Η εντύπωση για τα διαφημιστικά σλόγκαν είναι ότι πρόκειται για πιασάρικες λέξεις / φράσεις που τα στελέχη του διαφημιστικού τμήματος κάποιας εταιρίας συλλαμβάνουν στη διάρκεια ενός “brainstorming” για την προώθηση του προϊόντος. Οι άνθρωποι που έχουν αυτή την εντύπωση αγνοούν ίσως τον ρόλο της “επιστήμης” της ψυχολογίας στην εξέλιξη της διαφήμισης. Αγνοούν επίσης ότι τα διαφημιστικά κλισέ παράγουν, πρώτα και πάνω απ’ όλα, ιδεολογία.
Ένα από τα “αγαπημένα μου” από την πρώτη στιγμή που το άκουσα είναι το περίφημο […βουδιστικών καταβολών] “ζήσε τη στιγμή” – ο λόγος που η χρήση του έχει περιοριστεί στις μέρες μας είναι ότι η “αποστολή” θεωρείται εκτελεσμένη. Η προτροπή είναι μια συγκαλυμμένη βερσιόν των ανορθολογικών, επικλητικών του “αισθήματος” προσταγμάτων που διέπουν την διαφημιστική [ποπ] κουλτούρα made in USA, Νο 1 εργαλείο διάλυσης του δυτικού κόσμου εκ των έσω.
Αυτά σκέφτομαι παρακολουθώντας στο Fox συνέντευξη της Κοντολίζα Ράις, ιεραποστόλου της “επέκτασης των δημοκρατικών κυβερνήσεων στον κόσμο” και εκ των βασικών υπευθύνων, ως σύμβουλος εξωτερικών υποθέσεων [μετέπειτα υπουργός] του George Bush Jr. για την καταστροφή του Ιράκ στο πλαίσιο του “πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία”.
Την ακούω να ειρωνεύεται τη ρητορική του Πούτιν, η οποία εκφέρεται μέσα από βαρετούς λόγους και τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ, στραμμένα μόνιμα στο παρελθόν, στον Λένιν … στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο …. “Λοιπόν, ξέρετε κάτι;” θα πει με σημασία, “η πλειονότητα των Ρώσων κάτω απ’ τα 40, και γενικά των πολιτών παγκόσμια, δεν βλέπει τηλεόραση. Παρακολουθεί τις εξελίξεις από το διαδίκτυο”.
Έχοντας ξεχάσει πιθανώς ότι φιλοξενείται από τηλεοπτικό μέσο, η κυρία Ράις θα συνεχίσει μιλώντας για ένα Πούτιν που “ήταν ανέκαθεν δολοφόνος”, για “πρώην καγκεμπίτη που θα είναι πάντα καγκεμπίτης” κοκ. αλλά που τώρα έχει περάσει σε ένα next level, σε ένα σκοτεινό, παρανοϊκό κόσμο κυριαρχημένο από ψευδαισθήσεις μεγαλείου και μανίες καταδίωξης. Όλα αυτά με ύφος [μαλακωμένης απ’ τα χρόνια] αρσακειάδας, απευθυνόμενο σε όλους εκείνους που “ζώντας τη στιγμή” αγνοούν το παρελθόν της ως σκυλιού του πολέμου.
Δεν είναι η μόνη. Με τις αναλύσεις να δίνουν και να παίρνουν περί την πνευματική υγεία του Πούτιν, ο οποίος “έχει πάψει να λειτουργεί με τη λογική και έχει μεταλλαχθεί σε κάτι άλλο”, το κουστουμάκι που ράβεται απ’ τα μίντια για τον πρόεδρο φέρνει σε ζουρλομανδύα : ο Πούτιν προαλείφεται ως νέος Σαντάμ και Καντάφι και στο φινάλε φυσικά ως …literally Hitler.
Δεν αποκλείεται και ο ίδιος να το προωθεί αυτό : η τελευταία του κίνηση με τα πυρηνικά φέρνει στο νου την Madman Theory εφαρμοσμένη στα early ’70s από το δίδυμο Nixon – Kissinger : μέσω κατάλληλων “τακτικών” κινήσεων, δημιουργία στους αντιπάλους της εντύπωσης περί ενός “ασταθούς” Προέδρου ο οποίος μπορεί, αν προκληθεί πέρα από ένα όριο, να έχει απρόβλεπτες αντιδράσεις.
Υποθέτω ότι οι αντίπαλοι του ΒΠ δεν είναι τόσο εγκλωβισμένοι “στη στιγμή” ώστε να αγνοούν τα παραπάνω. Αναρωτιέμαι απλώς πόσο είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν.