giacomo Meyerbeer, expressed in his theoretical book “Opera And Drama” was that of a commercial caricature of Rossini.
Chopin had a totally different opinion about the German-Jewish * composer : present at the premiere of his opera “Robert the Devil” he had evaluated it as it a masterpiece. He also composed, in collaboration with cellist Auguste Franchomme a duet based on the opera’s themes. That ’s the work we hear, performed by Vittorio Ceccanti – cello and Duccio Ceccanti – piano.
* Jewish ancestry was probably the cause of RW’s rage against a “colleague” who, it should be noted, had helped him in his first steps in Paris. Let’s not forget his earlier book “Judaism in Music” where he also attacks [Mendelssohn and] Meyerbeer, without naming him.
Εχομε συνηθισει σε διαφορα ψιλοκατινιασματα αναμεσα σε διαφορους μουσικους πιο λα’ι’κων ειδων , αλλα οταν συμβαινουν στην αριστοκρατια της μουσικης τα βρισκω ακρως γοητευτικα ..
Φανταζομαι οι βιογραφιες αυτων των θηριων της μουσικης ιστοριας θα εχουν πολλα τετοια αν τις ψαξει κανεις .. Τον Βαγκνερ ειδικα δεν τον φανταζομαι ως καλοκαγαθο καλλιτεχνη που του χτυπας την πλατη φιλικα ., χε χε ..
Τι να σου πω…όλο καλοκαγαθία ήταν. Για να μη μιλήσουμε για Μπετόβεν ή για τον πιο ταμπεραμεντόζο ίσως απ’ όλους, τον …Μπαχ ο οποίος δεν έχανε ευκαιρία για ένα καλό μπουνίδι. Γενικά μπορείς να είσαι σίγουρος ότι από πλευράς “αποκλίνουσας συμπεριφοράς” εφ’ όλης της ύλης, όχι οι ροκάδες, ούτε οι τζαζίστες αλλά …οι “κλασικοί” ήταν το real thing.
Μιλάω έχοντας εντρυφήσει στις βιογραφίες των περισσότερων, άξιων λόγου τουλάχιστον. Αν δε γινόταν το όργιο που γίνεται στον κόσμο μας και δεν είχα το δαιμόνιο του δημοσιογράφου, θα μπορούσα να περνάω τις ώρες μου διηγούμενος ιστορίες επ άπειρον.
Love this! It felt grand. Thank you!