Αυτό που εξακολουθεί να εντυπωσιάζει, δεν είναι η προσκόλληση στα Τέμπη του “διαδικτυακού πολίτη” : ο τελευταίος έχει βρει το μήνα που θρέφει τους έντεκα, σε αναμονή του επόμενου μείζονος γεγονότος που θα “κόβει την ανάσα” – δυστυχήματος, ομαδικού βιασμού, “γυναικοκτονίας” etc . Ούτε εντυπωσιάζει το σιγοντάρισμα της μαζικής παράκρουσης απ’ τους πολιτικάντηδες (ασκούντες έτσι αποκλειστικά “αντιπολίτευση“) και τα ερπετοειδή των μίντια : η χώρα ακολουθεί την καταστροφικότερη εξωτερική πολιτική από καταβολής της, δημιουργώντας αποκλειστικά εχθρούς (Αμερική, Ρωσία) και “φανταστικούς φίλους” (EU, …Τουρκία) υποθηκεύοντας, όχι που λέει ο λόγος, την υπόστασή της. Το δυστύχημα / έγκλημα των Τεμπών / ό,τι και αν αποδειχτεί ότι είναι, αποτελεί, είτε χωράει στο μυαλό κάποιου είτε όχι, λιγότερο επείγον ζήτημα, ως εκ τούτου ο εστιασμός σ’ αυτό αποτελεί απόσπαση προσοχής από τα (ακόμα πιο) ουσιώδη. Και συνδρομή στην επιδείνωσή τους. Γιατί το τελευταίο που χρειάζεται είναι αυτό στο οποίο κατευθυνόμαστε : πλήρης αποσταθεροποίηση χωρίς ορατή λύση.

Αυτό που όντως τελικά εντυπωσιάζει, είναι η προσχώρηση στο αφήγημα περί Τεμπών ως αδιαμφισβήτητου εγκλήματος, όλων ανεξαιρέτως των δημοσιολόγων / αναλυτών, οικονομικών, γεωπολιτικών και δε συμμαζεύεται. Οι οποίοι δεν παύουν, θέλοντας και μη, να αναμασούν τα περί “κόσμου που βγαίνει στους δρόμους αυθόρμητα, παρασύροντας τα πολιτικά κόμματα μαζί του”. Πράγμα το οποίο παραπέμπει στις ποικίλες, γνωστές από το παρελθόν ομοφωνίες, απ’ τη σωστή πάντα πλευρά της ιστορίας, και με το νόμο του Λιντς σε πλήρη ισχύ εναντίον όποιου ψελλίσει κάτι άλλο απ’ το επίσημο αφήγημα.
Ξανά : μια κυβέρνηση που πρέπει (όντως) να φύγει όπως αυτή εδώ, πρέπει να φύγει για τους σωστούς λόγους. Αλλιώς, οι επίδοξοι ανατροπείς της δεν διαγκωνίζονται παρά για τη συνέχιση του δικού της έργου : οι προκάτοχοι έχουν δώσει τα διαπιστευτήριά τους. Όσο για μια πιθανή άνοδο στην εξουσία του κυρίου Ανδρουλάκη, αποτελεί το ισοδύναμο εισόδου σε όντως αχαρτογράφητα νερά – η γραφικότητα του ανδρός, όπως και του ΠΑΣΟΚ ως “πολιτικής οντότητας”, δεν έχει γίνει αντιληπτή όσο θα έπρεπε.
Μια ματιά στο διαδικτυακό χάος – ευνόητα κλεφτή – αποκαλύπτει ανάγλυφο το background του “πολίτη των Τεμπών” : Τζάμπα μαγκιά και τζάμπα ευαισθησία, ψωνισμένες απ’ το σκυλάδικο και τα μη-άσματα των “τραγουδοποιών”, ρητορική παρμένη από ελληνικά σίριαλ και γκουρού του lifestyle. Όπως ο grand maitre της χυδαιότητας Πέτρος Κωστόπουλος : την τελευταία φορά που θυμάμαι παρέμβασή του, έγλειφε τον Πιερακάκη. Χτες εμφανίσθηκε με συνέντευξη …Λατινοπούλου, πριμοδοτώντας τη σαν “σοβαρό” αντίπαλο δέος του …έμπορα κηραλοιφών Βελόπουλου.

ΥΓ. Για περισσότερα γύρω απ’ το βλαχαδερό που μας “ξεβλάχεψε”, βλ. παλαιότερο κείμενο εδώ.