Το βίντεο, κάτω, είναι κατά ένα τρόπο απολαυστικό. Πρωταγωνιστές ο [όχι αρεστός μου, ούτε όμως και δυσάρεστος] Piers Morgan, ένας συμπαθέστατος νάνος ηθοποιός, φέρνων ελαφρώς προς Robert Wyatt, και ένα ανεκδιήγητο ΛΟΑΤΚΙ ξέκωλο [δια να εξηγούμεθα : οι όροι “ΛΟΑΤΚΙ” και “ξέκωλο” δεν συνδέονται νοηματικά. Τυχαίνει απλώς να συνυπάρχουν στο πρόσωπο του συγκριμένου, διαταραγμένου ηλίθιου].
Το θέμα αφορά την απόφαση της Disney να διαγράψει από το σενάριο της νέας της ταινίας βασισμένης στο παραμύθι της Χιονάτης, τους Επτά Νάνους, αντικαθιστώντας τους με …”μαγικά πλάσματα”. Κι αυτά που ακούγονται εδώ, από τον παρουσιαστή, τον “ξάδελφο” του Wyatt [Dylan Postl] και την αρσενική κατίνα [James Barr] αποτελούν ενσταντανέ ενός κόσμου παραδομένου σ’ ένα εφιάλτη : αυτόν της woke κουλτούρας, απ’ τον οποίο δεν φαίνεται να ξυπνάει πριν την καταστροφή του.
Γιατί μιλάμε για αντιπερισπασμό εδώ, όχι όμως και για κάτι ουδέτερο : η δράση του αφορά σε κάθε λεπτομέρεια της τοξικής του “φύσης”.
Παρεμπιπτόντως, και για να μην ξεχνιόμαστε, ο πλήρης τίτλος της ιστορίας, μια φορά κι έναν καιρό, ήταν : “Η Χιονάτη Και Οι Επτά Νάνοι”.
Disney will never learn. Idiocy.
Εντάξει μη ζητάμε πολλά. Όσο δεν παρουσιάζουν ακόμα τη Χιονάτη σαν μαύρη λεσβία τραβεστί, μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι..
Η αλήθεια είναι πάντως ότι πολλά παιδικά παραμύθια έχουν μια συγκαλυμμένη μεν, αλλά σαφή ερωτική-σεξουαλική χροιά. Η Κοκκινοσκουφίτσα και ο κακός λύκος, η Χιονάτη και οι εφτά νάνοι, η Σταχτοπούτα με το γοβάκι κλπ παραπέμπουν σε διάφορες πονηρές καταστάσεις. Ακόμα και τα δικά μας πρωτοχρονιάτικα κάλαντα δε βγάζουν κανένα νόημα, μέχρι να καταλάβεις ότι πρόκειται για δυο ανεξάρτητα πλεγμένα μεταξύ τους ποιήματα, ένα θρησκευτικό κι ένα ερωτικό. Γενικά ο παραδοσιακός πολιτισμός δεν θεωρούσε τη σεξουαλικότητα ταμπού για τα παιδιά. Η γιαγιά μου από την πλευρά του πατέρα μου – μια υπερφυσικής ευφυίας παντελώς αγράμματη αυταρχική λαϊκή γυναίκα – μού έλεγε μέχρι τις πρώτες τάξεις του δημοτικού διάφορα τοπικά παραμύθια σεξουαλικού-σκατολογικού περιεχομένου που έβγαζαν απίστευτο γέλιο. Πολύ αργότερα σκεφτόμουνα κατά καιρούς “Μα καλά, τι μου έλεγε η τρελόγρια!?” Τη βλέπω καμιά φορά στον ύπνο μου και γαληνεύω.
Να σου πω την αλήθεια, τα παραμύθια τα αντιμετώπιζα και τα αντιμετωπίζω σαν sacred territory. Ως εκ τούτου δεν επιτρέπω να υποπέσει κάτι στην αντίληψή μου από τις “πονηρές καταστάσεις”, παρόλο που επί του θέματος ήμουν alert [as in “μουρντάρης”] από προσχολική ηλικία.
Είχα γίνει έξαλλος διαβάζοντας ένα είδος “φροϋδο-μαρξιστικής” ανάλυσης για το Μίκυ Μάους, στα 19 μου or something, και ενώ …συνέχιζα να διαβάζω Μίκυ Μάους – το έκοψα στα late ’30s. Σκεφτόμουν ότι ο συγγραφέας [έχω απωθήσει το όνομά του και τον τίτλο του βιβλίου] είναι εχθρός της ανθρωπότητας. Γενικά ό,τι έχει να κάνει με απομυθοποίηση και τα συναφή μου δημιουργεί μια νευρικότητα : αυτό που προτείνεται ως εναλλακτικό σενάριο είναι εξ ίσου διάτρητο λογικά, λιγότερο ενδιαφέρον και πιο αντιπαραγωγικό.
Είμαι περίεργος τι μπορεί να έλεγε για το Μίκυ Μάους, γιατί ανέκαθεν είχα την αντίθετη άποψη. Το θεωρώ δηλαδή αποστειρωμένο από κάθε σεξουαλικό υπονοούμενο κατά τα πουριτανικά πρότυπα της προπολεμικής Αμερικής. Δεν υπάρχουν καν σύζυγοι, γονείς, παιδιά – μόνο ανίψια, θείοι, αρραβωνιαστικιές κλπ, μην και μπουν στα πιτσιρίκια ιδέες του τύπου “πώς γίνονται τα παιδιά”. Εκ πρώτης όψεως είναι περίεργο που από τον άκρατο πουριτανισμό η Αμερική κατέληξε σήμερα στη κουλτούρα των τραβεστί, αν και κατά τη γνώμη μου η πολιτική ορθότητα είναι απλώς μια εκκοσμικευμένη μορφή πουριτανισμού.
Αυτό που θυμάμαι να λέει από σεξουαλικής απόψεως ήταν ότι “ο Πασχάλης είναι ζιγκολό της γιαγιάς Ντακ”, ας πούμε.
Υπάρχουν δυο εξαιρέσεις στο Μίκυ – Μάους : η Κλάρα Μπελ, σύζυγος Οράτιου Χαλινάρη, και η Λίλυ Πητ, σύζυγος …Μαύρου Πητ!
Ως προς το ότι δεν υπάρχουν κανονικές οικογενειακές δομές, σκέφτομαι, υπό το πρίσμα της πολιτείας της Disney των τελευταίων δεκαετιών, ότι υπάρχει πιθανότητα να έπαιζε εξ αρχής περίεργο concept αποδόμησης. Ο Disney ήταν ούτως ή άλλως σκοτεινή φιγούρα, και σχέδια που είναι σήμερα εν εξελίξει καταστρώνονται απ’ τον καιρό της ίδρυσης της εταιρίας του.
Ότι κάτι παιζόταν εξαρχής, είμαι απόλυτα σίγουρος. Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσον θα ενέκρινε τη σημερινή πορεία της εταιρίας. Αν και περισσότερο θα ήθελα να ξέρω τη γνώμη του Ωνάση για την κατεύθυνση που έχει πάρει σήμερα το περίφημο Ἰδρυμα..
Θα είχε ξεσαλώσει no doubt about it. Ο τύπος δε μάσαγε από αληθινή κουλτούρα [την Κάλλας την είχε για …τον π@ύτσο – literally], πόσο μάλλον από τις παπαριές των δηθενιάρηδων, των οποίων σφηκοφωλιά είναι το ίδρυμα. Για να μη μιλήσoυμε για το τι θα έλεγε για το ατάλαντο μοσχάρι [μέλος της ισχυρής οικογένειας του ιδρύματος] που πραγματοποιεί καριέρα “συνθέτη” 😂 με τα …δικά του λεφτά.
Ως προς το ότι ο πάλαι ποτέ πολιτισμός των φυσιολογικών ανθρώπων αναγνώριζε την παιδική σεξουαλικότητα, δεν μπορεί να υπάρξει αμφιβολία : οι άνθρωποι διατηρούσαν μια υγιή σχέση με το παιδί μέσα τους – θυμόνταν!
Το μεγαλύτερο αίνιγμα για μένα είναι τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα, ένα τραγούδι που δεν βγάζει κανένα νόημα, εκτός κι αν ξεχωρίσεις μερικά στιχάκια που σχηματίζουν ένα ερωτικό “ποίημα μέσα στο ποίημα”. Πρόκειται για “τσόντα” με την κανονική σημασία, σκόρπιο δηλαδή ερωτικό περιεχόμενο μέσα σε κανονική ταινία. Πώς το επέτρεψε η εκκλησία και πώς διαδόθηκε σε τέτοιο βαθμό? Είναι δυνατό να πέρασε για αιώνες ολόκληρους κάτω από τη μύτη ολωνών? Τα “κλασικά” παραμύθια πάντως προσωπικά τα βαριόμουνα, έτσι πως είχα κακομάθει με τις διεστραμμένες ιστορίες της γιαγιάς μου. Την οποία γιαγιά μου, όταν αργότερα έμαθα πέντε κολλυβογράμματα, κατέληξα να θεωρώ το ισχυρότερο επιχείρημα για την άρρηκτη συνέχεια του αρχαίου και του νεότερου ελληνισμού.
Τα παραμύθια-παραμύθια του στυλ Πινόκιο κλπ. κι εγώ τα ψιλβαριόμουνα, αλλά το Μίκυ-Μάους ήταν ολοκληρωμένη εναλλακτική πραγματικότητα επιπέδου Σταρ Τρεκ τουλάχιστον. Και οι μεταφράσεις του ήταν εκπληκτικές – τις έκανε ο νεαρός τότε Άρης Τερζόπουλος, γυιός του εκδότη Ευάγγελου Τ.
Με τη Χιονάτη έχω μια ευαισθησία – όχι μόνο μού άρεσε σαν ιστορία, αλλά και είχα παίξει [Δευτέρα Δημοστικού] στο “θεατρικό” “Χιονάτη” στο φροντιστήριο Αγγλικών. Έκανα ένα από τους 7 νάνους, τον …συναχωμένο. Όταν ερχόταν η σειρά μου να συστηθώ, “φταρνιζόμουν” και έλεγα …”I’m sneezy!” Εντελώς ηλίθια αλλά πολύ ευχάριστη ανάμνηση. 👃👃👃
Μίκυ Μάους διαβάζω ακόμα και τώρα. Και είναι το πρώτο ανάγνωσμα που προτείνω στις μαμάδες που ψάχνουν τρόπο να βελτιώσουν το λεξιλόγιο των παιδιών τους!
Κι εγώ, σπανίως βέβαια, αλλά διαβάζω. Όταν λέω late ’30s εννοώ τότε έπαψα να το ζητάω στο περίπτερο!
Όσον αφορά πάντως το ζήτημα της “απομυθοποίησης” που ανέφερες παραπάνω, θα έλεγα γενικά ότι συμφωνώ. Σκοπός των σκαπανέων της αποδόμησης εξάλλου είναι στο 99,999% των περιπτώσεων απλώς να χτίσουν καινούριους μύθους πάνω στα ερείπια των προηγούμενων. Γιατί ο κόσμος δεν αντέχει χωρίς τους μύθους, πόσο μάλλον σήμερα που έχει περιέλθει στην κατάσταση του παιδιού. Μη σου πω κιόλας ότι τα παιδιά είναι πιο δεκτικά στην απομυθοποίηση από τους μεγάλους. Το πρόβλημα βέβαια είναι τι κάνεις όταν την θέση του μύθου έχουν καταλάβει πλέον η λευκή και άσπιλη Επιστήμη, ο κακός λύκος ο Πούτιν και ο Μεγάλος Αδερφός Μητσοτάκης. Δεν ντρέπομαι που το λέω, γιατί θεωρώ πως έχω κάνει το καθήκον μου και με το παραπάνω, αλλά προσωπικά τείνω να σταυρώσω τα χέρια. Προτού σταυρώσουν αυτοί εμένα that is.
Συμφωνώ εκ βαθέων με όλα. Ιδίως όμως με το ότι τα παιδιά είναι πιο επιρρεπή στην απομυθοποίηση – πρόκειται για την άλλη όψη της ικανότητάς τους να “αρπάζουν” και να απορροφούν τα πάντα. Προσωπικά είχα την τύχη / ατυχία να απομυθοποιήσω …εν μια νυκτί την πίστη στο Θεό στα 12, με το που ξεκίνησα τα …κουμουνιστικά αναγνώσματα [Μανιφέστο και Βασικές Αρχές του Πόλιτζερ]. “Για κάποιο λόγο” δεν σταμάτησα τότε να διαβάζω Μίκυ-Μάους. Και, “για κάποιο λόγο” μετά την κεφαλαιώδη απομυθοποίηση της πίστης, ήρθε η “απομυθοποίηση” του Μαρξισμού, της απομυθοποιητικής διαδικασίας εν γένει, και η τελική απέχθεια για την απομυθοποίηση ως έννοια. Θα μπορούσε κανείς να το δει και ως [αυτο]εκδικητική νοσταλγία για τον χαμένο παράδεισο.
By the way, μια και ανέφερες τον Κούλη, δεν ξέρω αν τον είδες να μας μιλάει απ’ τις Βρυξέλλες για τις πυρκαγιές που είναι “πρωτοφανείς και ανεξέλεγκτες” και οφείλονται …στην κλιματική αλλαγή φυσικά.
Εν ολίγοις τα ξέκωλα έχουν βρει το τέλειο κόλπο : καίμε / αφήνουμε να καούν τεράστιες εκτάσεις γης, κατηγορούμε γι’ αυτό την κλιματική αλλαγή, και στη συνέχεια γεμίζουμε τα καμμένα με αεροτουρμπίνες, για να την πολεμήσουμε.
Δεν τον είδα. Κατάλαβα όμως ότι μετά την σύντομη περίοδο του “μπορώ να κάνω τα πάντα” που ακολούθησε τις εκλογές, περάσαμε στη φάση του climate change strikes back. Που για την παρούσα κυβέρνηση αποτελεί ευφημισμό για το “δεν μπορώ να κάνω τίποτα”.