Μια ακόμα επίδειξη επάρκειας και δημοσιογραφικού ήθους προκύπτει από τη δημοσίευση του Πρώτου Θέματος που μου επισήμανε ο stcigar.
Μία πράσινη απόχρωση καλύπτει πλέον πάνω από τη μισή έκταση των ωκεανών του πλανήτη, αποδεικνύει η ανάλυση δορυφορικών φωτογραφιών από τη NASA.
Αν και η αλλαγή δεν είναι τόσο εμφανής στο ανθρώπινο μάτι, πάνω το 56% των ωκεανών της Γης έχει πάρει πιο πράσινο χρώμα, το οποίο οφείλεται στην ανάπτυξη του φυτοπλαγκτόν και μικροβίων κοντά στην επιφάνεια των ωκεανών.
Το φυτοπλαγκτόν είναι το θεμέλιο της θαλάσσιας τροφικής αλυσίδας και η ανάπτυξή του υπό κανονικές συνθήκες είναι σημάδι υγείας των ωκεανών. Ωστόσο η υπερανάπτυξη και η απορρόφηση οξυγόνου από μεγάλες μάζες των μικροοργανισμών συνδέεται με την αύξηση των νεκρών ζωνών των ωκεανών.
Η Στέφανι Ντούτκιεβιτς του MIT, η οποία είναι μία από τις συντάκτριες της μελέτης που δημοσιεύεται στο Nature, τονίζει ότι οι αλλαγές «συνάδουν με τις αλλαγές που προκαλούνται από τον άνθρωπο στο κλίμα».
Το πρασίνισμα των ωκεανών ανακαλύφθηκε από την ανάλυση δεδομένων της NASA από τον Ιούλιο του 2002 έως τον Ιούνιο του 2022
Οι ερευνητές παρακολούθησαν την επιφάνεια του ωκεανού μέσα από επτά μήκη κύματος του φωτός χρησιμοποιώντας το σύστημα MODIS του δορυφόρου Aqua της NASA. Αν και ο ωκεανός φαίνεται να έχει ομοιόμορφα μπλε χρώμα με γυμνό μάτι, το χρώμα του περιέχει ένα μείγμα από αυτά τα μήκη κύματος τα οποία κυμαίνονται από μπλε και πράσινο έως και κόκκινο.
Η έρευνα έχει δείξει ότι οι ωκεανοί κοντά στον ισημερινό έχουν γίνει σταθερά και μόνιμα περισσότερο πράσινοι, δύο φορές περισσότερο από το αναμενόμενο.
Το πρασίνισμα δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο με φυσικές, εποχιακές αλλαγές στην άνθηση του φυτοπλαγκτόν. Το μοντέλο των επιστημόνων δείχνει ότι αυτό σχετίζεται και με την αύξηση των αερίων του θερμοκηπίου.
Η πρώτη σκέψη που γεννάται είναι η απλούστερη : ο κεντρικός ρόλος του CO2 στη διαδικασία ανάπτυξης των φυτών είναι γνωστός, [περίπου] όσο και η δυνατότητα ενίσχυσης της διαδικασίας μέσω εμπλουτισμού ενός περιβάλλοντος, φυσικού ή τεχνητού [πχ. θερμοκηπίου] με επιπλέον CO2. Ένα από τα επιχειρήματα των “climate deniers” αφορά ακριβώς σ’ αυτό.
Γιατί δεν θα μπορούσε το ίδιο να ισχύει για τη χλωρίδα της θάλασσας;
Για να βεβαιωθώ γι’ αυτό, χρειάστηκε μια μικρή πελαγοδρομία σε κακοδιατυπωμένες, μεστές τεχνικών όρων ξένες μελέτες [εμπλουτισμού θαλάσσιων συστημάτων με CO2]. Στο πλαίσιο αυτών έμαθα τι είναι τα διάτομα και τα πρημνυσιόφυτα, δεν κατάφερα όμως να βεβαιωθώ για του λόγου το ασφαλές : κάτι που εκτός των άλλων διακρίνεται εκεί μέσα είναι η πιθανότητα μιας απροθυμίας αποδοχής του θετικού ρόλου ενός CO2 boosting στην ανάπτυξη των φυκιών – μέσα από διάφορα “ναι μεν αλλά”, αστάθμητους παράγοντες και λεπτομέρειες που χρήζουν περαιτέρω διευκρίνισης. Μπορεί φυσικά να κάνω λάθος.
Εν πάση περιπτώσει, έτσι είχαν τα πράγματα μέχρι που ξαφνικά θυμήθηκα το …παραμελημένο chatGPT.
Και ήταν τελικά τόσο απλό : κάνοντας την κατάλληλη ερώτηση, πήρα μια στοιχειωδώς ευσύνοπτη απάντηση [βλ. screen shot]
Παρεμπιπτόντως, το μόνο που δεν είχε υποπέσει στην αντίληψή μου “ερευνώντας'” την επίδραση στα φύκια ενός εμπλουτισμού τους με CO2 ήταν …ο κώδωνας του κινδύνου για κάποιο εφιαλτικό ενδεχόμενο.
Αυτόν βέβαια ανέλαβε να τον κρούσει το Πρώτο Θέμα, “ενημερώνοντας” [αντιγράφοντας ξένα κείμενα] περί … “μοντέλου [!] των επιστημόνων που δείχνει ότι το πρασίνισμα σχετίζεται …και με την αύξηση των αερίων του θερμοκηπίου”.
ΥΓ. Nothing like the real thing : κάτω η αξεπέραστης αθλιότητας πηγή προέλευσης του “επιστημονικού άρθρου” του Πρώτου Θέματος, κείμενο της Daily Mail, 4/2/2019 : ο εφιαλτικός κίνδυνος αφορά στην αλλαγή χρώματος των θαλασσών, με την πιθανότητα …θανάσιμων συνεπειών για το θαλάσσιο οικοσύστημα αφημένη να αιωρείται, χωρίς περιττές λεπτομέρειες. Δεν ξέρω αν η πηγή ενημέρωσης της εφημερίδας είναι η ίδια με εκείνην του chatGPT. Η αιτιολόγηση πάντως του τελευταίου περί δυσαρέστων συνεπειών για το οικοσύστημα από την υπερβολική ανάπτυξη των φυκιών [“μείωση οξυγόνου”] ελέγχεται : όπως όλα τα πράσινα φυτά, έτσι και τα φύκια, αποτελούν εργοστάσια παραγωγής οξυγόνου. Για την ακρίβεια, τα φύκια αποτελεούν την κυριότερη πηγή οξυγόνου της ίδιας της ατμόσφαιρας.
Δεν θυμάμαι καμία “επιστημονική” πρόβλεψη να επαληθεύτηκε ποτέ. Αλλά δεν πτοούνται.
Αυτοί εδώ δεν κάνουν καν προβλέψεις. Έχουνε βρει το μήνα που θρέφει τους 11 με το “θα μπορούσε”. Xωρίς καν αναφορά στη συγκεκριμένη πιθανότητα να συμβεί κάθε τι απ’ αυτά που “θα μπορούσαν”. Υποθέτω ότι το βράδυ που θα πάω το σκύλο βόλτα “θα μπορούσε” να πέσει πάνω μας ένας μετεωρίτης. Σίγουρα θα υπάρχει μια συγκεκριμένη, “μετρήσιμη” πιθανότητα να συμβεί αυτό, όχι φυσικά τέτοια που να με κάνει να το ξανασκεφτώ πριν ξεκινήσω. Τώρα, εγώ το concept των στατιστικών προβλέψεων δεν το θεωρώ και τόσο σοβαρό …αυτοί όμως το θεωρούνε. Παρόλα αυτά, σε ό,τι αφορά θέματα τύπου climate change, αμολάνε απλώς ένα worst case scenario και ησυχάζουν.
Δεν είναι μόνο οι απαισιόδοξες προβλέψεις. Ούτε οι αισιόδοξες επαληθεύτηκαν ποτέ. Το έχουν σύστημα εξάλλου είτε να υπόσχονται τον ουρανό με τάστρα είτε να φέρνουν το τέλος του κόσμου με κοινό παρονομαστή την τυφλή εμπιστοσύνη που πρέπει να τους δείξουμε είτε για να μας οδηγήσουν στη γη της επαγγελίας είτε για να μας γλυτώσουν από την καταστροφή. Αν ήταν πολιτικοί θα τους είχαν πάρει όλοι στο ψιλό. Αλλά είναι βλέπεις επιστήμονες..
You nailed it!
Εντωμεταξύ μπορεί να μου δίνουν στα νεύρα οι ιερεμειάδες περί καύσωνα και climate change, αλλά ακόμα πιο πολύ με ενοχλεί …η ίδια η ζέστη – δεν αποκλείεται η εποχή που έχει γεννηθεί καθένας να παίζει ρόλο στον καιρό που προτιμάει. Εγώ είμαι χειμωνιάτικος, ίσως γι’ αυτό ήμουν πάντα δυσανεκτικός στις υψηλές θερμοκρασίες. Έχω αρχίσει να αισθάνομαι σαν το κοπρόσκυλό μου, το οποίο είναι μόνιμα πεσμένο σα σακούλα στο πάτωμα.
Το βλέπω το πράμα να πηγαίνει με σκέτη μουσική μέχρι να τελειώσει ο …”όντως καύσωνας”, όπως τον προανήγγειλε ο ΚΜ.
Δεν ξέρω αν φταίει που έχω γεννηθεί περί το θερινό ηλιοστάσιο, αλλά γενικά είμαι καλοκαιρινός τύπος. Το χειμώνα έχω αρχίσει να τον εκτιμάω μόνο την τελευταία πενταετία που μένω σε σπίτι με.. ζέστη. Έτσι και μου κόψεις τον ήλιο για λίγες ημέρες, παθαίνω σοβαρότατη κατάθλιψη χωρίς μαλακίες. Την εποχή που ήμουνα στα Γιάννενα φοιτητής κόντεψα πραγματικά να τρελαθώ από το σκοτάδι και τη βροχή. Ένας λόγος εξάλλου που ποτέ δεν επιδίωξα να φύγω εις τας Ευρώπας είναι ότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση ναντέξω το κλίμα. Θυμάμαι μάλιστα μικρός που έλεγα σε όλους ότι το ιδανικό μέρος για μένα θα ήταν η.. Αφρική.
Εγώ είμαι εκ φύσεως …gothic. Μαυρίλα, καταχνιά, ομίχλες, βροχές και καταιγίδες είναι το περιβάλλον μου. Μπορεί και να μετάνιωνα αν όντως είχα πάει, ιδανικοί ωστόσο τόποι διαμονής μου φαίνονταν πάντα μέρη όπως η Νορβηγία, η Ισλανδία και η Γροιλανδία. Με την Αφρική θα πάθαινα μάλλον αυτό που είχες πάθει εσύ με τα …Γιάννενα.
Τα οποία παρεμπιπτόντως τα θυμάμαι ρομαντικώ τω τρόπω από την πενταήμερη στο πλαίσιο της οποίας είχαμε μείνει εκεί μια-δυο μέρες. Ο λόγος, αυτή ακριβώς η καταχνιά, επιτεινόμενη από την αλκοολική θολούρα που επικρατούσε στο μυαλό μου.
Καλά κι εμένα μου αρέσει το gothic, αλλά.. για λίγο. Κάτι σα θεατρικό. Μετά πάλι στον ήλιο!
I’m like the opposite, απλώς όχι για τόσο “λίγο” – οι τρείς μήνες που πέρναγα στη “νήσο” ήταν οι καλύτεροι κάθε χρονιάς. Γενικά όσο πιο πολύ πάει το πράμα προς παιδική ηλικία, τόσο αυξάνει η ηλιοφάνεια. Αλλά στη συνέχεια …Από 15 μέχρι 18, για να καταλάβεις, είχα σταθερά τα πατζούρια του δωματίου μου κλειστά, μέρα – νύχτα, ευρισκόμενος σε full mode ακρόασης [με ακουστικά] – διαβάσματος – γραψίματος. Ευτυχώς τα του σχολείου διεκπεραιώνοντο με minimal effort. Μοναδικό μου φως ήταν ένα πορτατίφ με …γαλάζια λάμπα.
🔮😉