Εννοείται ότι το “ποιος βομβάρδισε το Al-Ahli” αποτελεί κατ’ αρχήν αποπροσανατολιστικό ερώτημα, στο πλαίσιο μιας γενικευμένης χουλιγκανοποίησης των “πολιτικών” αντανακλαστικών του πλανήτη.
Ωστόσο η κατεύθυνση προς την οποία [απο-]προσανατολίζει, είναι αυτή της γενικότερης ανάφλεξης, οπότε πρέπει κανείς να προσέχει ιδιαίτερα :
Αν πρόκειται για λάθος των Παλαιστινίων, είναι ένα ακόμα εφιαλτικό γεγονός, από εκείνα που συμβαίνουν και περνούν στη λήθη, δίχως άλλο “υπαίτιο” πέρα από τον πόλεμο, κι αυτούς που τον ξεκίνησαν …αν εντοπίζονται.
Αν είναι όμως ενέργεια του Ισραήλ, το πράγμα είναι συμβολικό ενός κράτους – εγκληματία – τρομοκράτη, και επομένως άμεσα αξιοποιήσιμο : το βλέπεις στις όπου Γης διαδηλώσεις συμπαράστασης.
Ανάμεσά τους αυτή που δείχνει στο παρακάτω βίντεο ο συμπαθής Θάνος Κόκκαλης [γνωστός μας από την περίοδο της “πανδημίας”].
Καλό είναι βλέποντάς το κάποιος, να αναλογιστεί τι έχει προκαλέσει αυτή η κυβέρνηση στη χώρα, πίσω από το προπέτασμα της [με εντολή έξωθεν] “αντίστασης” στον Έβρο.
Η ΠΕΜΠΤΗ ΦΑΛΛΑΓΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
(Visited 115 times, 1 visits today)
Εντωμεταξύ μόλις έμαθα ότι ο Κούγιας παραιτήθηκε αγανακτισμένος από την υπόθεση Πισπιρίγκου, στην έκβαση της οποίας, όσο γελοίο κι αν ακούγεται, είχα τρόπον τινά “στοιχηματίσει τα πάντα”. Το ήξερα βεβαίως εξαρχής ότι δεν υπήρχε καμία ελπίδα, και πάλι όμως δυσκολεύομαι να το καταπιώ και ακόμα περισσότερο να το χωνέψω.
Κάτσε να δούμε τι γίνεται. Από ό,τι είδα μόλις επί τροχάδην (γράφω απ’ το κινητό) δεν παραιτήθηκε ακριβώς, ούτε “εγκατέλειψε” την υπόθεση. Πρόκειται για κίνηση τακτικής.
I do hope so. Γιατί και ο Κούγιας μου φαίνεται ότι την είχε πάρει προσωπικά την υπόθεση.
Ως προς αυτό ειδικά διαβεβαίωνε σ’ αυτό που διάβασα επί τροχάδην, επιμένοντας ότι πρόκειται για το μεγαλύτερο δικαστικό σκάνδαλο από καταβολής ελληνικού κράτους.
Πρόκειται για ολοκληρωτικό παραλογισμό. Δεν μπορεί να υπάρχει μια τέτοια υπόθεση. Κι όμως.
Επειδή όπως σου έχω πει, κάτι ιδιαίτερα απωθητικό για μένα [ποιος ξέρει τι ειδους “ευαίσθητο σημείο” μου αγγίζει] με εμπόδισε να ασχοληθώ με λεπτομέρειες της υπόθεσης, αλλά απ’ την άλλη εμπιστεύομαι την κρίση σου – θα την εμπιστευόμουν ακομα και αν δεν υπήρχε η παράμετρος Κούγια – ο λόγος για όλο αυτό παραλογισμό ποιος είναι; έτσι απλά οι δικαστές είναι τρομοκρατημένοι από το όργιο στο Twitter; και διαστρεβλώνουν ολόκληρη τη διαδικασία για να μην προκύψει ως ηλίου φαεινότερο ένα αποτέλεσμα που θα προκαλούσε “λαϊκή εξέγερση”; ή είναι [πράγμα το οποίο επιβεβαιώνει η εμπειρία μου από δικαστικές αίθουσες] και οι ίδιοι κατωτάτης υποστάθμης;
Υποθέτω ισχύουν και τα δυο, το πρώτο άλλωστε ως αποτέλεσμα του δεύτερου.
Tα είπες ο ίδιος. Και πάλι όμως κάτι περισσεύει. Αν μπορούσα εξάλλου να το εξηγήσω, δεν θα ήταν τόσο παράλογο. Εδώ δεν πρόκειται για μια υπόθεση σαν του Τραμπ για παράδειγμα, στην οποία οι σκοπιμότητες των κατηγόρων του είναι απόλυτα διαφανείς και στην τελική μπορείς να του προσάψεις μια τυπική έστω παράβαση του νόμου, οσοδήποτε ασήμαντη. Εδώ μιλάμε για παντελή έλλειψη τεκμηρίων, μαρτύρων, κινήτρων, υπόθεσης. Μοναδικό “στοιχείο” οι φαντασιοπληξίες της Νικολούλη που διαφημίστηκαν σε ψυχοπαθολογικό βαθμό από τα ΜΜΕ κατόπιν εντολής της κυβέρνησης Μητσοτάκη για λόγους διασκέδασης της προσοχής του κοινού κατά την περίοδο της πανδημίας. Το να παραδεχθούν τώρα δικαστές, αστυνομία, δημοσιογράφοι και κοινό την ανύπαρκτη φύση της υποθέσεως, είναι σα να παραδέχονται ότι για τρία συναπτά έτη αποδείχθηκαν στην καλύτερη περίπτωση ΜΑΛΑΚΕΣ. Για τον ίδιο λόγο δηλαδή που ακόμα δεν παραδέχονται το φιάσκο των “μέτρων κατά του κορωνοϊού”.
Κατά λάθος μού βγήκε ανώνυμο πάλι το σχόλιο!
Αντιλαμβανόμαστε οι διασώζοντες στοιχειώδη ψήγματα αντιλήψεως, ότι αυτή είναι η πιο σκοτεινή απ’ όλες τις παραμέτρους. Ένα είδος παραλλαγής του “too big to fail” όπου τη θέση του μεγέθους ενός τραπεζικού κολοσσού παίρνει το μέγεθος μιας κολοσσιαίας απάτης. Το οποίο [μέγεθος] εξασφαλίζει τη μη αποκάλυψή της. Και αυτό ισχύει σε ένα σωρό τομείς, δηλ. ουσιαστικά σε όλους.
Δεν υπάρχουν λόγια για να αναφερθεί κανείς στη Νικολούλη, την οποία αν προσέξει κανείς θα διακρίνει μια καρικατούρα της Βουγιουκλάκη, και η οποία ξεκίνησε την “καριέρα της” με τη δολοφονία προσωπικότητας του Ιόλα, ο οποίος ήταν ο πρώτος …Λιγνάδης [εννοείται απείρως σοβαρότερος]. Φαντάσου ότι μη ασχολούμενος πεισματικά σχεδόν με την υπόθεση Πισπ. δεν ήξερα ούτε καν περί εμπλοκής σ’ αυτήν του συγκεκριμένου ανθυπο-creature.
Καταλαβαίνεις τώρα γιατί θεωρώ την υπόθεση τόσο σημαντική. Πρόκειται για μια μικρογραφία της τερατωδίας που διαπράχθηκε κατά την περίοδο της πανδημίας (και συνεχίστηκε με το Ουκρανικό) η οποία γίνεται ακόμα πιο τερατώδης λόγω του συμπυκνωμένου χαρακτήρα της και της εφιαλτικής παραμέτρου της αναίτιας καταδίκης μιας τυχάρπαστης χαροκαμένης γυναικούλας. Πολλά και διάφορα θα μπορούσα να συγχωρήσω στην κυβέρνηση Μητσοτάκη με τη δικαιολογία ότι δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Αυτό με τίποτα.