Διαβάζω σε προχθεσινό άρθρο του συμπαθούς site Anazitiseis.gr ότι “Ο Τραμπ αλλάζει εντελώς στάση και στηρίζει την χρηματοδότηση των πολέμων στην Ουκρανία και το Ισραήλ – Οι οπαδοί του τον αποκαλούν προδότη!” – το άρθρο αναφέρει ως πηγή τη συνέντευξη του Συνταγματάρχη Douglas MacGregor στους Redacted.
“Ο πρώην πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ είναι πλέον πλήρως ευθυγραμμισμένος με τους πολέμους που διεξάγωνται αυτή την στιγμή στις ΗΠΑ” συνεχίζει, “Ο συνταγματάρχης Μακγκρέγκορ πρώην υπερασπιστής του Τραμπ, το κρίνει πολύ αυστηρά λέγοντας του, πως πρόδοσε της αξίες που εκπροσωπούσε και το κοινό που πίστεψε σε αυτόν”.
Το πλήρες κείμενο εδώ.
Όπως είχα αναφέρει (βλ. την “αλληλογραφία” με τον stcigar στα σχόλια του post “ΚΑΛΑ ΝΕΑ” ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ, 21/4) “… Το θέμα με την Αμερική είναι ότι το πακέτο, προεκλογικής φύσεως καθαρά, είχε την υποστήριξη ΚΑΙ των Ρεπουμπλικάνων, τουτέστιν του Τραμπ αυτοπροσώπως, με τον οποίο είχε συναντηθεί πριν την ψηφοφορία ο (ανεκδιήγητος) speaker των Reps Mike Johnson, για να δηλώσει στη συνέχεια ότι “τα βρήκαν σε όλα”.
Να προσθέσω την ειδική μέριμνα που ελέω Trump έχει συμπεριληφθεί σ’ αυτό : τα χρήματα δίνονται στην Ουκρανία δίκην δανείου. Άλλωστε …επιστρέφουν αυτούσια σχεδόν στην “αμερικανική οικονομία”, μια και πέρα από την κάλυψη τρεχουσών πληρωμών του κατεστραμμένου ουκρανικού κράτους, προορίζονται βασικά για την αγορά οπλικών συστημάτων …guess from whom.
Παρεμπιπτόντως, ο Συνταγματάρχης MacGregor δεν είναι απλώς ένας υποστηρικτής του Trump. Έχει διατελέσει σύμβουλος ασφαλείας για ένα σύντομο διάστημα στο ξεκίνημα της θητείας του.
Mια από τις πληγές της “δημοκρατίας” αφορά ακριβώς στην (αυτο-)παρουσίαση των υποψηφίων με όρους “good vs evil”, τη στγμή που οι διαφορές τους είναι εξ ορισμού ελάσσονες – αλλιώς δεν θα τους επιτρεπόταν κατ’ αρχήν να διεκδικούν εξουσία.
Αντίστοιχα, η παιδική ασθένεια της “δημοσιογραφίας” αφορά στην ανάγκη της για το άσπρο-μαύρο, τους πηχιαίους τίτλους και τις αιχμηρές εκφράσεις. Αντίθετη πρακτική από το λανσάρισμα των παραπάνω ως πραγματικότητας θα ήταν ενάντια στην οικονομική της επιβίωση.
Ως προς την πολιτική, ακόμα και αν προσεγγίσει κανείς τα κόμματα με όρους πολέμου συμμοριών της “κλασικής περιόδου” (παρομοίωση όχι υπερβολική) επιλογές δεν παύουν να υπάρχουν, με δεδομένη την απουσία εναλλακτικής ούτως ή άλλως. Και δεν εννοώ επιλογές με βάση το στιλ και το απήλ του εκάστοτε Top Gangster.
Το δικό μου “κόλημμα”, που λέει ο λόγος, με τον Trump, αφορά κυρίως στον επιπέδου ελληνικής ταινίας (Ξανθόπουλος plus) κατατρεγμό που υφίσταται απ’ τη στιγμή της καθόδου του στην πολιτική. Και όσων αυτό μπορεί να σημαίνει.
“Ιδεολογικά” άλλωστε μιλώντας, η επικράτησή του, θα ήταν ανάσα ζωής του “παλιού” κόσμου, με όλα τα ελαττώματα που αντιπροσωπεύει ο ίδιος ο DT, μπροστά στον καλπασμό του “νέου” προς τα …αχαρτογράφητα νερά ενός εφιαλτικού Μεσαίωνα.
ΠΕΡΙ ΤΡΑΜΠ, ΣΥΜΜΟΡΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΩΝ
(Visited 72 times, 1 visits today)
Το άσχετο εντωμεταξύ, αλλά μιας και μίλησες για τον “παλιό” ενάντια στον “καινούριο” κόσμο, προχτές μου ήρθε ξαφνικά η επιφοίτηση ότι δεν ξέρω κι εγώ πόσα χρόνια έχω να δω αυτοκίνητο στο δρόμο που να μου φαίνεται ωραίο. Πάνε οι απλές γραμμές και τα καθαρά σχήματα που έβλεπες παλιότερα, τώρα όλα είναι γεμάτα εξογκώματα και πρηξίματα χωρίς κάποιο εμφανή λειτουργικό ή αισθητικό ρόλο πέραν μιας κενής και αμφίβολης διαφοροποίησης. Ασχήμια για την ασχήμια. Την ίδια αίσθηση μου αφήνουν και οι φρικτές μουτζούρες με τις οποίες καταστρέφουν ανεξίτηλα το δέρμα τους οι γυναίκες. θα μου πεις, αφού αρέσουν σε τόσο κόσμο, εσένα δε σου πέφτει λόγος. Έχω την αίσθηση όμως ότι και το “μου αρέσει” στις μέρες μας τείνει να καταστεί μαζί με άλλες ανθρώπινες ιδιοτροπίες.. irrelevant.
Αυτό με τα αυτοκίνητα είναι απ’ τις στάνταρ σκέψεις μου while on the road. Ως λάτρης των αυτοκινήτων από παιδάκι, φρίττω με την εξέλιξή τους σε μεταλλικούς λουκουμάδες – παράλληλα βέβαια με τη μετατροπή τους σε αεροπλάνα και οσονούπω σε διαστημόπλοια. Ημιαυτοοδηγούμενα τα πρώτα, πλήρως αυτοοδηγούμενα τα δεύτερα, μοναδικός ρόλος του οδηγού/πιλότου στα οποία είναι η ενημέρωση του απ’ την οθόνη ενός κομπιούτερ. Με κάθε τρόπο οι τύποι μας αποκόπτουν από τη φυσική μας υπόσταση.
Ως προς το “αρέσει”, υποθέτω ότι αυτού του είδους η αρέσκεια αντανακλά την ίδια επαφή με τον “εσώτερο εαυτό” που αντανακλά το …ολονύκτιο στήσιμο έξω από ένα e – shop για την απόκτηση του νέου android. Αυτή η υστερική εξωστρέφεια, με τα πάντα σε “απευθείας μετάδοση”, τι άλλο παράγει τελικά από virtual συναίσθημα;
…Ως προς τον “παλιό” και το “νέο” κόσμο ξανά : η γραμμική αντίληψη της προόδου είναι τόσο επιδερμική και ανιστόρητη, που δεν αξίζει καν αντίκρουση. Σε οποιοδήποτε τομέα και να ψάξεις βλέπεις πολύ περισσότερες ενδείξεις για το αντίθετο. Το ίδιο το …Σύμπαν βαίνει προς εξαφάνιση.
Βασικά μόνο τα ηλεκτρονικά εξελίσσονται, που κι αυτά δηλαδή έχουν ψιλοσταματήσει. Σε πολλούς τομείς μάλιστα υπάρχει μια σαφής προϊστορική παλινδρόμηση, αλλά χωρίς τα πλεονεκτήματα των πρωτόγονων.
Δυσκολεύομαι να πιστέψω πάντως ότι απογοητεύτηκαν οι οπαδοί του Τραμπ από την δήθεν φιλοπόλεμη στροφή του. Η εξωτερική πολιτική των Αμερικανών είχε παραδοσιακά υπερκομματικό χαρακτήρα και η λατρεία του Τραμπ ως επί το πλείστον προσωπικό. Με άλλα λόγια η ευθυγράμμισή του με τις πολιτικές των επιτελείων ήταν κάτι αναμενόμενο, αλλά και στην απίθανη περίπτωση που δεν ήταν, οι οπαδοί του θα το αποδέχονταν για χάρη του όπως τόσες και τόσες αντιφάσεις και ασυνέπειες.
Εννοείται ότι τόσο ο κυρ-MacGregor όσο και ο “αναπαραγωγέας” λένε ανοησίες. Υπέρ Ουκρανίας είναι σύσσωμο το αμερικανικό πολιτικό σύστημα, επομένως ακόμα και αν το ποσοστό του τελευταίου ειναι σε αναντιστοιχία με το ποσοστό του “λαού”, και πάλι, δεν τίθεται θέμα εγκατάλειψης του DT. Ιδίως σε μια φάση οπως η τωρινή όπου αντιμετωπίζεται όπως αντιμετωπίζεται : ο “δικαστής” της υποθέσεως (Juan Merchan ή κάπως έτσι) έχει απαγορεύσει στον ίδιο και τους δικηγόρους του να σχολιάζουν τα της δίκης (gag order), ενώ έχει επιτρέψει σε μάρτυρες κατηγορίας κλπ. να τον ελεεινολογούν δημόσια. Και επειδή, εννοείται ο Trump είναι αδύνατο να κρατήσει το στομα του κλειστό, πέρα από τα πρόστιμα που έχει να πληρώνει τον απείλησε χτες ότι αν συνεχίσει να παραβιάζει την εντολή θα τον κλείσει μέσα. Μιλάμε για συμπεριφορά (προς πρώην fuckin’ πρόεδρο των ΗΠΑ) που πρέπει να τη δεις για να την πιστέψεις. Εννοείται βέβαια ότι ο T. άλλο που δε θέλει : η δημοτικότητά του σπάει συνεχώς νέα ρεκόρ – φαντάσου τι θα γίνει έτσι και τον μπαγλαρώσουν – έστω και για μια ώρα. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η στιγμή ήταν η πλέον κατάλληλη για το compromise : ρουθούνι δεν θα ανοίξει. Για να μη μιλήσουμε για τα λεφτά στο Ισραήλ – το να περιμένει κάποιος απογοήτευση εξ αυτού απ’ τους οπαδούς του μαρτυρεί σοβαρή άγνοια.
Καθώς εξάλλου ο κόσμος φαίνεται να συσπειρώνεται σε δύο στρατόπεδα – της Ανατολής και της Δύσης – αναμενόμενο είναι οι διαφορές εντός του κάθε στρατοπέδου να γίνονται όλο και μικρότερες.
Συμφωνώ για τις διαφορές, αλλά ως προς τον DT ισχύει κάτι τις παραπάνω, έστω και λόγω τερατώδους φιλοδοξίας να αφήσει στίγμα. Στο κάτω-κάτω, αυτή δεν κρύβεται πίσω απ’ το στίγμα που έχει αφήσει ο οποιοσδήποτε;
Το κύριο πρόβλημα πιστεύω με τον Trump, δεν είναι τόσο το τί (δεν) θα κάνει, όσο το ότι πρόκειται για one-shot deal : και ένα σωρό θαύματα να γίνουν, θα σβήσουν μαζί του.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση ισχύει αυτό που είχες σημειώσει κάποια στιγμή για τον DT : η κύρια χρησιμότητά του είναι ως πηγή έμπνευσης για “πατριωτικού” τύπου κινήματα σε ολόκληρη τη Δύση.
Το κακό με το ζήτημα του Τραμπ είναι ότι έχει πλέον λάβει και από τις δύο πλευρές – ασχέτως αν υπαίτια είναι μόνον η μία – χαρακτήρα βεντέτας, ενώ η πολιτική διάσταση έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Ο πρώην Πρόεδρος έχει περάσει τόσο καιρό προσπαθώντας να δείξει ότι δεν είναι literally ελέφαντας, που αμφιβάλλω αν θυμάται για ποιο λόγο κατέβηκε αρχικά στην πολιτική. Τέτοιες καταστάσεις κάθε άλλο παρά προάγουν την νηφαλιότητα και την ευθυκρισία, ιδιότητες που στην παρούσα συγκυρία είναι απολύτως απαραίτητες για ένα “πλανητάρχη” επί ποινή παγκόσμιας καταστροφής. Η δεξιά στροφή θα πρέπει να θεωρείται φυσικά δεδομένη τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική, αρχικά τουλάχιστον όμως θα πρέπει να ενσωματώσει τα διδάγματα της πολιτικής ορθότητας δίκην σημαίας της “πολιτισμένης” Δύσης απέναντι στην “απολίτιστη” Ανατολή, όπως ήδη έδειξε με το φωτισμένο του παράδειγμα ο ένδοξος πρωθυπουργός μας καθώς και ο επίδοξος γκέι εφοπλιστής διάδοχος.