Αυτό που διαφεύγει από τους Ραν-Ταν-Πλαν της δημοσιογραφίας, γαβγίζοντες ως συνήθως προς τη λάθος κατεύθυνση (“τι είπε” ο Τραμπ, “πώς το είπε”, κοκ.) είναι η ουσία της υποθέσεως :
Από τη δανική κυβέρνηση, που απ’ την αρχική ευθιξία περνάει ήδη στη φάση που “το συζητάμε” (=αποδοχή μιας ανεξάρτητης Γροιλανδίας), μέχρι τους entrepreneurs της Silicon Valley, που κάνουν πάντα ό,τι προστάζουν τα αφεντικά στη CIA (αυτή τη φορά το μενού λέει : Make America Great Again…) και τις τράπεζες στις οποίες θα αναφερθούμε οσονούπω, αυτό που συντελείται είναι μια οικουμενική κωλοτούμπα, σε όλο το εύρος της ανθρώπινης δραστηριότητας. Κωλοτούμπα …διορθωτικής φύσεως, μια και όπως σημειώσαμε την επομένη των εκλογών :
Με βασικό ζητούμενο από όλες τις πλευρές το άνοιγμα του δρόμου για την κυριαρχία της Τεχνητής Νοημοσύνης, το αποτέλεσμα των αμερικάνικων εκλογών δείχνει προς την επιλογή μιας ασφαλούς / step by step, στη θέση μιας ριζοσπαστικού τύπου / εδώ και τώρα διέλευσης.
Με άλλα λόγια, μιας ρεαλιστικής βερσιόν της virtual reality, ενσωματώνουσας κάποιες παραδοσιακές αξίες (θρησκεία, πατριωτισμός, …επιχειρηματικό πνεύμα) εναντίον μιας σουρεαλιστικής …woke virtual reality, στερούμενης πολιτισμικού υποβάθρου, διακινούμενης από ανίκανους ερασιτέχνες με όρους οργουελιανού newspeak / γραψίματος απ’ την αρχή της ιστορίας. (ΝΙΚΗ ΤΡΑΜΠ : ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΣ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΣ;)
Πέραν αυτού, πυξίδα για τον προσανατολισμό στα πώς και τα γιατί της επερχόμενης Trump administration θα μπορούσε να είναι αυτή η φωτογραφία του από την πρώτη θητεία, κάτω απ’ το πορτρέτο που είχε διαλέξει να τοποθετηθεί στο οβάλ γραφείο. Εκείνο του “ειδώλου” του, Andrew Jackson. Ενός από τους πλέον σκληροτράχηλους πολιτικούς στην ιστορία των ΗΠΑ – επίσης και στρατιωτικού / στρατηγού : διακρίθηκε στους πολέμους εναντίον των Ινδιάνων Κρικ και Σεμινόλ, το “πλήρες” όνομά του άλλωστε, με την προσθήκη του σχετικού προσωνύμιου ήταν :
Andrew “Indian Killer” Jackson.
Πρόκειται για τον επί της ουσίας ιδρυτή του …Δημοκρατικού κόμματος. Έχοντας “χάσει από νοθεία” στις εκλογές του 1824, θα έλθει στην εξουσία τέσσερα χρόνια αργότερα ως σωτήρας, αλλά και ως αουτσάιντερ, πρωτοπορώντας στην καταγγελία της διαφθοράς της Ουάσινγκτον. Μια δεύτερη καινοτομία του θα είναι επικοινωνιακή : είναι ο πρώτος που θα χρησιμοποιήσει τα μίντια για μια “απευθείας επαφή” με το κοινό, και ο πρώτος η εικόνα του οποίου εμφανίζεται σε κονκάρδες κ.ά. αντικείμενα. Ο “Βασιλιάς Άντριου” για τους αντιπάλους του, πρωταγωνιστής της “εποχής της Τζακσονικής Δημοκρατίας” κατά τον Ντε Τοκβίλ, θα ισχυροποιήσει το προεδρικό αξίωμα, θα προασπίσει την επιχειρηματική ελευθερία, ενώ παράλληλα θα στραφεί εναντίον της ανεξέλεγκτης ισχύος των τραπεζών και του ομοσπονδιακού κράτους.
Όχι ακριβώς απομονωτιστής όπως ο Μονρόε (του γνωστού “δόγματος”, που θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στον περιορισμό της αμερικανικής δραστηριότητας στο δυτικό ημισφαίριο) αλλά σαφώς προσανατολισμένος στα “του οίκου”, δεν είχε πρόβλημα με την επέμβαση ή και επέκταση εκτός αυτού, όταν τη θεωρούσε επιβεβλημένη εκ των περιστάσεων. Του συμφέροντος των ΗΠΑ δηλαδή.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
https://youtu.be/hDMqTeUcwis?si=rh6gPw1XNw9E52w6
“Ξυπνήσαν κι οι μαύροι”, που λέγαμε και στο σχολείο. Και οι εξ αυτών Λυγεροί πρώτοι και καλύτεροι.
Κατόπιν εντολής, εννοείται.
Ένα από τα πράγματα που κάνει αυτή τη στιγμή το “αχτύπητο δίδυμο” (Τραμπ – Μασκ) είναι η ολοκλήρωση της σοσιαλμιντιοποίησης της πολιτικής, με άλλα λόγια η μετατροπή της σε ριάλιτι, δηλαδή σε ρωμαϊκή αρένα. Πράγμα που συνδέεται άμεσα με το εύστοχο σχόλιό σου, καθότι μια παραλλαγή / ελεύθερη απόδοσή του αποτελεί το “η δύναμις γεννά δίκαιο”. 😧😮😲
Πρόκειται για το φαινόμενο που οι νομικοί ονομάζουν “η κανονιστική δύναμη του πραγματικού”🧐
Την προσωπική μου άποψη – όχι ότι ενδιαφέρεται κανένας – την έχω διατυπώσει προ πολλού και την επαναλαμβάνω επιγραμματικά: εδώ και χρόνια βιώνουμε μια μετάβαση από το κακό στο χειρότερο. Και δεν έχω καμία διάθεση να συνδράμω τη διαδικασία.
Η αίσθησή μου ότι κάμποσοι ενδιαφέρονται για την άποψή σου – έναν απ’ αυτούς τον ξέρω καλά σαν τον εαυτό μου.
Κατά τ’ άλλα, το problem είναι ότι η διαδικασία πλέον πηγαίνει μόνη της, αλλά Foundation. Με την πιθανότητα ενός “Μουλαριού” εκτός σεναρίου – ή μάλλον, ακόμα χειρότερο, εντός σεναρίου με πάσα λεπτομέρεια.
Αναδρομικά μάλιστα μου φαίνεται ότι – με τρόπο απίστευτα ύπουλο – η αντίσταση επιταχύνει την ανωτέρω διαδικασία.
Ε βέβαια, γιατί για το ο,τιδήποτε εξαρτάσαι από το “σύστημα” της υποθέσεως. Και γιατί η πιο κωμική ίσως πρόβλεψη του κυρ-Κάρολου ήταν αυτή με τους καπιταλιστές που θα μας πούλαγαν το σχοινί για να τους κρεμάσουμε.