Την “άποψη” του blog για τους κ.κ. Γεωργιάδη, Πορτοσάλτε [αν αυτή έχει σημασία] μπορεί να τη δει ο καθένας, πληκτρολογώντας τα ονόματά τους. Αλλά από αυτού του σημείου μέχρι την ηρωοποιημένη * μαλακία του τζαμπαμάγκα με το μπαγλαμαδάκι, υπάρχει απόσταση – για να μη πιάσουμε και την “αισθητική” της υποθέσεως.
Μεθαύριο ένας άλλος φλούφλης θα τραγουδάει το θάνατο των “αρνητών κλίματος”, και οι “αψεκ” θα τον αποθεώνουν.
Εννοείται ότι ηλίθιο είναι και το βίντεο, πάνω, κατατοπιστικό όμως.
* Απ’ τους, αριστερούς κυρίως, κρετίνους των [σόσιαλ] μίντια. Όλους εκείνους που είχαν πέσει να φάνε τον Πετράκο, σε εποχές “πανδημίας των ανεμβολίαστων”. Κάτω, screen shot από EFSYN.
(Visited 86 times, 1 visits today)
Τα trends δυστυχώς έχουν κάνει την <> τους και εδώ. Το ερώτημα όμως παραμένει, πόσο ακόμη ξεπεσμό καλλιτεχνικό-πολιτικό,-κοινωνικό χωράει στη δύσμοιρη ετούτη χώρα ;
Πιστεύω απεριόριστο. Το “τζίνι” της ασχήμιας και της ανωμαλίας έχει βγει απ’ το μπουκάλι, κι άντε να το ξαναβάλεις.
Δεν θα εκπλαγώ καθόλου εάν ο μπαγλαμάς ενταχθεί σε κάποιο ψηφοδέλτιο κόμματος πάντως
Εννοείται. Τέτοιο πολιτικό κεφάλαιο κρίμα να πάει χαμένο.
Δεν μπορώ να βρω τους υπόλοιπους στίχους του τραγουδιού, το τελευταίο που θα καταλάβαινα πάντως είναι κάτι σε bodybag, που έτσι κι αλλιώς φέρνει σε αμερικάνικη ταινία περισσότερο παρά σε δικό μας “έντεχνο” τραγούδι. Ίσως εννοούσε “στο ίδιο τσουβάλι”. Περίεργο πάντως που δεν έπαιξαν και τα συμφραζόμενα στο βαθμό που υπάρχουν. Προφανώς αυτός που έδωσε το βίντεο στόχευε στη δημιουργία συγκεκριμένων εντυπώσεων.
[Προ ολίγου επέστρεψα] Εννοείται ότι κι εγώ έψαξα το συνολικό στιχούργημα ακριβώς για τον ίδιο λόγο, μήπως και από το context να πούμε προέκυπτε κάτι άλλο, αλλά τζίφος. Δεν θα εκπλησσόμουν αν το όλο event ήταν κατασκευασμένο from scratch, αποτελούμενο αποκλειστικά από τα συγκεκριμένα δευτερόλεπτα που ακούγεται η συγκεκριμένη μαλακία.
Ως προς το έντεχνο την άποψή μου την ξέρεις. Είχε δημιουργηθεί “σάλος” στον ΗΧΟ [ακόμα και από κάποιους συνεργάτες] με τη δημοσίευση μιας έρευνας για το σκυλάδικο στα middle ’90s, στο main κείμενο της οποίας “έπαιρνα θέση” υπέρ του σκυλάδικου με …αντίπαλο δέος το “έντεχνο”.
Όσο κοινός τόπος και αν θεωρείται σήμερα [και πάλι, από κάποιους μόνο] …30 χρόνια πίσω ήταν ground breaking άποψη. Εννοείται ότι σιχαίνομαι τους συγκεκριμένους γκαλλιτέχνες “σα να μην πέρασε μια μέρα”.
Το συγκεκριμένο άτομο εντωμεταξύ το ακούω πρώτη φορά στη ζωή μου. Γενικότερα το “έντεχνο” θα πρέπει να είναι η πιο βαρετή μουσική στον πλανήτη. Έχω μέχρι και δίσκο με αρχαία κινέζικη μουσική, όπου κάποιος σχιστομάτης παίζει αργόσυρτα την ίδια νότα για δέκα λεπτά, και παρουσιάζει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον.