Είπαμε ότι ευκαιρίας δοθείσης με την εναρκτήρια μαλακία του κυρίου κυρίου Δωδώνης, ο κάθε πικραμένος βγαίνει στη σκηνή να πει το ωραίο του. Από κοντά κι εμείς, διατί να το κρύψωμεν άλλωστε.
Αυτό για το οποίο κόπτεται εδώ ο διακεκριμένος βλαξ και …ημισωσίας του Βλαντίμιρ Λένιν, είναι να διατρανώσει την πεποίθησή του περί μη ύπαρξης Θεού.
Σύφωνα με το συλλογισμό του, αρκεί γι’ αυτό ως απόδειξη το ότι …άνθρωποι σαν τον κ.κ. Χρυσόστομο “παριστάνουν τους εκπροσώπους του”.
Το πώς τώρα η ύπαρξη ενός ψευδο-εκπροσώπου ακυρώνει την ύπαρξη του εκπροσωπούμενου, θα πρέπει να περιμένουμε ίσως το επόμενο tweet του κυρίου Μπογιόπουλου για να μας εξηγηθεί. Εκτός αν η ύπαρξη των ρεφορμιστών, των ρεβιζιονιστών και γενικώς όλων των “δήθεν” μαρξιστών αποτελεί επιχείρημα περί ανυπαρξίας της μαρξικής θεωρίας.
Να θυμηθούμε ότι ο κύριος Μπογιόπουλος ανήκει σε ένα κόμμα που οι …μαρξιστές [υποθέτω] Γραμματείς του, κατά συντριπτική πλειονότητα, έχουν διωχθεί κακήν κακώς από τη θέση τους με χαρακτηρισμούς όπως, “πουλημένοι” “σκουλήκια” και “προδότες της σοσιαλιστικής υπόθεσης”.
Και, στο φινάλε [για να δώσουμε κι ένα break στον “καημένο” τον Δωδώνης], υπάρχει κανείς που να μην είναι ανάξιος ως εκπρόσωπος …κοτζάμ Υπέρτατου Οντος;
Όσο και να κοιτάξει κανείς μέσα στο σώμα ενός ανθρώπου, ποτέ δεν πρόκειται να συναντήσει αυτό που ονομάζουμε πνεύμα, ύπαρξη, αίσθηση. Κι όμως πιστεύουμε σε αυτά τα πράγματα βασιζόμενοι σε διάφορα εξωτερικά σημάδια και στην προσωπική μας διαίσθηση. Γιατί θα έπρεπε η σχέση του Θεού (πνεύμα) με τον κόσμο του (σώμα) να είναι διαφορετική?
Τα πιστεύουμε γιατί …είμαστε αυτά τα πράγματα.
Ο “Θεός” θα μπορούσε να είναι μια δι-αίσθηση : η συλλογική οντότητα ΕΜΕΙΣ, μετά από “x” χρόνια εξέλιξης. Έχοντας αφήσει πίσω τους περιορισμούς του χώρου και του χρόνου, υπάρχει / – ουμε παντού και πάντα, άρα και εδώ και τώρα.
Δεν ξέρω αν είναι θέμα εξέλιξης, αφού και στην παρούσα μορφή του το πνεύμα δεν περιορίζεται πάντοτε από το χώρο, το χρόνο και τις αισθήσεις, τα οποία πρέπει να υπάρχουν ασφαλώς για πολύ σοβαρούς λόγους. Επίτηδες παρέλειψα εντωμεταξύ το επιχείρημα του “κρίνω τους άλλους εξ ιδίων” έχοντας κατά νου τα διάφορα έντομα, ερπετά κλπ που κυκλοφορούν ανάμεσά μας με ανθρώπινο κάλυμμα😉
Υπό αυτή την έννοια η πραγματική προσευχή αντιστοιχεί στον σωματικό πόνο που εφιστά την προσοχή του υποκειμένου στο γεγονός ότι κάπου υπάρχει πρόβλημα και χρειάζεται ναντιμετωπιστεί.
Σωστό μου ακουγεται. Αλλά τείνω να πιστέψω ότι, κάποιες φορές τουλάχιστον, ισοδυναμεί και με φροντίδα.
Θα μπορουσε,ίσως,κάποιος να πεί πως ο Θεός δεν υπάρχει,όντως,γιατί αν υπήρχε δεν θα ήταν Θεός(go back mr Harari!).Αν ο,περιορισμένης υλικής ύπαρξης,άνθρωπος είναι προϊόν και παραγωγός,ταυτόχρονα,της ιστορίας,τότε δεν επιτυγχάνει ένα είδος “πανταχού παρουσίας” τόσο στον τόπο όσο και στον χρόνο;
Πράγματι ένας θεός με υλική παρουσία δεν θα έδινε και πολύ την εντύπωση Θεού. Το μεγάλο πλεονέκτημα του ανθρώπου πάντως είναι η αποκλειστικότητα της γλώσσας, χάρη στην οποία μπορεί να χαρακτηρίζει τον εαυτό του όπως του αρέσει και ναποφασίζει για την ύπαρξη και την θέση ανώτερων και κατώτερων κατά τη γνώμη του όντων. Πλεονέκτημα που λέει ο λόγος δηλαδή, αφού συγχρόνως είναι κι ο μόνος που καταλαβαίνει τις αερολογίες που ξεστομίζει, την ώρα που ο υπόλοιπος κόσμος κουνάει το κεφάλι με συγκατάβαση..
Όπως θα έχετε αντιληφθεί, ήμουν εκτός. Ες αύριον τα “σπουδαία”…😇
Ένα σχόλιο του dnk περί Θεού που “αν υπήρχε δεν θα ήταν Θεός” και περί ανθρώπου που ορίζοντας την αφήγηση “αποτελεί ήδη τρόπον τινά πανταχού παρουσία στο χώρο και στο χρόνο”… ΔΕΝ ξέρω τι απέγινε. Αφήνω μια πιθαότητα πάνω στη βιασύνη μου χτες, κατά λάθος να το έσβησα.
In any case, όντας δέσμιος της ανατροφής μου, ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορώ να φανταστώ το “Θεό” που να έχει κάποιο νόημα, είναι αυτός μιας προσωποποιημένης οντότητας. Όχι ντε και καλά με την ιδιότητα του Δημιουργού του Κόσμου, αλλά κάποιου ο οποίος είναι “Παντοδύναμος”, μπορεί να επικοινωνεί και να εισακούει προσευχές. ΟΚ, μπορεί αυτό που έχω στο μυαλό μου να είναι αυτό που κάποιοι ονομάζουν “Φύλακας Άγγελος”, τουτέστιν ο “Ανώτερος Εαυτός”, go figure. Όπως go figure και ποιά είναι η αληθινή ετυμολογία της λέξης “Θεός”. Και πάλι αυθαίρετα, “επιλέγω” το ρήμα θεώμαι, γιατί αίσθησή μου είναι ότι ο ρόλος που επιτελούσε η θεϊκή παρουσία ήταν αυτός : παρηγοριά στη μοναξιά ενός ανθρώπου αντιμέτωπου με το σκάνδαλο της ύπαρξής του στον κόσμο. Εξ ου και, αυθαίρετα πάλι χωρίς δυνατότητα αποδειξης, συνδέω την εποχή που σηματοδοτεί ο “θάνατος” του Θεού με εκείνη της ανόδου των οπτικοκουστικών μέσων. Τα τελευταία, αντικαθιστώντας τον Θεό στην Πανεποπτεία του, έχουν καλλιεργήσει στον άνθρωπο, step by step αρχής γενομένης με τον κινηματογράφο, την αίσθηση του παρακολουθούμενου.