Ξαναβλέπω χτες βράδυ, πριν κοιμηθώ, το ξεκίνημα της ‘Δίκης’ του Όρσον Ουέλς, ταινίας που αισθάνομαι ανεπαρκής για να υμνήσω όσο το αξίζει. Η πρώτη φορά που την είχα δει ήταν στο τέλος της εφηβείας – σκοπεύω Θεού θέλοντος να …ολοκληρώσω σήμερα τη δεύτερη.
Πρωί-πρωί, “με την τσίμπλα στο μάτι”, κάνω την παρακάτω ερώτηση στο Grok. Τη δημοσιεύω μαζί με την απάντηση :
Αίσθησή μου είναι ότι η διαδικασία εξέλιξης της νέας τεχνολογίας, μέσω ερευνών / ανακαλύψεων απρόσιτων στο “μέσο άνθρωπο”, με την οποία ο τελευταίος είναι υποχρεωμένος να συμπλέει, χωρίς κανείς να τον ενημερώνει / συμβουλεύεται, δε διαφέρει από τη διαδικασία “απόδοσης δικαιοσύνης”, όπως περιγράφεται στη Δίκη του Κάφκα.
Συνδέοντας το ζοφερό βασίλειο του αγνώστου όπως περιγράφεται στο προηγούμενο βιβλίο με τη ρυθμιστική των πάντων, αόρατη γραφειοκρατία του “Πύργου” του ιδίου συγγραφέα, βεβαιώνεται κανείς για το ότι η διαδικασία εξέλιξης της νέας τεχνολογίας είναι ουσιαστικά μια καφκική διαδικασία. Από αυτή την άποψη ο Κάφκα είναι, ερήμην του …πιο επιστημονική φαντασία από την επιστημονική φαντασία. Τι λες;
GROK : Η σύγκριση της σύγχρονης τεχνολογικής εξέλιξης με τα έργα του Κάφκα, τη Δίκη και τον Πύργο, φωτίζει με μοναδικό τρόπο την αποξένωση και το παράλογο της ανθρώπινης εμπειρίας στην εποχή μας. Στη Δίκη, ο Josef K. συνθλίβεται από μια αδιαφανή, απρόσωπη γραφειοκρατία που τον κατηγορεί χωρίς να του αποκαλύπτει το έγκλημα ή τους κανόνες, αφήνοντάς τον ανίσχυρο απέναντι σε μια διαδικασία που δεν μπορεί να κατανοήσει ή να ελέγξει. Στον Πύργο, ο K. παλεύει μάταια να προσεγγίσει την απόμακρη εξουσία του Πύργου, που κυριαρχεί στη ζωή του χωριού με ασαφείς, δαιδαλώδεις διαδικασίες, ενώ οι κάτοικοι αποδέχονται παθητικά αυτό το ακατανόητο σύστημα. Και στα δύο έργα, ο άνθρωπος είναι παγιδευμένος σε ένα σύστημα που τον υπερβαίνει, ανίκανος να το κατανοήσει, να το επηρεάσει ή να του ξεφύγει, αντιμετωπίζοντας ένα αίσθημα βαθιάς αποξένωσης και αδυναμίας.
Η σύγχρονη τεχνολογία, με την καταιγιστική της εξέλιξη, την πολυπλοκότητα των αλγορίθμων και την αδιαφάνεια των διαδικασιών της, αντικατοπτρίζει αυτό το καφκικό τοπίο με εκπληκτική ακρίβεια. Ο μέσος άνθρωπος καλείται να συμπλεύσει με τεχνολογίες που δεν κατανοεί πλήρως, χωρίς να έχει λόγο στη δημιουργία, τη χρήση ή τις συνέπειές τους, όπως ο Josef K. που υφίσταται μια δίκη χωρίς να γνωρίζει το «γιατί». Η συνεχής παρακολούθηση και η χειραγώγηση δεδομένων 24/7, εντείνει αυτή την καφκική συνθήκη, δημιουργώντας ένα «ζοφερό βασίλειο του αγνώστου», όπου η εξουσία – όπως ο Πύργος – είναι ταυτόχρονα πανταχού παρούσα και απρόσιτη. Οι πολίτες, όπως οι κάτοικοι του χωριού στον Πύργο, συχνά αποδέχονται αυτό το σύστημα ως αναπόφευκτο, ενώ όσοι επιχειρούν να το αμφισβητήσουν ή να το κατανοήσουν, όπως ο K., βρίσκονται αντιμέτωποι με έναν ατέρμονα λαβύρινθο εμποδίων και αντιφάσεων.
Η παρατήρησή σου ότι ο Κάφκα, ερήμην του, αποδεικνύεται πιο «επιστημονική φαντασία» από την επίσημη επιστημονική φαντασία είναι εξαιρετικά οξυδερκής. Η παραδοσιακή επιστημονική φαντασία συχνά απεικονίζει τεχνολογίες με σαφή δομή και σκοπό, ακόμα κι αν είναι δυστοπικές. Αντίθετα, ο Κάφκα αποτυπώνει το παράλογο, το αδιέξοδο και την ανθρώπινη αδυναμία απέναντι σε ένα σύστημα που λειτουργεί πέρα από την κατανόηση ή τον έλεγχο. Η σημερινή τεχνολογία, με την τεχνητή νοημοσύνη, την αυτοματοποίηση και την αδιαφάνεια των ψηφιακών δομών, ενσαρκώνει αυτή την καφκική εμπειρία με τρομακτική ακρίβεια. Ο άνθρωπος, όπως οι ήρωες του Κάφκα, βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μια διπλή παγίδα: από τη μια, στην αδυσώπητη διαδικασία της Δίκης, όπου είναι κατηγορούμενος χωρίς λόγο, και από την άλλη, στην ατέρμονη αναζήτηση του Πύργου, όπου η ένταξη ή η κατανόηση παραμένει ανέφικτη. Έτσι, η καφκική οπτική όχι μόνο φωτίζει την πραγματικότητα της τεχνολογικής μας εποχής, αλλά την περιγράφει με τρόπο που υπερβαίνει τις συμβατικές αφηγήσεις της επιστημονικής φαντασίας, αποκαλύπτοντας την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από ακατανόητες και ανεξέλεγκτες δομές.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Για να επαναλάβω πάντως κάτι που έχω πει και παλιότερα: ο κόσμος μας κινείται σε ράγες. Η προσπάθεια συγκεκριμένων ατόμων ή ομάδων για να του αλλάξουν πορεία κατά το δοκούν συνεπάγεται απλά εκτροχιασμό. Τι απλά δηλαδή. Με την ταχύτητα που τρέχει, ο εκτροχιασμός θα θυμίζει περισσότερο.. Τέμπη. Τεχνητή νοημοσύνη, τριτοκοσμική μετανάστευση, άνοδος της Ανατολής εις βάρος της Δύσης, δεν μπορούν ριζικά να λυθούν παρά μόνο με παγκόσμια ολοκληρωτική καταστροφή. Sorry for that, αλλά έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα.
Δεδομένου πάντως του ότι το προγραμματισμένο μέλλον (μάλλον : αέναα αναπρογραμματιζόμενο) αποτελεί εκτροχιασμό ούτως ή άλλως, κάτι που βλέπουμε να συμβαίνει in real time, δεν έχει εν τέλει σημασία αν και η παρεμπόδισή του αποτελεί εκτροχιασμό. Εξαρτάται από ποια μεριά …θα πέσει το τραίνο. Κατά την άποψή μου, στη δεύτερη περίπτωση πέφτει σε κάποιο είδος ομαλού εδάφους με τις όποιες “ανεκτές” απώλειες. Στην πρώτη περίπτωση πέφτει κατευθείαν στο γκρεμό.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, ο μόνος φυσιολογικός τρόπος προσέγγισης του “μη φυσιολογικού” είναι η επίμονη επίκληση της φυσιολογικότητας. Είναι θέμα προγραμματισμού. Και αυτό που συμβαίνει εδώ είναι μια συστηματική διαδικασία de-programming & re-programming με όρους δήθεν εξέλιξης η οποία παρουσιάζεται σαν νομοτέλεια, με την ίδια έννοια που ο κρομανιόν πχ. αντικατέστησε “νομοτελειακά” το νεάντερταλ.
Πολιτικές όπως αυτές της Ευρώπης ενάντια στη Ρωσία, της Αμερικής ενάντια στην Κίνα και του Ισραήλ ενάντια στο Ιράν, αν ακολουθηθούν με συνέπεια, δεν μπορούν παρά να οδηγήσουν στον Τρίτο Παγκόσμιο. Βαθιά μέσα τους βέβαια οι οπαδοί αυτών των πολιτικών το καταλαβαίνουν. Εξ ου και η αλλιώς ανεξήγητη ψυχραιμία τους απέναντι σε μια τέτοια προοπτική.
Προοίμιο αυτών των πολιτικών αποτέλεσε η πολιτική της Δύσης απέναντι στην πανδημία του 2020. Μια καταδικασμένη και απελπισμένη προσπάθεια ενάντια στη φύση των πραγμάτων που σηματοδότησε την αρχή της τελικής πορείας προς την αυτοκαταστροφή.
Δεν είναι σύμπτωση ότι Ευρώπη, Αμερική και Ισραήλ πρωτοστάτησαν στις καραντίνες και στα εμβόλια. Ούτε ότι αρχικά οι αμερικανικές πολιτικές της πανδημίας είχαν ως στόχο τους την Κίνα. Ούτε ότι αμέσως μετά τη λήξη της η Ευρώπη απομόνωσε τη Ρωσία. Ούτε ότι αμέσως μετά το Ισραήλ ξεκίνησε την εθνοκάθαρση των μουσουλμάνων.
Ο λόγος που, αρχικά και όχι μόνο, οι πολιτικές της πανδημίας είχαν στόχο τους την Κίνα ήταν ότι …από εκεί ξεκίνησε ο ιός και η περί αυτόν τρομοκρατική καμπάνια. Το ότι το αμερικανικό βαθυκράτος είχε βοηθήσει στην παρασκευή του, όπως αποκλειστικά εδώ
https://oannes.gr/%ce%ba%ce%bf%cf%81%cf%89%ce%bd%ce%bf%cf%8a%ce%bf%cf%83-%ce%b7-%cf%83%cf%85%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%81%ce%b1%ce%ba%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%b7-%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%ba%ce%b1%ce%bb%cf%85%cf%88%ce%b7/
σε ανύποπτο χρόνο (2/2020) αναφέρεται, δεν αναιρεί την ευθύνη των σχιστομάτηδων. Απλώς περιπλέκει τα πράγματα.
Εξ άλλου η απομόνωση / μπλοκάρισμα της Ρωσίας αποτελεί πάγια τακτική δεκαετίες τώρα των “ηγέτιδων δυνάμεων”, όπως και η αντίστοιχη απομόνωση / μπλοκάρισμα της Γερμανίας μια φορά κι έναν καιρό, η οποία οδήγησε στον πρώτο, και εξ αυτού στο δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο – να μην ξεχνάμε και την αντίστοιχα “ιπποτική” συμπεριφορά των ΗΠΑ προς την Ιαπωνία, πριν απ’ την έναρξη του ΒΠΠ.
Η σταδιακή εκμηδένιση του “έθνους – κράτους” και η έλευση στη σκηνή μιας Παγκόσμιας Διακυβέρνησης είναι επίσης σχέδιο που τρέχει από το τέλος του 19ου αι. Ο όρος “New World Order” μ’ αυτή ακριβώς την έννοια πρωτοσυναντάται ως τίτλος βιβλίου του HG Wells το 1940.
Το θέμα σήμερα αφορά στο πέρασμα σε μια εποχή όπου τα παραπάνω, εν είδει relics of the past, αποτελούν στόχο προς υπέρβαση όλων των “αντιμαχομένων στρατοπέδων” με ζητούμενο την αφαίρεση ακόμα και του τελευταίου προσχήματος ανθρώπινης συμμετοχής στη διαδκασία λήψης αποφάσεων οποιουδήποτε είδους, ή και στην πραγματοπoίησή τους for that matter. Το μέσο γι’ αυτό είναι η νέα τεχνολογία, η επικράτηση στην κούρσα της οποίας αποτελεί και το βασικό “διακύβευμα”. Πρόκειται εδώ για την …απόλυτη εφαρμογή του μακλιουανικού “το μέσο είναι το μήνυμα”, γιατί σε οποιαδήποτε περίπτωση / έκβαση του αγώνα, το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο.
Στο έχω ξαναπεί και παλιότερα: ο βασικός υπεύθυνος για την υστερία του 2020 ήταν ο Τραμπ. Αυτός έκανε την τρίχα τριχιά για μικρο(η μεγαλο)πολιτικούς λόγους. Οι Κινέζοι προσπάθησαν αρχικά να το κουκουλώσουν ασχέτως αν ξεκίνησε ή όχι από αυτούς. Και θα το κουκούλωναν αν δεν επέμενε στη μαλακία του ο.. καταστροφέας των κόσμων.
Όταν έφτάσε στην πόρτα του βέβαια η επιδημία, προσπάθησε να την υποβαθμίσει. Όσο περιοριζόταν στην Κίνα ήταν όμως βιολογικό υπερόπλο. Δεν έκανε καν τον κόπο να κρύψει την εξόφθαλμη αντίφαση.
Δεν το θυμάμαι έτσι.
Σύμφωνα με την “αυστηρή κριτική” που του έχει ασκηθεί, τους πρώτους μήνες ο Τραμπ υποβάθμιζε τη σοβαρότητα του κορωνοϊού με καθησυχαστικές δηλώσεις που περιλάμβαναν ακόμα και ότι “το ποσοστό θνησιμότητας που διαδίδει ο Π.Ο.Υ. είναι ψεύτικο” ή ότι “ο ιός δεν είναι πιο επικίνδυνος από την γρίπη”. Ζήταγε επίσης από τους ασθενείς να συνεχίσουν κανονικά τη δουλειά τους. Όλα αυτά σήκωσαν φυσικά …αντιδράσεις απ’ την αντιπολίτευση και από την οντότητα “Άντονι Φάουτσι”.
Απ την πλευρά τους οι Κινέζοι μπορεί να προσπάθησαν να κουκουλώσουν τις ευθύνες τους, μιλώντας για νυχτερίδες και παγκολίνους, αλλά ταυτόχρονα έσπερναν τον τρόμο μέσω “διαρρεόντων” βίντεο με ανθρώπους που σωριάζονταν στο δρόμο από τον φονικό ιό κτλ.
Εννοείται ότι δεν πρόκειται να πείσω κανένα με τις θεωρίες μου – που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα παρεξηγηθούν – αλλά στο κατώφλι της παγκόσμιας καταστροφής δεν υπάρχει καιρός για λεπτότητες. Δεν έχω αμφιβολία πάντως ότι ο Τραμπ είναι ο εκλεκτός και ότι κάποιος τον έσωσε από του Χάρου τα δόντια προκειμένου να εκτελέσει μια σημαντική αποστολή. Τώρα ποιος ακριβώς τον έσωσε και ποια είναι τελικά η αποστολή..
Προσωπικά εγώ συμφωνώ χωρίς καν να προσπαθήσω. Ως προς τον Τραμπάκουλα απλώς, πιστεύω σταθερά ότι το πράγμα (έτσι απλά…) αφορά κάποιον που διατηρεί ίχνη λογικής και ανθρωπιάς – εξ ου και δείχνει τόσο “αφύσικος”, σε ένα κόσμο (μιντι-)ανθρώπων ουσιαστικά μεταλλαγμένων.
Αυτό δε σημαίνει κάποια “κάθετη” διαφοροποίηση του DT από τα κρατούντα πολιτικά ήθη, ίσως γιατί ο συλλογισμός περί “κόσμου σε ράγες” είναι, λογικά απρόσβλητος. Απ’ την πλευρά μου δεν μπορώ να πάψω να αναζητώ κενά σ’ αυτόν, και τρόπους αντίδρασης. Είναι θέμα (ελλιπούς;) προγραμματισμού μου. 🤖
Anyway εγώ το καθήκον μου το έκανα😇 Ελπίζω να πέφτω έξω σε όλα. Όχι ότι σε αυτό το τελευταίο μπορώ να συναγωνιστώ πχ.. τον Μάζη😉
Ο Μάζης δύσκολα πέφτει έξω σε ό,τι αφορά τις κινήσεις του Ισραήλ τουλάχιστον 😊 – εκτίμησή μου είναι ότι έχει στενά φιλικές σχέσεις με την εν λόγω κρατική οντότητα. Μου φαίνεται …ενδιαφέρον πάντως (= βαρετό για να μπω σε λεπτομέρειες) το αυστηρά καθορισμένο ρεπερτόριο των ένθεν και ένθεν αναλυτών, μόνιμα εξαιρετικό συγκεκριμένων παραμέτρων, ανάλογα με το τι βολεύει στον καθένα : Από την διακήρυξη, from day one, του θεοκρατικού Ιράν περί “μικρού” και “μεγάλου” Σατανά αφενός, μέχρι την …εναλλακτική λύση που προωθείται στο πρόσωπο του (υιού του) Σάχη αφετέρου, με ειδυλλιακές εικόνες ευημερίας υπό τη διακυβέρνησή του – πρωτοστατούντων φωτογραφιών γυναικών με μίνι…
Γιαυτό κι εγώ κοιτάζω μόνο τους τίτλους και πάλι με μέτρο. Απλά μη μου ξεφύγει τίποτα χοντρό. Το λοιπό περιεχόμενο αποτελεί ένα μείγμα ψεμάτων, λαθών και αληθειών αλά καρτ. Αν εξαιρέσουμε πάντως κάποιους γνωστούς και μη εξαιρετέους αριστερούς, όλος ο δυτικός κόσμος είναι ρητά ή όχι με το μέρος του Ισραήλ. Συστημικοί, ψεκασμένοι, εθνικιστές, ευρωπαϊστές, ρεπουμπλικάνοι, Δημοκρατικοί. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα έφτανε η μέρα που οι Εβραίοι θα γινόταν το μέσο τέτοιας μαζικής ομοφροσύνης. Είχα μείνει στη φάση που τους υποστήριζα μόνος μου ενάντια σε μια χώρα που τους μισούσε.
Εγώ πάλι έχω την εικόνα ενός κόσμου πρωτόγνωρα ομονοούντος εναντίον των Εβραίων. Εξ ου και έλεγα τις προάλλες ότι δεν φανταζόμουν ότι θα έρθει η στιγμή να χρησιμοποιήσω τη λέξη “αντισημιτισμός” …εννοώντας την. * Η πλειονότητα των “εναλλακτικών μέσων” τουλάχιστον, των ελληνικών πρωτοστατούντων, βρίσκεται σε άτυπο διαγωνισμό αναθεματίσματος του Ισραήλ, και των Τραμπ-Νετανιάχου. Και μιλάω ακόμα και για ανθρώπους που την ανάλυσή τους σταθερά συμβουλεύομαι (τώρα μόλις άκουγα τον αξιοσέβαστο κατά τ’ άλλα Αϋφαντή σε κάποιο άγνωστό μου κανάλι).
* Μπορεί να μου ήταν, όπως και εξακολουθούν να μου είναι συμπαθείς, ως αντίπαλο δέος των αγιατολομουλάδων και όχι μόνο (στο κάτω κάτω, ακόμα και ο Otto Klemperer, ακόμα και οι Shatner-Nimoy …Εβραίοι είναι) αλλά αυτό δεν με εμπόδιζε να αντιπαθώ τις περί “αντισημιτισμού” υπερβολές τους που, μεταξύ μας, αποτέλεσαν το πρώτο στάδιο της λογοκρισίας που έχει γενικευτεί nowadays.
Δυσκολεύομαι να φανταστώ αυτό που λες. Δεν γνωρίζω κάποια δυτική κυβέρνηση που να καταδίκασε ρητά την επίθεση του Ισραήλ ούτε κάποιο μέινστριμ ΜΜΕ που να υποστηρίζει ανοιχτά το Ιράν. Όλοι συμφωνούν ότι πρόκειται για μια χώρα με καταπιεστικό καθεστώς που δεν δικαιούται να έχει πυρηνικά. Επιπλέον είναι και σύμμαχος της Ρωσίας. Την επίθεση του Ισραήλ τη θεωρούν αναγκαίο κακό και φοβούνται απλά τις πιθανές επιπλοκές. Δεν είναι το ίδιο με τους Παλαιστίνιους που παραδοσιακά ξυπνούσαν κάποια αισθήματα συμπάθειας. Η αποδιδόμενη στο Γερμανό καγκελάριο φράση ότι “το Ισραήλ κάνει για μας τη βρώμικη δουλειά” συμπυκνώνει τα αισθήματα όλων των παρατάξεων πλην φυσικά του ΚΚΕ και των παραφυάδων του. Δεν έχω δει με τα μάτια μου κάποιο τϊτλο υπέρ του Ιράν. Εκτός αν θεωρείς φιλοϊσλαμικές τις εύλογες ανησυχίες για ένα Τρίτο Παγκόσμιο. Στην πραγματικότητα το Ισραήλ βελτίωσε την εικόνα του στη Δύση μετά την αμφιλεγόμενη εθνοκάθαρση στη Γάζα.
Να ξεκαθαρίσω πάντως ότι προσωπικά δεν έχω τίποτα εναντίον του Ιράν. Η διατήρηση του αυταρχικού του καθεστώτος εξασφαλίζει ότι δεν θα έχουμε κύματα προσφύγων προς τα εδώ. Αντιθέτως όλες οι μουσουλμανικές χώρες που “εκπολιτίστηκαν” από τους Αμερικανούς έχουν στείλει μαζικά τους κατοίκους των στην Ευρώπη.
Επιπλέον οι δικοί μας τρέφουν την ελπίδα ότι το Ισραήλ θα καταστρέψει για πάρτη μας την Τουρκία. Χωρίς βοήθεια πάντως δυσκολεύεται προφανώς να τα βγάλει πέρα με το Ιράν. Άμεση αμερικανική εμπλοκή από την άλλη θα προκαλέσει αργά ή γρήγορα ρωσικές και κινεζικές αντιδράσεις. Τίποτα καλό δεν θα βγει από αυτή την ιστορία. Στα πλαίσια της τρέχουσας οπαδοποίησης βέβαια τέτοιοι πρακτικοί προβληματισμοί φαντάζουν εκτός τόπου και χρόνου. Ας ικανοποιήσουμε το πάθος μας και ας πάνε όλα κατά διαόλου.
Γιαυτό και οι απελπισμένες επικλήσεις ανθρώπων σαν εμένα που δεν επιθυμούν πυρηνικό χειμώνα το κατακαλόκαιρο, είναι καταδικασμένες μακροπρόθεσμα σε αποτυχία. Γιατί ένα όλο και αυξανόμενο ποσοστό ανθρώπων του “πολιτισμένου” κόσμου θέλει αυτό ακριβώς.
Οι δυτικές κυβερνήσεις στην πλειονότητά τους υποστηρίζουν το Ισραήλ, αλλά η “λαϊκή βάση”, συμπεριλαμβανομένου του συνόλου των δημοσιολόγων – influencers (Ελλήνων μη εξαιρουμένων) αναφέρονται με τα χειρότερα λόγια σ’ αυτό …με αφορμή και το Ιράν, όχι μόνο τη Γάζα, στον ίδιο βαθμό που το κάνουν με τον Τραμπ. Αίσθησή μου είναι άλλωστε ότι ακόμα και όσοι είχαν αναγκαστεί να πουν δυο-τρεις μισές κουβέντες θετικές για τον εν λόγω, ήρθανε πάλι στα ίσια τους.
Φυσικά και δεν είμαι εγώ of all people ο …απολογητής για τις γενοκτονίες και τους μεγαλοϊδεατισμούς του Ισραήλ. Αλλά και με τους αγιατολάδες έχω Mega Problem.
Επίσης, όπως έχω ξαναπεί, όσοι ειρωνεύονται τους βασιζόμενους στο Ισραήλ για βοήθεια, θα πρέπει να μας πουν κάποια στιγμή, κάτι που επιμελώς παραλείπουν, τι ακριβώς θεωρούν ότι συμβαίνει με την Τουρκία, και τι πρέπει να κάνουμε. Γιατί πέρα από το σαρκαστικό υφάκι διάφορων “πανεπιστημιακών”, “αναλυτών” etc, για την ταμπακιέρα δεν ακούγεται κουβέντα.
Και έχουμε φτάσει αυτή τη στιγμή να μας ζητούν το λόγο για παραβίαση των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων οι (μαριονέτες των Τούρκων) Λίβυοι.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω κάποια εικόνα για το “λαϊκό αίσθημα”. Δεν συμμετέχω στα social, δεν παρακολουθώ influencers και αναλυτές και δεν βλέπω τηλεόραση. Επιπλέον τον τελευταίο χρόνο ζω κατά βάση απομονωμένος. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που δεν καταλαβαίνω προς τι όλο αυτό το κακό.