“Στο Twitter” τρεντάρει, χωρίς συγκεκριμένο λόγο, ο Johnny Marr, μουσικός τον οποίο εκτιμώ ιδιαίτερα για την κιθάρα και τις μουσικές του ιδέες [ως φαν των Smiths “οφείλει” κανείς να τον ευγνωμονεί, ισότιμα τουλάχιστον με τον τραγουδιστή-στιχουργό-παρτενέρ του]. Κοιτάω τις φωτογραφίες μιας άλλης εποχής, και σκέφτομαι ότι ένας απ’ τους λόγους που προτιμώ …τα γκρουπ των ‘70s [οι Smiths κλπ. είναι, επισήμως, της γενιάς μου] είναι ότι μαζί μ’ αυτά χάθηκε ένα είδος προσέγγισης, και μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων “χαμένων μέσα στη μουσική”. Ακόμα κι αν κάποιοι απ’ αυτούς πρόβαλλαν υπερβολικά την δεξιοτεχνία ή την “εγκεφαλική” πλευρά τους [γνωστές κατηγορίες διά στόματος γνωστών ηλιθίων] οι “επιδείξεις” του είδους δεν είχαν σχέση με τον βομβαρδισμό εικόνων [φωτογραφιών / βίντεο] που συνόδευε τις, αναιμικές μουσικά επιδόσεις των διαδόχων τους, από τα late ‘70s και εντεύθεν.
Το cult of personality υπήρξε εξ αρχής σήμα κατατεθέν της pop culture. Όχι όμως στο σημείο που το έφεραν τα ‘80s, το MTV και οι personal computers.
Οι Smiths υπήρξαν απ’ τις ελάχιστες ευρείας αποδοχής εξαιρέσεις, δίνοντας τρόπον τινά άλλοθι σε μια ολόκληρη δεκαετία.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Οι SMITHS ηταν μια σπανια ευτυχης indie συγκυρια.. Ειχαν και μια φορα δικιο οι Αγγλοι ροκ “δημοσιογραφοι” για το σπρωξιμο που τους εκαναν .. Η δε συνεισφορα του J.Marr ηταν απολυτως καταλυτικη διοτι ο στιχουργικος κλαυθμηρισμος του Μορρισσευ χωρις την μελωδικη επενδυση του Μarr το πιο πιθανο ειναι να πηγαινε .. ακλαφτος ! Μεχρι και με το περιστασιακο σχημα των ELECTRONIC με τον Β. Summer των Ν.ΟRDER ειχε σκαρωσει μερικα ποπ κομψοτεχνηματα ..
Οσο για τις μπαρουφολογιες περι “επιδειξιων” μαλλον καποιοι εχουν αλλαξει αποψη μια και τα τελευταια χρονια υπαρχει πληθος δημοσιευματων που αποκαθιστα την αδικια που ειχαν υποστει ιδιαιτερα οι μουσικοι της δεκαετιας του 70.. Ισως βεβαια αυτο εχει να κανει εν μερει και με την βιομηχανια των reissues ..
Η πρώτη καταγεγραμμένη, στη μνήμη μου, περίπτωση οργουελιανής διαστρέβλωσης της ιστορίας ήταν εκείνη που παίχτηκε σε βάρος του progressive rock στα late ’70s. Αίφνης, μουσικοί ηλικίας 25-30 χρόνων αποσύρονταν με το έτσι θέλω από την κυκλοφορία, με τη νέα γενιά των τότε “μουσικών δημοσιογράφων” να μιλούν για …”old farts” και για θανάσιμη πλήξη στις συναυλίες τους – όλα αυτά εν ονόματι της “ενέργειας” των new wave συγκροτημάτων. Επρόκειτο για το ξεκίνημα μιας περιόδου όπου η “ενέργεια” το “συναίσθημα” και η “αυθεντικότητα” αναγορεύονταν σε υπέρτατους κανόνες αισθητικής και ου μόνον αποτίμησης. Ο απόηχος αυτής της πρακτικής σε κοινωνικό πλέον επίπεδο γίνεται εύκολα αντιληπτός στις μέρες μας, όπου οι πάντες “επιχειρηματολογούν” για τα πάντα, επικαλούμενοι τα αισθήματά τους. Το έχω παρακολουθήσει να συμβαίνει, step by step, από εφηβικής ηλικίας [κάποιοι δεν κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου ως έφηβοι] μέχρι σήμερα.
Ο λόγος που τα του progressive αναθεωρήθηκαν, είναι η εμφάνιση, μέσω διαδικτύου της τεράστιας “σιωπηλής πλειοψηφίας” των fans. Η οποία δεν εκφράστηκε μόνο με τα εκατομμύρια των likes στο YouΤube, αλλά και με τα …λεφτά της, δίνοντας παράταση ζωής στη σκιώδη μουσική βιομηχανία μέσω [σωστά το είπες] των επανεκδόσεων.