Στιγμιότυπο από την πρώτη τηλεοπτική παρουσία του Michael Bloomberg ως διεκδικητή του χρίσματος του υποψηφίου των δημοκρατικών. Για τους Aμερικάνους πολιτικούς σχολιαστές, ακόμα και αυτούς του οικείου στρατοπέδου, η εμφάνιση ήταν σκέτη καταστροφή. Προσωπικά, και μόνο το ποιόν της πολιτικού που του επιτίθεται [Elizabeth Warren*], και ο τρόπος που το κάνει, θα αρκούσαν για να μου τον καταστήσουν συμπαθή. Πόσο μάλλον όταν, τελικά, μου φαίνεται ούτως ή άλλως συμπαθής και ανθρώπινος – καμία σχέση από πλευράς “φιζίκ” με Trump. Βεβαίως οι αριθμοί διηγούνται τη δική τους ιστορία: ο MB έχει ρίξει με το καλημέρα περισσότερα στον προεκλογικό του αγώνα από όσα όλοι μαζί οι υπόλοιποι. Γύρω στα …330 εκατομμύρια. Με ένα net worth 62 + δισεκατομμυρίων, η “επένδυσή του” θα μπορούσε να αγγίξει κάλλιστα τα …6 δισ. [το ένα δέκατο από αυτά]. Κι όταν μιλάμε για προαιώνιο εχθρό / αντίπαλο του νυν προέδρου, τίποτα δεν πρέπει να αποκλείεται. Γιατί το θέμα σ’ αυτή εδώ τη σκηνή είναι ποιος έχει, όχι πολιτικό, αλλά οικονομικό prestige. Κι από τον συρφετό των δημοκρατικών υποψηφίων, ο μόνος πλην του Bloomberg που το έχει είναι [“έκπληξη”!] ο …σοσιαλιστής Bernie Sanders.
* Αξίζει να ψάξει κανείς την ιστορία με την “ινδιάνικη” καταγωγή της, την πρόκληση του Trump, και το DNA test με το οποίο την “απέδειξε”.
2
Είναι πάντως ενδιαφέρον το γεγονός ότι το χρίσμα των υποψηφίων στην Αμερική έχει γίνει ως επί το πλείστον υπόθεση ανταγωνισμού υπερηλίκων, πράγμα το οποίο κατά τη γνώμη μου υποδηλώνει εμπέδωση της αντίληψης πως η θέση του προέδρου είναι πλέον διακοσμητική, χωρίς αυτό να είναι από μόνο του μειονέκτημα. Τα διάφορα “νούμερα” και “δείκτες” με τα οποία στηρίζει τα επιχειρήματά του ο κάθε υποψήφιος είναι τόσο αξιόπιστα όσο και τα δικά μας, από τη στιγμή που η χώρα έχει ένα κολοσσιαίο χρέος που αυξάνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, μεγάλο μέρος του οποίου μάλιστα βρίσκεται στη διακριτική διάθεση της Κίνας, και που η κατάρρευσή του αναβάλλεται συνεχώς με το φόβητρο της στρατιωτικής υπεροπλίας.
Ενδιαφέρον είναι επίσης το πώς η υπόθεση διαγωνισμού υπερηλίκων συνδυάζεται με τη λατρεία της “νεανικότητας” που κυριαρχεί στον πλανήτη και κατ’ εξοχήν στις ΗΠΑ.
Υποθέτω ότι η εξήγηση και γι’ αυτό είναι …τα λεφτά, με την ευρεία έννοια = γνωριμίες, σχέσεις χρηματοδοτήσεις, πεδίο στο οποίο ο “παλιός” έχει το αβαντάζ του χρόνου. Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε εδώ για τους αρχαιότερους εκπρόσωπους της γενιάς των Baby Boomers, γενιάς που σήμα κατατεθέν της είναι ότι αρνείται να καταθέσει τα όπλα.
Ως προς τη σχέση φερεγγυότητας επιχειρημάτων και ιλιγγιώδους χρέους, μπορεί να είναι κι έτσι. Η στρατιωτική υπεροπλία πάντως είναι αρκετά ρεαλιστικό φόβητρο. Και διόλου ευκαταφρόνητο.
Thanks a lot!
Η “λατρεία της νεανικότητας” που αναφέρεις πρέπει επίσης να σχετίζεται και με το ζήτημα της υπογεννητικότητας, με την ίδια περίπου έννοια που τα υπό εξαφάνιση ζωικά είδη χαίρουν της προστασίας των οικολόγων. Σε χώρες αντιθέτως που στηρίζουν τη δυναμική τους στην ανεξέλεγκτη αναπαραγωγή της φυλής, η θέση των παιδιών δε διαφέρει και πολύ από εκείνη των δούλων. Παρομοίως η αντιμετώπιση των ομοφυλοφίλων είναι διαφορετική σε κοινωνίες που στηρίζουν τη δυναμική τους στην ποσότητα του πληθυσμού, για την οποία η συγκεκριμένη συμπεριφορά είναι άμεση απειλή, σε σχέση με τις δυτικές που φαίνεται να πιστεύουν ότι με την “ποιότητα” του ανθρώπινου δυναμικού μπορούν να αντισταθμίσουν το πληθυσμιακό μειονέκτημα και μάλιστα να συνδυάσουν όλες τις παραπάνω αγεφύρωτες αντιθέσεις στη ρητορεία της οικουμενικής αγάπης και δε συμμαζεύεται.
Συμφωνώ μέχρι κεραίας. Τα παραπάνω καθιστούν πιο άμεσα αντιληπτό το της …συμβατότητάς μας με όλους αυτούς “εκεί έξω”, οι οποίοι ανυπομονούν να έρθουν “εδώ μέσα”. Με το αζημίωτο βέβαια, καθότι στας Ευρώπας [σύντομα και εδώ, χάρη στην κυρία Αγαπηδάκη και άλλους] ζουν από τα επιδόματα, ανένταχτοι σε μια κοινωνία που …στηλιτεύουν ως “κοινωνία απίστων”.
Thanks!