Το statement […”not a discussion / debate”!], μου δίνει ευκαιρία να αναφερθώ στη συγκατάβαση με την οποία αντιμετώπιζα πάντα την περίπτωση Jack White : ο ορισμός του υπερεκτιμημένου, κατεξοχήν πεδίο τιμής για την αμετροέπεια των …μουσικών μίντια. Ο τζάμπα μάγκας – guitar hero του γλυκού νερού κάνει εδώ μια επίδειξη της λίστας προγραφών του. Κατά τ’ άλλα, μιλάει για φασίστες.
(Visited 53 times, 1 visits today)
Ίσως ο πιο βαρετός και ατάλαντος μουσικός της γενιάς του. Άσε με να κοιμηθώ πέντε λεπτά και θα σου σκαρώσω στον ύπνο μου ένα τραγούδι χίλιες φορές καλύτερο απόλα μαζί τα δικά του. Είναι απίστευτο πώς μπορεί να κάνει κάποιος καριέρα βασιζόμενος αποκλειστικά και μόνο στο στυλ.
Επρόκειτο, στις καλύτερες στιγμές, για μια ανθυποπορδή του Jimmy Page.
Ουδεμία αμφιβολία έχω περί την ακρίβεια της δεύτερης πρότασής σου.
Όσο για το περί στιλ …πρόκειται για το σήμα κατατεθέν μιας εποχής που ξεκινάει από τα ’80s.
Ως προς το Ellada, δια να μη λησμονώμεθα, ο πρώτος που έκανε καριέρα δηλώνοντας “ροκ” χωρίς να έχει ιδέα τι είναι, ήταν ο φοβερός Βασίλης.
Ο οποίος πρόσφατα ακόμα συγκέντρωσε 50.000 κόσμο στο Καλλιμάρμαρο. Όσοι εντυπωσιάσθηκαν μ’ αυτό, ή με τον “χαμούλη” που είχε κάνει ο Ξαρχάκος στο ίδιο μέρος, αγνοούν τον ρόλο του …τιμημένου ΚουΚουΕ πίσω απ’ τις δυο εκδηλώσεις. Αν ο Ξαρχάκος πρόσφατα μόλις έδρεψε τις δάφνες της μεταστροφής του [μεταφερόμενοι οπαδοί με πούλμαν απ’ τα γραφεία της ΚΝΕ] το κνιτο”ρόκ” και οι ιαχές του κυρ-Βασίλη υπήρξαν εξ αρχής το εργαλείο του τιμημένου για την άλωση της νεανικής κουλτούρας.
Έχεις απόλυτο δίκιο. Εδώ για το Θεοδωράκη και αμφιβάλλω αν θα ήταν έστω και κατά το ήμισυ επιτυχημένος χωρίς το backup του τιμημένου. Είναι λίγο σα να έχεις τις πλάτες της μαφίας.
Φυσικά και δεν θα ήταν. Το ότι στον συγκεκριμέμο συνέπεσε και το ταλέντο, ήταν απλώς ευτυχής συγκυρία. Με την ίδια άνεση το “τιμημένο” προώθησε ανθρώπους όπως ο Βασίλης, ο Διονύσης Τσακνής και ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης. Ο Μίκης ήταν ο …Σινάτρα της υποθέσεως.