Στο πλαίσιο της καθημερινής ενημέρωσης: “έντονος ο προβληματισμός των ειδικών”, καθώς οι μεταλλάξεις του ιού που έκαναν την εμφάνισή τους, από Αγγλία, Νότια Αφρική και Βραζιλία, έχουν …ανατρέψει τα δεδομένα” *.
Ο κύριος Σύψας : «η μετάλλαξη είναι εδώ, είναι παντού, από την Κρήτη μέχρι και την Βόρεια Ελλάδα». Eιδικά για την νοτιοαφρικανική μετάλλαξη, προσθέτει, υπάρχουν ισχυρότατες ενδείξεις ότι τα εμβόλια είναι λιγότερο αποδοτικά [50%]. Μιλάμε για μεγάλη πτώση, αλλά …κάπως προστατεύουν. «Αν κάποιος έχει νοσήσει από κορονοϊό (σ.σ. το αρχικό στέλεχος) μπορεί να νοσήσει ξανά από τη μετάλλαξη. Είναι σαν να έχουμε στην Ελλάδα έναν καινούργιο ιό. Ξαναγυρνάμε πάλι στην εποχή της Γουχάν και τα εμβόλια δεν μας καλύπτουν. Δεν ξεκινάμε ακριβώς στο μηδέν αλλά πολύ κοντά στο μηδέν»
Ο λοιμωξιολόγος άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο ενός νέου σκληρότερου lockdown, …έτσι και επικρατήσει ο ιός της Ν. Αφρικής.
Ταυτόχρονα ο κύριος Σαρηγιάννης του ΑΠΘ, αυτός με τα μαθηματικά μοντέλα και τα λύματα, ανακοινώνει …6.000 κρούσματα ημερησίως στην καλύτερη περίπτωση, αν δεν ληφθούν έκτακτα μέτρα.
Και, φυσικά, οι εταιρίες ετοιμάζονται για τρίτη δόση του εμβολίου, το οποίο θα είναι ελαφρώς τροποποιημένο, για να πιάνονται και οι μεταλλάξεις.
Μια πιθανή εξήγηση των τεκταινομένων: η συμμετοχή του πληθυσμού στον εμβολιασμό είναι μικρότερη και από εκείνη για την οποία μίλαγαν τα χειρότερα σενάρια. Σήμερα το πρωί άκουγα κάποιον κύριο στην εκπομπή του Παπαδάκη να αναφέρεται σε νοσοκομείο της Πάτρας, σαν πιθανή εστία μετάδοσης του ιού, γιατί; γατί μόλις το ένα τρίτο του προσωπικού του έχουν κάνει το εμβόλιο. Υποθέτω αυτό …κάτι σημαίνει για την “προθυμία” του ποιμνίου προς εμβολιασμό, συνδυαζόμενο ιδίως με τις πρόσφατες δηλώσεις της υφυπουργού εργασίας κυρίας Μιχαηλίδου περί τεράστιου ποσοστού ηλικιωμένων που αρνούνται να κάνουν το εμβόλιο. Για να μη μιλήσουμε για τις γελοιότητες που ακούστηκαν περί “αχρειότητας των φαρμακευτικών” και αθέτησης συμβολαίων ως προς τη διανομή των εμβολίων, οι οποίες έγιναν γαργάρα με συνοπτικές διαδικασίες [το ζήτημα αφορά τεράστια αμέλεια εκ μέρους της ίδιας της ΕΕ, βλ. post ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΣΗ, 22/12]
Ο “πεζός” τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουμε εμείς οι συνωμοσιολόγοι την παντομίμα της Αποκάλυψης, μας έχει προσφερθεί από την υφυπουργό εργασίας [βλ. πρόσφατο post…Η ΑΠΡΟΘΥΜΙΑ ΓΙΑ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ]: “πρέπει να καταβληθούν προσπάθειες από τα ΜΜΕ για να πειστούν κάποιοι να εμβολιαστούν”.
* Οι μεταλλάξεις δεν είναι 3, αλλά …250.000. Τόσες τουλάχιστον είχαν καταγραφεί μέχρι τον Ιούλιο.
ΣΥΨΑΣ : HERE, THERE AND EVERYWHERE
(Visited 107 times, 1 visits today)
Πολύ πιο διδακτικό για όλους θα ήταν αν έκλειναν τη φωνή της τηλεόρασης και πρόσεχαν μόνο τις φάτσες: καμία ένδειξη ανησυχίας, κανένας φόβος για τη ζωούλα τους από την πανούκλα του αιώνα, θα μπορούσαν κάλλιστα με την ίδια έκφραση να γιορτάζουν την ανάληψη των Ολυμπιακών του 2004. Ο τρόμος είναι μόνο για μας. Γι αυτούς είναι τα λεφτά και η εξουσία..
“Ζουμερότατη” παρατήρηση. Η οποία βεβαίως έχει εφαρμογή σε πλείστες όσες περιπτώσεις πέραν των εμετικών λοιμωξιολόγων, δημοσιογράφων κλπ. Το είχα πρωτοκάνει σε ένα βίντεο των U2, οι οποίοι, εκεί στα ’80s μου ήταν ιδιαζόντως ειδεχθείς [τους συμπάθησα με την industrial στροφή των ’90s τους ξανα-αντιπάθησα μετά, οριστικά]. Πρέπει να δει κανείς το βλέμα του Bono και το πώς ανοιγοκλείνει ο στόμας του, κάποιες στιγμές ιδίως, για να λάβει μια ιδέα της αρπαχτικής φιλοδοξίας του ανδρός. Ταλαντούχου, εννοείται, αλλά έτερον εκάτερον.
Παρεμπιπτόντως, υπάρχουν και μερικοί, όπως η κυρία Παγώνη, οι οποίοι γελούν ανερυθρίαστα την επόμενη ακριβώς στιγμή από εκείνη που απειλούν με εκατόμβες θυμάτων…
Η πλάκα είναι ότι στα ’80s είχα πάθει τέτοιας έκτασης αλλεργία στους U2 λόγω των επίμονων αποθεωτικών αναφορών του Πετρίδη στο The Joshua Tree, που για πρώτη φορά το άκουσα ολόκληρο.. πρόπερσι. Και ομολογουμένως δεν ήταν καθόλου άσχημο, ιδιαίτερα μάλιστα τα τραγούδια που για περίεργους λόγους δεν έπαιξε ποτέ στο ραδιόφωνο.
Έχω ξαναγράψει, μισοαστεία μισοσοβαρά ότι, κάποιος σαν τον Πετρίδη θα έπρεπε να προστατέψει τον εαυτό του από ένα [ούτως ή άλλως γελοίο] τίτλο όπως …”του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική”. Με δεδομένη την περί τα καλλιτεχνικά κατάσταση στην Ελλάδα, δεν πρόκειται για τίτλο αλλά για …κατηγορητήριο.
Εγώ Πετρίδη όπως ξέρεις δεν άκουγα ποτέ. Τους U2 τους αντιπαθούσα “γι’ αυτό που ήταν”, γι’ αυτό το υπερδιεσταλμένο πράγμα των μεγάλων σταδίων που έβγαζαν, γι’ αυτά που έβλεπα/άκουγα από το MTV και κάποιους δίσκους σε σπίτια φίλων. Οι Simple Minds, οι άλλοι πιονιέροι των μεγάλων σταδίων, μου ήταν μακράν συμπαθέστεροι.
Η πρώτη στιγμή που αντιπάθησα χοντρά τον Bono ήταν στα early-middle ’80s, βλέποντάς τον να τρέχει πάνω-κάτω, δίκην φτωχομπινέ αγκιτατορίσκου – “ψυχής της παρέας” των participants στο βίντεο Sun City [Artists United Against Apartheid].
Να σου πω εγώ τον άκουγα κανά δύο φορές τη βδομάδα στο γυμνάσιο, τη μέρα κυρίως (Παρασκευή μου φαίνεται) που έπαιζε τα “εναλλακτικά”, παρόλο που για τα συγκεκριμένα προτιμούσα το Ζήλο (χάθηκε πια τελείως αυτός) και ακόμα περισσότερο πειρατικούς της Καρδίτσας όπου έπαιζαν και ορισμένοι γνωστοί μου. Το μόνο που μου έχει μείνει από τον Πετρίδη πέραν των U2 και των Metallica ήταν ο Χέντριξ στο Monterey και το Sgt peppers ως “το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών”..
Καλά, σύγκριση Ζήλου – Πετρίδη δεν μπορεί να υπάρξει. Διαφορετκή δουλειά έκαναν ούτως ή άλλως.
Ο Ζήλος, όποιες διαφωνίες κι αν είχε κανείς μαζί του [έχω ακούσει τον …ίδιο να διαφωνεί κατά καιρούς με παλαιότερους εαυτούς του, κι αυτό είναι το φυσιολογικό] έκανε αυτό που λέμε “κατάθεση ψυχής”. Δεν θέλω να επεκταθώ στο τι ακριβώς ήταν αυτό που έκανε ο άλλος. Ούτε στο πόσο γελοία αμετροεπείς μου φαίνονταν πάντα οι υμνωδίες στο πρόσωπό του.