Στο πάνελ του Κόντρα διαξιφίζονται [όχι ότι έχει σημασία] οι Κουρουμπλής [ΣΥΡΙΖΑ], Χρυσομάλλης [ΝΔ]. Αντιπαθής, παρεμπιπτόντως ο πρώτος, άγνωστος εντελώς ο δεύτερος. Αλλά και αγοραίος, όπως προκύπτει σύντομα. Κάποια στιγμή ο Κ. θα αναφερθεί στα μονοκλωνικά αντισώματα, φάρμακο που [δεν έχω τρόπο να …αξιολογήσω αλλά] όπως λέει, χρησιμοποιείται με επιτυχία σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες πλην Ελλάδος. Στερούμενος επιχειρημάτων, ο κύριος Χρυσομάλλης επιλέγει να απαξιώσει την άποψη του κυρίου Κουρουμπλή, ως μη ειδικού : δεν είναι γιατρός, επομένως δεν δικαιούται διά να ομιλεί. Ωστόσο, ούτε ο συνομιλητής του είναι γιατρός, πράγμα που ο ίδιος σπεύδει να επισημάνει.
Αφήνουμε κατά μέρος το ερώτημα “γιατί επιλέχθηκαν οι συγκεκριμένοι …μη ειδικοί για να συζητήσουν για το συγκεκριμένο θέμα”. Αφήνουμε και το, ευρύτερου ενδιαφέροντος, “γιατί επιλέγονται σε υπουργικές θέσεις άνθρωποι που η επιστημονική τους ειδικότητα, αν υποτεθεί ότι έχουν, είναι άσχετη με το αντικείμενο” [ο Κουρουμπλής έχει διατελέσει υπουργός υγείας]. Πάμε σε κάτι άλλο:
Θεωρητικά, ο λόγος ύπαρξης μιας συζήτησης που εκτυλίσσεται ενώπιον κοινού, είναι η ενημέρωσή του και η εξ αυτής διαμόρφωση άποψης για το εξεταζόμενο θέμα. Ζητούμενο είναι οι πάντες, όχι μόνο οι ειδικοί, να έχουν άποψη, ιδίως για θέματα ζωής και θανάτου που αφορούν τους πάντες. Όπως η “πανδημία”. Αν ο “ανειδίκευτος” δεν έχει δικαίωμα στην άποψη, γιατί να ενημερώνεται καν;
Η «θεωρία της κωλοτρυπίδας» [Callahan] μπορεί να βρίσκει θριαμβευτική επίρρωση σε εκτεταμένες περιοχές του διαδικτύου. Αλλά η παράκρουση που βασιλεύει εκεί αποτελεί άλλοθι για ένα άλλου είδους ξεσάλωμα εκ μέρους ποικίλων εκπρόσωπων «του πνεύματος και της τέχνης». Και εν πάση περιπτώσει, είναι προτιμότερη απ’ την συμμόρφωση ασυζητητί στις αφ’ υψηλού εντολές των τελευταίων.
Η επίκληση της «ειδικότητας» ως προϋπόθεσης για ύπαρξη άποψης είναι όχι μόνο απρεπής αλλά και λογικά λάθος. Οι πάντες οφείλουν να έχουν άποψη, διαμορφωμένη [και] απ’ την επαφή με ειδικούς. Η άποψη του «μη ειδικού» οφείλει να είναι μετριοπαθής στο βαθμό που έχει επίγνωση του κενού εξειδίκευσής του. Αλλά και του «ειδικού» η άποψη οφείλει να είναι στοιχειωδώς μετριοπαθής, στο βαθμό που είναι επιστήμονας και όχι τσαρλατάνος.

Το αληθινό όργιο βέβαια συντελείται στις περιπτώσεις όπου κάποιος με το τουπέ του επιστήμονα, ιδίως του «διακεκριμένου» τσαλαβουτάει σε αχαρτογράφητα για τον ίδιο ύδατα.
Ή …λύματα:
Είναι ο Βοθρολόγος κύριος Σαρηγιάννης που θα ενημερώσει στη συνέχεια, με όλη την πειθώ του τίτλου [Καθηγητής Περιβαλλοντικής Μηχανικής] και της χαρισματικής προσωπικότητάς του, ότι …τα self tests και τα εμβόλια είναι οι μόνες λύσεις για την πανδημία [«δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό»]. Σπεύδοντας να συμφωνήσει με τον [και «δικηγόρο» εκτός από «δημοσιογράφο»] Π. Παναγιωτόπουλο στο ότι, όχι μόνο πρέπει τα self tests να επεκταθούν υποχρεωτικά «στο σύνολο του ενεργού πληθυσμού», αλλά και να θεσπιστούν …αυστηρές ποινές για όσους παραπλανούν ως προς το αποτέλεσμα.
Παραμονή «θλιβερής επετείου» όλα αυτά, δια να μη λησμονώμεθα.