Παραθέτω κάτω, σε ελεύθερη μετάφραση, ένα απόσπασμα από τα πρακτικά του Όγδοου Ετήσιου Συμπόσιου της Eugenics Society, 1971.
Χρονιά, “παρεμπιπτόντως”, της ίδρυσης του World Economic Forum. Το αρχικό όνομα αυτού ήταν European Management Forum. Λίγο αργότερα ο Klaus Schwab, “εκλεκτός” του Henry Kissinger θα επέλεγε ένα τίτλο πιο συμβατό με τα σχέδιά του. Οι θεωρίες του KS αποτελούν αντανάκλαση επιστημονικοφανών διατριβών που, ξεκινώντας σε χαμηλούς τόνους από τα late ‘40s, είχαν φτάσει σε μια πρώτη κλιμάκωση [βάπτισμα του πυρός στο mainstream] τη δεκαετία που “ξεκίνησαν όλα” : Τα εφιαλτικά, πίσω απ’ την ευφορική ποπ βιτρίνα τους, ‘60s.
Στα πρακτικά του Συμποσίου εντάσσεται σειρά άρθρων υπό τον γενικό τίτλο “Population and Pollution”. Αυτά, μεσούντος του δημόσιου διαλόγου για τις περίφημες Μπλε Φάλαινες, οι οποίες είχαν μόλις ενταχθεί στα endangered species.
Στο εισαγωγικό κείμενο της ενότητας, με τίτλο “Ethics and the Population Increase” ο Eliot Slater * θέτει το ερώτημα …ποιος χρήζει προστασίας, οι φάλαινες, ή οι ανθρώπινες κοινότητες που βασίζονται από αυτές :

“Βρισκόμαστε ενώπιον ενός διλήμματος ανάμεσα σε 60 χιλιάδες φάλαινες και 3 εκατομμύρια ανθρώπους που προμηθεύονται από αυτές λάδι και κρέας. Όμως, ας είμαστε ρεαλιστές : οι φάλαινες είναι ευάλωτες, οι άνθρωποι όχι. Ας μην αφήσουμε τα συναισθήματα να μας παρασύρουν, ας ρίξουμε ένα καθαρό επιχειρηματικό βλέμμα στην υπόθεση. Αξίζει, θεωρώ, να σώσουμε αυτές τις 60.000 φάλαινες έναντι οιουδήποτε αντιτίμου σε ανθρώπινες απώλειες. 3 εκατομμύρια άνθρωποι θα ήταν μια καλή συναλλαγή. Ακόμα καλύτερα θα ήταν 30 εκατομμύρια.
Ιδανικά, αν κατορθώναμε να κρατήσουμε τις Φάλαινες και να μειώσουμε τον ανθρώπινο πληθυσμό κατά 300 εκατομμύρια, θα είχαμε συνεισφέρει θεμελιωδώς στην ευημερία του ανθρωπίνου είδους.
Μιλώντας με όρους κτηνοτροφικής μονάδας, αυτή θα ήταν μια υγιής πολιτική.
Με τον σημερινό τρόπο οργάνωσης, καταναλώνουμε αναντικατάστατες πηγές, διαβρώνοντας το φυσικό περιβάλλον. Η βλάβη που προκαλεί κάθε άνθρωπος σ’ αυτό, και εννοώ αυτήν που πηγάζει από στοιχειώδεις δραστηριότητες, επηρεάζεται από το συνολικό πληθυσμό. Και γίνεται μεγαλύτερη για κάθε άτομο, όσο αυτός αυξάνεται. Είμαστε αυτή τη στιγμή τόσο πολλοί, ώστε ο ένας άνθρωπος κάνει κακό στον άλλο, μόνο και μόνο μένοντας ζωντανός. Καθώς η πληθυσμιακή πίεση αυξάνεται, το φαινόμενο θα γίνεται όλο και πιο φανερό. Μπορούμε να περιμένουμε ότι η ανησυχία γι’ αυτό θα υπονομεύσει τη φυσική μας καλοσύνη προς τους άλλους, τον ίδιο τον σεβασμό προς τους εαυτούς μας. Συμπεριφορές κυνικές και μισάνθρωπες θα γίνονται όλο και πιο αποδεκτές, όλο και πιο διαδεδομένες.
Το αποτέλεσμα στην κοινωνία μπορεί να είναι καταστροφικό. Για να διατηρήσει την κοινωνική τάξη η πολιτεία θα πρέπει να επεμβαίνει όλο και περισσότερο στις ζωές των ανθρώπων.
Θα πρέπει να προκρίνουμε ένα πολλαπλασιασμό των ρυθμίσεων και μεγιστοποίηση του ελέγχου. Οι ανθρώπινες ταυτότητες αναπόφευκτα θα μεταβληθούν σε ψηφία διαχειρίσιμα από κομπιούτερ, μια τάση προς την αποανθρωποποίηση θα είναι αναπόφευκτη.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι χαρές και οι λύπες της καθημερινής ζωής μας σχετίζονται αποκλειστικά με τους ανθρώπους με τους οποίους τη μοιραζόμαστε. Οι μαζικές εκδηλώσεις αφορούν αποκλειστικά σε απρόσωπα συναισθήματα. Η ζωή γίνεται πιο γρήγορη και θορυβώδης, ο άνθρωπος πιο ανυπόμονος και ευερέθιστος. Τα φάρμακα θα γίνουν απαραίτητα για τον περιορισμό της έντασης, για τη χαλάρωση του νευρικού συστήματος όταν αυτό αδυνατεί να χαλαρώσει από μόνο του. Δεν πρέπει με κανένα τρόπο να εμποδιστεί η περαιτέρω εξάπλωση των φαρμάκων στο κοινό -ο κίνδυνος από τυχόν έλλειψη θα ήταν μεγαλύτερος από εκείνον της υπερκατανάλωσή τους.
Όσο περισσότερο πολλαπλασιάζονται οι άνθρωποι, τόσο πιο περίπλοκη γίνεται η κοινωνία και τόσο πιο επιρρεπής στην εκ των έσω κατάρρευση.
Είμαστε σε μια κατάσταση μετάβασης, από μια κοινωνία κοινοτικού τύπου σε μια κοινωνία συνεργατικού. Η πρώτη είναι συντηρητική και ιεραρχική. Ο άνθρωπος έχει για γείτονες τους συγγενείς του. Υπάρχει σιγουριά, σταθερότητα, τα πάντα αντιμετωπίζονται πιο εύκολα χάρη στη ζεστασιά της αδελφοσύνης. Στην επερχόμενη, συνεργατικού τύπου κοινωνία θα υπάρχει περισσότερη ελευθερία και ισότητα, αλλά η αδελφότητα και η σταθερότητα είναι καταδικασμένες σε εξαφάνιση.
Η ταχύτητα των κοινωνικών αλλαγών σήμερα είναι τόσο μεγάλη που ο άνθρωπος μεγαλώνει σε ένα διαφορετικό κόσμο από εκείνον που γεννήθηκε. Και όμως, όσο γρήγορες κι αν είναι οι κοινωνικές αλλαγές είναι αδύνατο να παρακολουθήσουν τις ακόμα γρηγορότερες τεχνολογικές εξελίξεις. Η κοινωνία θυμίζει άνθρωπο που κατεβαίνει τρέχοντας μια κατηφορική πλαγιά : αργά ή γρήγορα, χάνει το κέντρο βάρους του…
…Το απελευθερωτικό κίνημα των γυναικών κηρύσσει την κατάργηση του γάμου. Μόνο τότε, οι γυναίκες θα απαλλαγούν από την εξάρτησή τους από τους άνδρες, δηλαδή από την αιχμαλωσία που αποτελεί γι’ αυτές η γονιμότητά τους. Μπορεί κανείς να προβλέψει με βεβαιότητα ότι όλες οι μη-παραγωγικού τύπου σεξουαλικές συμπεριφορές θα γίνονται ολοένα κι πιο αποδεκτές.
Άλλωστε, με τους νομικούς περιορισμούς να εκλείπουν, τα κηρύγματα των παραδοσιακών θρησκειών είναι τα μόνα που έχουν απομείνει για την υποστήριξη του ανεπιθύμητου εμβρύου στη μήτρα μιας απρόθυμης μητέρας.
Οι αλλαγές στη νομοθεσία απελευθερώνουν επαναστατικές εξελίξεις, καθώς το αποδεκτό πρότυπο συμπεριφοράς αλλάζει γρήγορα για να φτάσει σε μια νέα ισορροπία. Το είδαμε αυτό μετά τον νόμο περί αμβλώσεων. Μπορούμε να περιμένουμε κάτι παρόμοιο και με το Suicidal Act.
Θα έρθει η στιγμή που ο επίδοξος αυτόχειρας θα μπορεί να ζητήσει και να λάβει επίσημα βοήθεια : Καθώς η ανθρώπινη γέννηση αποκτά ένα αρνητικό πρόσημο για την κοινωνία, ο ανθρώπινος θάνατος αποκτά ένα θετικό. Με τον καιρό θα πρέπει πιθανώς να επιτρέψουμε εύκολους τρόπους δραπέτευσης απ’ τη ζωή σ’ εκείνους που το έχουν αληθινή ανάγκη. Σε όλους εκείνους για τους οποίους η ζωή γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη : ανάπηρους, νέους με προβλήματα ωρίμανσης, πάσχοντες από χρόνιες ασθένειες και, τέλος, εκείνους που δεν αντέχουν τα δεινά ή και τη σκέψη της γεροντικής ηλικίας.
Τα εμπόδια που αντιμετωπίζουμε αφορούν αποκλειστικά σε συνέπειες της ιουδαιο-χριστιανικής διδασκαλίας, η οποία διαχώρισε τον άνθρωπο από τη φύση και του έδωσε την ιδέα της κυριαρχίας σ’ αυτήν. Είναι αυτή που τον προέτρεψε στον απεριόριστο πολλαπλασιασμό, αποθαρρύνοντας ταυτόχρονα πανάρχαιες πρακτικές όπως η άμβλωση και η βρεφοκτονία.
Αντιλήψεις όπως αυτές, ακόμα στη σύγχρονη εποχή όπου ο φόβος του Θεού έχει περιοριστεί, αφήνουν τον άνθρωπο εκτεθειμένο στο δόγμα ότι το καλύτερο για το μεμονωμένο άτομο, ένα επιχειρηματία φερ’ ειπείν, πρέπει να είναι και το καλύτερο για την κοινωνία.
Χρειαζόμαστε μια νέα πίστη, βασισμένη στις πανάρχαιες μυστικιστικές έννοιες που κάνουν άμεση έκκληση στην ανθρώπινη καρδιά. Καμία τεχνητή θρησκεία δεν μπορεί να βοηθήσει.
Μια ελπιδοφόρα επιλογή θα ήταν να πλατύνουμε το εύρος αυτού που είναι για εμάς το παρόν. Αν μπορούσαμε να ταυτιστούμε με τα παιδιά και τα εγγόνια μας, να σκεφτούμε τον δικό τους κόσμο σαν δικό μας, και τις σημερινές επιλογές μας σαν ευθύνη απέναντί τους, αυτό θα ήταν ένα καλό ξεκίνημα.

* Ο Eliot Slater [1904-1983] ήταν Βρετανός ψυχίατρος, πρωτοπόρος στον τομέα της γενετικής των ψυχικών διαταραχών.
Πληροφορίες γι’ αυτόν, εδώ.