[Σε συνέχεια απ’ το προηγούμενο] Η χαιρέκακη αδημονία για το τέλος του πολιτισμού που υπόσχεται η ΑΙ, ελάχιστα διαφέρει από τα περί “γηρασμένων και παρηκμασμένων” πληθυσμών της Δύσης. Η τελευταία περιμένει το φιλί της ζωής από ορδές αφροασιατών, a priori ανεπίδεκτων προσαρμογής σ’ αυτήν, και χωρίς κάποιον που θα ενδιαφερόταν να διευκολύνει την προσαρμογή προς αμοιβαίο όφελος.
Παρεμπιπτόντως, ο όποιος προβληματισμός περί αποφυγής του “ευεργετικού μπολιάσματος”, αναστέλλεται από μυθολογίες, διαδιδόμενες στις νεότερες γενιές με την ταχύτητα πυρκαγιάς σε πευκοδάσος : περί ενός κόσμου που τελειώνει σε 10 χρόνια [κλιματική αλλαγή], περί πανδημιών στο έλεος των οποίων βρισκόμαστε, και πάνω απ’ όλα περί λευκού άνδρα που αποτελεί την [προς εξάλειψη] μάστιγα της ανθρωπότητας.
Σε ένα πλαίσιο όπως αυτό, η κυριαρχία της Τεχνητής Νοημοσύνης και το “τέλος της ιστορίας” στη χονδροειδέστερη εκδοχή του, καθιστούν την πληθυσμιακή σύνθεση των πάλαι ποτέ κραταιών εθνών – κρατών επουσιώδη υπόθεση.
Όπως τόσες και τόσες παρακμιακές εκδηλώσεις, η …πρόθυμη αναμονή του τέλους εκπορεύεται απ’ την επικράτηση του ατομιστικού επί του κοινοτικού * πνεύματος. Επικράτηση που υπερβαίνοντας τη στιγμή, ακυρώνει το μέλλον : η ιδέα του να αφήσεις κάτι πίσω σου παύει να έχει νόημα, η απαξίωση άλλωστε της τεκνοποιίας εντάσσεται σ’ αυτό ακριβώς το concept.
Θα έλεγα ότι ο παραγνωρισμένος πρωτοπόρος – εκπρόσωπος του συγκεκριμένου πνεύματος είναι ο Λουδοβίκος 15ος [πατήρ του καρατομηθέντος 16ου] με την περίφημη φράση του εκεί στα 1770s : “μετά από μένα, ας έρθει ο κατακλυσμός”.
Νομίζω ζούμε σε πλανήτη Λουδοβίκων Δέκατων Πέμπτων. Και ως προς την απάθεια, και ως προς την ηλίθια έπαρση.

* “εκπροσωπούμενου”, δεκαετίες τώρα, από πλασματικές [συχνά απλώς διαδικτυακές] κοινότητες, στη βάση ιδεολογικών, αισθητικών και …σεξουαλικών προτιμήσεων.