Δεν ντρέπομαι να πω ότι κατασυγκινήθηκα από την ομιλία αυτού του ατόμου.
Και, σαν κάποιος που γνώρισε τη μητρική αγάπη στον υπέρτατο βαθμό, δεν μπορώ να μην αναλογίζομαι : αν η κοπέλα αντιμετωπίζει όσα ακούμε, έχοντας μεγαλώσει με δυο μανάδες, τι σημαίνει για ένα αγόρι να μεγαλώνει αγκαλιά με δυο μαντράχαλους, στερούμενο τη βιολογική μητέρα του, η οποία το γέννησε για να τους το πουλήσει;
Ψιλά γράμματα βέβαια τα παραπάνω [και …ψιλοφασιστικά], για τους θριαμβευτές της “ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας”.
Παρεμπιπτόντως, το πρώτο που ίσως διαφεύγει από την ομιλήτρια : η ύπαρξη τρίτου προσώπου ως αναγκαίας συνθήκης για την ολοκλήρωση του gay marriage, δεν πρέπει να θεωρείται βέβαιη. Η τεχνολογία, αργά ή γρήγορα, θα δώσει και εδώ την τελική, δική της λύση.
Το δεύτερο που κατά πάσαν πιθανότητα της διαφεύγει, είναι ότι …οι “εξελίξεις” για τις οποίες μιλάει τρέχουν, κάθε στιγμή, σε ένα σωρό άλλα ζητήματα πέρα απ’ την gay τεκνοθεσία. Μέσα από πολιτικές αδίστακτων ανθρώπων, οι οποίοι αποκλείουν κάθε δημόσια συζήτηση πέρα από αυτές που διεξάγουν οι ίδιοι στα ιδιόκτητά τους μίντια.
“ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΜΕ ΔΥΟ ΜΗΤΕΡΕΣ”…
(Visited 106 times, 1 visits today)
She was excellent and her experience moving. Much of the impoverished black community in the USA have dealt with the absence of fathers for decades, the result of social programs designed to destroy the black family. The result has been unceasing violence and social unrest in the ghetto communities. It would be interesting to here from a young woman raised by two fathers, a young man raised by two mothers and a young man raised by two fathers.
BTW I know a gay couple, two doctors, who have a baby girl, at least a year old now. I think the surrogate mother was involved, with breast feeding, but I have not seen them for almost a year, so I don’t know the status of child or the mother.
Yes, I know all about Planned Parenthood, established by people like Margaret Sanger [Hillary Clinton’s source of inspiration, in her own words] and the impact especially in the black community.
I think pushing LGBTQ parenting is even worse than this. Because it doesn’t just deprive a kid from one of their parents. The target here, like the girl on the video says is “extinction of gender in itself”.
True.
Με όσα παιδιά πάντως έτυχε να συζητήσω το θέμα των “άφυλων” γονέων – ασχέτως μάλιστα οικογενειακών πολιτικών προτιμήσεων, “ανοχής προς το διαφορετικό” που καλλιεργείται από το σχολείο κλπ – στη συντριπτική τους πλειοψηφία διατύπωσαν την αντίθεσή τους με μια έκφραση αηδίας.
Μακάρι. Μ’ αρέσει να σκέφτομαι με συγκρατημένη αισιοδοξία την περίπτωση μιας γενιάς πιο λογικής, απ’ τη δική μου κατά πρώτον [τα σπέρματα της ανωμαλίας – με την ευρεία έννοια – τα θυμάμαι με το νι και με το σίγμα από όταν ήμουν γυμνασιόπαις], και βέβαια απ’ τις δυο επόμενες. Δεν βλέπω βέβαια πώς μπορεί να προκύψει αυτό, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Κατά τη γνώμη μου υπάρχει κάτι το απρόβλεπτο στη “γενιά της καραντίνας”. Από τη μια μεριά δεν φαίνεται να υστερεί σε διανοητικές ικανότητες, ενώ από την άλλη παραμένει εντελώς ανέγγιχτη από την παραδεδομένη παιδεία. Η οποία παιδεία παρεμπιπτόντως δεν βοήθησε στο παραμικρό τους “μορφωμένους” τη στιγμή ακριβώς που τη χρειάζονταν περισσότερο. Το πού οδηγούν τη Δύση τα ερπετά είναι λίγο πολύ ξεκάθαρο, το ποια θα είναι η στάση των άμεσα ενδιαφερομένων όχι και τόσο, πόσο μάλλον που οι τελευταίοι αποτελούν την πρώτη γενιά εδώ και αρκετούς αιώνες που μεγαλώνει σε περίοδο πτώσης.
Το πράγμα αν πρέπει να εντοπιστεί κάπου, εντοπίζεται ίσως στο ότι η συγκεκριμένη γενιά είναι η πλέον παρωθούμενη στον αυτισμό, δηλ., με τον πιο τεχνολογικά αναβαθμισμένο τρόπο. Και η προηγούμενη αυτής, grosso modo η δική μας [οι γενιές αλλάζουν κάθε 30 χρόνια] δεν νομίζω ότι ήταν ακριβώς έμπλεη παιδείας [θυμάμαι άτομα στο σχολείο να σχολιάζουν τις “περίεργες λέξεις” που χρησιμοποιούσα]. Αλλά σε οποιαδήποτε περίπτωση είχαν ένα μυαλό σε μεγαλύτερη εγρήγορση, τουτέστιν με λιγότερο distraction. Οι ικανότητες, σε DNA-ικό επίπεδο αυτής εδώ της γενιάς εννοείται ότι είναι αντίστοιχες, αλλά εμποδίζονται στο μέγιστο [;] βαθμό. Στο κάτω-κάτω, αν απήγαγες τον Beethoven – βρέφος και τoν έβαζες να μεγαλώσει σε κοινότητα νομάδων της αρκτικής τούνδρας, θα εντυπωσίαζε ίσως σφυρίζοντας τις αυτοσχέδιες συνθέσεις του, αλλά Ενάτη Συμφωνία δεν θα έγραφε.
Εννοείται ότι δεν μιλάμε για πολιτιστικά επιτεύγματα, ένα τομέα που έχει περάσει πλέον στα χέρια του διαδικτύου και της τεχνητής νοημοσύνης και στον οποίο κατά τη γνώμη μου και προς το παρόν τουλάχιστον ό,τι έγινε έγινε. Περισσότερο σκέφτομαι τον πολιτικό και προσωπικό τομέα, με την έννοια ότι δεν μπορείς να προβλέψεις τη συμπεριφορά μιας γενιάς που γεννήθηκε στα πούπουλα και τώρα την πετάνε στις λάσπες. Ταυτόχρονα ήδη έχει κάνει την εμφάνισή του ένα ποσοστό “τεχνοφοβικών” ατόμων στις τάξεις της, του οποίου η αυθόρμητη πνευματική συγκρότηση παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον αξιοποιήσουν και την αποθηκευμένη παιδεία με ουσιαστικότερο τρόπο από εκείνον των μεταπολεμικών γενεών που διεφθάρησαν από τις “ευκαιρίες” και το ψυχροπολεμικό χρήμα. Η αρνητική εξέλιξη φαντάζει βέβαια πολύ πιθανότερη, άσε κιόλας που οι “αισιόδοξες” προβλέψεις μου ποτέ δεν φημίζονταν για την αξιοπιστία τους. Με αυτή τη λογική βέβαια η ζωή και το πνεύμα δεν έπρεπε να είχαν υπάρχει ποτέ, δεδομένου ότι πάντοτε εμφανίζονταν και αναπτύσσονταν against all odds.
Mιας και το ανέφερα, η πολιτιστική συνεισφορά της μεταπολεμικής γενιάς είχε στην πραγματικότητα το χαρακτήρα της counterculture με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Σε κάθε άλλο πνευματικό τομέα του επιστημονικού συμπεριλαμβανομένου οι επιδόσεις της κινήθηκαν κοντά στο μηδέν.
Η αίσθηση που είχα από παλιά, και η οποία ολοένα επιβεβαιώνεται είναι πως ό,τι επακολούθησε του πολέμου σε πολιτιστικό τουλάχιστον [αλλά όχι μόνο] επίπεδο, δεν ήταν παρά απόηχος του πολέμου. Ακριβέστερα, συνέχιση του πολέμου “με άλλα μέσα”.