Καλώς κάλλιστα “ξεσηκώθηκε το Twitter” με τον Πούμπουρα και το εγκώμιο της δωρεάν εργασίας, με δημοσιογραφικά μέσα όπως την Lifo να χτυπάνε all time low αντιμετωπίζοντάς τον με κατανόηση.
Ας μην αφήσουμε ένα ηλίθιο να επισκιάσει την άλλη όψη της υποθέσεως : λογής-λογής συνδικάτα που παροτρύνουν στην ανυποχωρησία τον εργαζόμενο, με αντικειμενικό σκοπό [κάποιων από αυτά] το κλείσιμο επιχειρήσεων και τη βύθιση της χώρας στο χάος. Ας μη μιλήσουμε και για το ήθος και την ευφυία πολλών απ’ τους ίδιους τους εργαζομένους [εντός / εκτός συνδικάτων] που προτιμούν να κλείσει η επιχείρηση στην οποία εργάζονται προκειμένου να υποστούν μειώσεις. Το “εντυπωσιακό” είναι ότι …κυρίως διαμαρτυρόμενοι είναι συνήθως οι προνομιούχοι.
Δεν έχω αναφερθεί στις Τεχνικές Εκδόσεις του Κώστα Καββαθά, όπου εργαζόμουν μέχρι μια εποχή, από τακτ απέναντι σε ανθρώπους με τους οποίους έχω χρόνια συνυπάρξει ως “συνάδελφος”. Σκέφτομαι σήμερα ότι το τακτ αποτελεί περιττή πολυτέλεια όταν πρόκειται για ανθρώπους εξ αιτίας [και] των οποίων, εγώ και κάποιοι άλλοι μείναμε άνεργοι και απροστάτευτοι. Γιατί είναι δεδομένο ότι ένας από τους λόγους που έκλεισε η εταιρία μετά από μισό αιώνα περίπου [υποδειγματικής για τα ελληνικά δεδομένα] λειτουργίας, ήταν ότι …οι πλέον υψηλόμισθοι από αυτούς, δεν ανέχτηκαν αυτό που εμείς οι “μικρομεσαίοι” είχαμε δεχτεί για το κοινό καλό : κάποιες μειώσεις, που γι’ αυτούς συγκεκριμένα σήμαιναν τη μετατροπή των …επτά χιλιάδων + μηνιαίως σε πέντε – έξη.
Όπως συμβαίνει πάντα, παρέσυραν τους πλέον χαμηλόμισθους μαζί τους. Δεν θα ξεχάσω σε μια από τις φοβερές “συνελεύσεις” μας, μέσα απ’ τον οχετό της βλακείας και της ασυνεννοησίας, τη φωνή ενός απ’ αυτούς τους τελευταίους : “θα κλείσει που θα κλείσει το μπουρδέλο …ας κλείσει μια ώρα αρχύτερα!!!”
Καμιά φορά θυμάμαι αυτό το άτομο, και αναρωτιέμαι τι να ‘χει απογίνει.