Η συγκυρία είναι εκτυφλωτική, και …καθηλωτική συνάμα. Εκτυφλωτική για μερικούς, και καθηλωτική για όλους: Την ίδια στιγμή που ο τουρκικός ολοκληρωτισμός παίζει ό,τι χαρτί διαθέτει, του μεταναστευτικού προεξάρχοντος, στην Ευρώπη συντελείται μια αλλαγή τακτικής των ελίτ. Αυτή είναι προϊόν δυο συνειδητοποιήσεων.
Η πρώτη θα έπρεπε να έχει προκύψει από δεκαετίες: αφορά στον κίνδυνο που η Ευρώπη διατρέχει από τις ροές μεταναστών / προσφύγων, οι οποίοι εμφανίζονται εσαεί απρόθυμοι να ενσωματωθούν στον τρόπο ζωής “μας”, υπομονετικά αναμένοντας τη στιγμή που θα βρεθούν σε θέση ισχύος. Σήμερα κάποιοι ξυπνούν απ’ τη νιρβάνα τους. Ακόμα και χώρες όπως η Δανία και η Σουηδία λαμβάνουν μέτρα.
Η δεύτερη συνειδητοποίηση είναι χρησιμοθηρική: οι ευρωπαϊκές ελίτ νιώθουν την ανάσα των εθνικιστών, και συνακόλουθα την ανάγη να υιοθετήσουν ένα πιο κριτικό λόγο. Οι από μηνών αποστροφές Μακρόν περί μεταναστών που “δεν τους υφίστανται οι μπουρζουάδες αλλά ο λαός”, η άρνησή του αποδοχής των Σκοπιανών στην EU, δεν απηχούν παρά τον βηματισμό της Μαρί Λεπέν προς τα Ηλύσια Πεδία.
Και μέσα σ΄όλα αυτά …εμείς.
Πέρα απ’ τους χρήσιμους ηλίθιους και τα μίσθαρνα του Σόρος, τυφλοί είναι όσοι εξακολουθούν να θεωρούν ότι αυτή η κυβέρνηση ήρθε για να κάνει τη διαφορά στο μεταναστευτικό – ήμουν ένας από αυτούς. Με δεδομένες τις συνθήκες που επικρατούν στα ανατολικά και τα βορειδυτικά της χώρας, η μόνη προοπτική που διαφαίνεται είναι η ανακύκλωση μιας διαδικασίας συμφόρησης / αποσυμφόρησης νησιών / μεταφοράς ανθρώπων στα ενδότερα. Ο λόγος που δημιουργούνται τα “κέντρα φιλοξενίας” στα ενδότερα δεν είναι άλλος απο το να αδειάζει χώρος στα νησιά για ακόμα περισσότερους. Το κοντόφθαλμο της πολιτικής αυτής συναγωνίζεται τελικά εκείνο των Βαρουφάκηδων και των open borders. Γιατί “αυτό που έρχεται”, αυτό που διακρίνεται στο βάθος, είναι και για τους δύο το ίδιο αόρατο: κάποια στιγμη, σε ένα μέλλον όχι μακρινό, με τις “δομές” σε νησιά και ενδότερα να καταρρέουν, η κατάσταση με τους καλούς μας μετανάστες θα καταστεί παντού απολύτως ανεξέλγκτη. Οι πρώτοι που θα πάρουν τότε “τα όπλα” θα είναι οι σημερινοί ανθρωπιστές της υποθέσεως. Μετά από αυτό που μοιραία θα επακολουθήσει, ο τουρκικός ολοκληρωτισμός τραβάει το πιο ισχυρό χαρτί του: εκείνο των “αδελφών μας που δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε”.
Οι χυδαιότητες που εκστόμισε ένα από τα androids του Ερντογάν, περί Ελλήνων που “βασανίζουν μετανάστες” κλπ. θα έπρεπε να χτυπήσουν κάποιο καμπανάκι. Αλλά σε ποιούς;