…Να προσθέσω στα όσα ορθά σημειώνει ο [άγνωστός μου] χρήστης, ότι το προωθούμενο ως επίσημο αφήγημα μιλά για μια Χαμάς που απελευθερώνει αθώους ομήρους, ενώ η “φιλεύσπλαχνη” Ισραηλινή πολιτεία “τρομοκράτες.”
Οφείλει επίσης κάποιος να επισημάνει το πρωτοφανές κύμα καταστολής επί αμερικανικού και όχι μόνο εδάφους, το οποίο περιλαμβάνει από καταγραφή σε μαύρη λίστα συμμετεχόντων σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για τη Γάζα, μέχρι λογοκρισία και μπλοκάρισμα λογαριασμών όσων αρθρώνουν φιλοπαλαιστινιακό ή κριτικό προς το Ισραήλ λόγο.
Κάτι στο οποίο έχουμε αναφερθεί ξανά : η περί αντισημιτισμού, αρνητών του Ολοκαυτώματος κτλ. φιλολογία και σχετική δραστηριότητα [αρχής γενομένης με την περίφημη ADL *] έχουσα κατ’ αρχήν σαφώς λόγο υπάρξεως, αποτελεί σήμερα, στη διαστροφική πλέον εκδοχή αυτής, μοντέλο – πηγή έμπνευσης της woke culture. Και αν, τελευταία, η περί αντισημιτισμού ρητορική είχε περιέλθει σε ύφεση, με το πεδίο ελεύθερο στις εξαλλοσύνες των Social Justice Warriors, αυτό που σημειώνεται στις 8/10 είναι η αναγέννηση του “real thing”, με όρους έσχατων καιρών και τελικής αναμέτρησης.
Ένα από τα προδιαγραφόμενα πεδία μάχης αφορά στην σεξουαλική ελευθεριότητα, έχουσα προ πολλού παρεκτραπεί προς άγνωστη κατευθυνση [βλ. άγνωστο αριθμό φύλων, επιδημία …δυσφορίας φύλου, gender fluidity κοκ]. Τα αντίπαλα στρατόπεδα αποτελούνται από τους αποδεχόμενους αυτήν [το Ισραήλ είναι μια από τις πιο φιλικές των LGBTQ + χώρες παγκοσμίως ] και τους συντηρητικούς πολέμιούς της. Ρόλο εμπροσθοφυλακής των τελευταίων δείχνουν να διεκδικούν οι “ενσωματωμένοι” στις δυτικές κοινωνίες Μουσουλμάνοι, θεωρώντας την περίσταση διευκολυντική για την επιτυχία του ενός και μοναδικού σκοπού τους : Κατάκτηση της Δύσης. **
Εννοείται ότι βρισκόμαστε ενώπιον εφιαλτικού διλήμματος. *** Αλλά εάν, οψέποτε, τεθεί, η πρόχειρή μου απάντηση είναι : με τους transgenders. Μου είναι δύσκολο να φανταστώ τους τελευταίους να με αποκεφαλίζουν […φωνάζοντας Allahu akbar] γιατί είπα κάτι εναντίον τους.
* Anti-Defamation League, διεθνής εβραϊκή ΜΚΟ με έδρα την Νέα Υόρκη ιδρυθείσα το 1913 με σκοπό την καταπολέμηση του αντισημιτισμού.
** Το χαμηλό διανοητικό επίπεδο και η άγνοια των Παγκοσμιοποιητών φαίνονται εκ του ότι θεώρησαν την ουδετεροποίηση του θρησκευτικού αισθήματος των μουσουλμάνων διαδικασία απλή όσο εκείνη που ακολούθησαν με τις [πάλαι ποτέ] Χριστιανικές κοινωνίες.
*** …“ψευτοδιλήμματος” για την ακρίβεια : θα έπρεπε να υπάρχει δυνατότητα αντιστροφής της πορείας προς το χάος χωρίς ισλαμική παρέμβαση.
Καλά, ότι θα έρθει καιρός που θα νοσταλγήσουμε τα καραγκιοζιλίκια της πολιτικής ορθότητας, το θεωρώ δεδομένο. Να ζήσουμε να τα θυμόμαστε που λένε και στα μνημόσυνα. Εδώ έχω φτάσει να θεωρώ τη δεκαετία του 90 ως το χρυσό αιώνα της ανθρωπότητας. Που ήταν η χειρότερη δεκαετία της ζωής μου με διαφορά.
Bεβαίως και θα τη νοσταλγήσουμε. Γιατί δεν υπάρχει τρόπος για το αντίπαλο δέος να διεκδικήσει με αξιώσεις την κατατρόπωσή της, απ’ το να γίνει χειρότερο απ’ αυτήν.
By the way, πέρα από προσωπικές εμπειρίες [η αντίστοιχα χειρότερη δεκαετία μου ήταν τα ’80s] το ’90s ήταν …τα ’60s, με κομπιούτερ και διαδίκτυο. Όλα τα σχέδια της [D]ARPA απ’ τα “χρυσά ’60s”, εξελισσόμενα υπογείως στη διάρκεια των δυο επόμενων δεκαετιών θα “άνθιζαν” μεσούντος του pre-millennium tension, χάρη στην ολοκλήρωση της διαπλοκής ιδιωτικού / δημόσιου τομέα. Τη μεγαλύτερη “πλάκα” είχαν φυσικά τα success stories των κωλοτυπακίων – young entrepreneurs της Silicon Valley, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από ένα δίκτυο mass surveillance & manipulation με λεφτά “άνωθεν”. Αυτοί ήταν οι αντίστοιχοι των “ποπ σταρ” των ’60s, με τους απαραίτητους [από κεκτημένη ταχύτητα] “αληθινούς ποπ σταρ” της ’90s era, εξαφανισμένους σήμερα ως ανάμνηση: Μπορεί να αποτελεί λάθος δική μου εντύπωση, αλλά δεν βλέπω πουθενά κάποια νοσταλγική φιλολογία περί grunge, Brit pop και λοιπών trends της περιόδου. Το σύνολο δε των συγκροτημάτων / solo artists απήλθαν εις το μη ον μαζί με τη δεκαετία – στην καλύτερη περίπτωση εξαφανίσθηκαν απλώς απ’ την επικαιρότητα.
Πράγματι δεν υπάρχει καμιά ιδιαίτερη νοσταλγία σήμερα για τη μουσική αισθητική των 90s. Η μόνη συνειδητή αναφορά που έχω υπόψη μου, είναι η πρώτη ταινία της Κάπτεν Μάρβελ προ λίγων ετών. Και δικαίως κατά τη γνώμη μου, αφού με ορισμένες αξιοσημείωτες εξαιρέσεις η μουσική καθεαυτήν δεν άξιζε και πολλά. Θα μου πεις, γιατί των 80s πόσο περισσότερο άξιζε, ώστε να δικαιολογεί τη σχετική νοσταλγία? Και για να πω την αμαρτία μου, εδώ και αρκετό καιρό έχω αρχίσει να βαριέμαι φοβερά και τα 60s, πιθανότατα για τον ίδιο λόγο που ανέκαθεν έβρισκα βαρετή την αρχαία ιστορία σε σχέση πχ με τη μεσαιωνική. Πολύ φως, πολλή αισιοδοξία, πολλή αυτοπεποίθηση, πολλή δημιουργία. Κόψε κάτι ρε φίλε.
Δεν είναι περίεργο να βαριέται κάποιος [περιστασιακά έστω] κάτι που έχει προηγουμένως ξεζουμίσει, όπως τα ’60s. Εδώ εγώ, στο πλαίσιο του “αφιερώματος”, ένιωσα κάποιες στιγμές να βαριέμαι με το ψυχόδραμα του Χάμιλ, που υπήρξε η τροφή της εφηβείας μου 24/7.
Και φυσικά η ποικιλία των αποχρώσεων της μουσικής των ’60s δεν έχει σχέση με τη διαφημιστικά προβαλλόμενη ως ατμόσφαιρα της εποχής. Δεν τίθεται γενικώς θέμα περί μουσικής κινητικότητας της περιόδου, imho, ούτε των ’70s που αποτελούν την “καλλιτεχνική” αποκορύφωση της “ροκ” υπόθεσης [κάπου εκεί έπρεπε να μπουκάρουν οι μπατσο-ορδές του πανκ για να αποκαταστήσουν την τάξη].
Η αλήθεια είναι ότι το αφιερωμένο στα 60s τμήμα της δισκοθήκης μου – που είναι και το μεγαλύτερο – τα τελευταία χρόνια έχει πιάσει αράχνες. Μπορεί να είναι και ζήτημα κόπωσης βέβαια, έχω την εντύπωση όμως ότι τελικά υπάρχει ένα συγκεκριμένο mindset που διαπερνά όλη την παραγωγή της εν λόγω περιόδου, από τους Beatles και τους Zombies μέχρι τον Beefheart και τους MC5, και που στα μάτια μου φαντάζει πλέον ενοχλητικά παρωχημένο. Η μουσική δεν παύει να είναι “αντικειμενικά” καλή, αλλά μου αφήνει μια δυσάρεστη αίσθηση “oldies” που με την εξαίρεση των 50s – με τα οποία ούτως ή άλλως δεν έχω βιωματική σχέση – δεν μου αφήνουν σε τέτοιο βαθμό οι άλλες δεκαετίες. Το τελειωτικό χτύπημα για μένα θα πρέπει να ήταν η κρίση του κορωνοϊού, που αποτέλεσε το αποκορύφωμα και την ταφόπλακα των ιδεωδών της πολιτιστικής επανάστασης των 60s, μετά την οποία δυσκολεύομαι να δω τα πράγματα με τον τρόπο που τα έβλεπα προηγουμένως. Μπορεί φυσικά να είναι και μια περαστική φάση όπως τόσες και τόσες, κάτι στο πνεύμα της εποχής όμως feels terribly off.
Είμαι σίγουρος σχεδόν για το ότι είναι περαστική φάση. Όπως και για το ότι η “αντικειμενικά καλή” μουσική βρίσκει τρόπο να λειτουργεί πέρα από χωροχρονικές συντεταγμένες. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά “παντού και πάντα”. Και όντως υπάρχει ένα υπόστρωμα ευφορίας, “time is on my side” που διέπει τα ’60s. Αλλά είναι αληθινό, έρχεται εκ βαθέων ως επούλωση πληγών πολέμου, ως εκ τούτου [για μένα εξακολουθεί να] είναι ανεκτίμητο.
True. Αντιθέτως τα “μεταμοντέρνα” 90s αποτελούν τον προθάλαμο της νέας εποχής και η μουσική τους αντιστοίχως διακατέχεται από μια ηττοπάθεια που δεν προσφέρεται για εκδηλώσεις μαζικής νοσταλγίας. Αν και ποτέ δεν ξέρεις.
…Άλλη ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, όχι τελείως άσχετη : Ξέρω φυσικά την ημερομηνία γεννήσεως του Ζάππα, και είναι στους εκ των ων ουκ άνευ συνθέτες του μήνα.
Αυτός ήταν και ο λόγος που στο πλαίσιο της επιθεώρησης προς συλλογή ονομάτων, άργησα να συνειδητοποιήσω αυτό που με χτύπησε κατακέφαλα χτες μόλις : το όνομά του απουσιάζει γενικά από τις λίστες. Ο τελευταίος τροχός της αμάξης – μπασίστας του “x” ανθυπογρουπακίου είναι εκεί, όχι όμως και ο Ζάππα.
Αυτό είναι όντως περίεργο. Γιατί προσωπικά ήμουνα σίγουρος ότι θα τον έβαζες αβλεπί συνθέτη του μήνα. Ίσως τελικά δεν είναι άσχετο με την τελευταία μου παρατήρηση.
Το σκέφτηκα εννοείται αλλά αφενός υπάρχει ήδη σχετκά μεγάλος αριθμός posts FZ, αφέτερου και κυρίως, έχω μπει σε full “classic” mood τελευταία – έτσι είναι αυτά έρχονται και παρέρχονται. Τον ΛΒΜ ειδικά είχα καιρό να τον ακούσω και τον έχω επιθυμήσει.