“Το Twitter” είναι μια τεράστια μηχανή ελέγχου συνειδήσεων, ένα είδος ηλεκτρονικού κουκλοθέατρου στα χέρια του Jack Dorsey. Στην καλύτερη περίπτωση, ο τελευταίος και οι συνεργάτες του επιβάλλουν “τάσεις” και “συναισθήματα” στις μαριονέτες [την …κοινότητα] που χειρίζονται με τις οπτικές τους ίνες. Στην χειρότερη, αναφέρονται σε “τάσεις” και “συναισθήματα” κατά το δοκούν και εκ του μη όντος.
Εγώ αρνούμαι να πιστέψω ότι οι “συμπολίτες μου” που πανηγυρίζουν αυτή τη στιγμή για την καταδίκη του αστυνομικού για το θάνατο του [σεσημασμένου εγκληματία] George Floyd *, είναι τόσοι πολλοί, ώστε το πράγμα να συνιστά “τάση”. Πάλι, το επίπεδο της εμπλοκής τους είναι τέτοιο [ένα είδος “αναβαθμισμένου” σουσουδισμού της Νέας Εποχής που αναμασά τα κλισέ των radicals] που τίποτα δεν αποκλείεται.
ΥΓ. Αυτό που πάνω απ’ όλα μου έκανε και εξακολουθεί να μου κάνει εντύπωση σ’ αυτή την πολλαπλά μακάβρια υπόθεση είναι το …θριαμβευτικά σαρκαστικό ύφος του δολοφονημένου, δίπλα στην επιγραφή “I CAN’T BREATHE”…”
* Το χυδαίο κύμα βίας, λεηλασίας και καταστροφών με αφορμή τον θάνατο του GF, χαρακτηρίζεται πλέον επίσημα “αντιρατσιστικές διαδηλώσεις”. Το παιχνίδι της προπαγάνδας ξεκινάει από την αλλοίωση της επικαιρότητας. Στόχος της όμως είναι πάντα η ιστορία.
Καλά τώρα δίκες τύπου Τζορτζ Φλόιντ, Χρυσής Αυγής, Λιγνάδη αργότερα και γενικά οποιαδήποτε δίκη στην οποία κατήγορος είναι η πολιτική ορθότητα, περισσότερο ανήκουν στην κατηγορία του θεατρικού..
…υποκατηγορία : “επιθεώρηση”.
Σ’ αυτές τις δίκες ισχύει ο νόμος των social media, τα οποία αλλωστε υποκαθιστούν αργά αλλά σταθερά το ρόλο των “αρμοδίων δικαστηρίων”. Η μια πλευρά κινείται, μάταια, με στοιχεία και νομικές διατάξεις, η άλλη με φωσκολισμούς και virtue signaling. Το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Θα έλεγε κανείς ότι αυτό ισχύει μόνο στο Αμέρικα με τον θεσμό των ενόρκων, αλλά …τελικά ισχύει παντού, και φυσικά εδώ. Είμαι πάντως εκπληκτικά περίεργος να παρακολουθήσω τη δίκη του Λιγνάδη, αν όχι τίποτα άλλο γιατί έχω εμπιστσυνη στα [νομικά και όχι μόνο] guts του Κούγια.
Θεωρώ το αποτέλεσμά της προδιαγεγραμμένο ασχέτως ικανοτήτων και καπατσοσύνης του Κούγια, του οποίου εξάλλου οι αυτονόητες ενστάσεις για τη νομιμότητα της έως τώρα διαδικασίας απορρίφθηκαν απαξιωτικά. Και να φανταστείς, όταν διάβασα την πρώτη “καταγγελία” περί “βιασμού” για τον συγκεκριμένο “γνωστό σκηνοθέτη”, νόμιζα ειλικρινά ότι πρόκειται για φάρσα (του καταγγέλλοντος ή της εφημερίδας) και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα γέλια μου από το γεγονός ότι δημοσιεύτηκαν ως είδηση αποσπάσματα της μυθιστορηματικής αυτοβιογραφίας ενός αρσενικού πορνιδίου. Στην ανάγνωση δε της είδησης για τον “πνιγμό” του Φλόιντ (και ακόμα περισσότερο στη θέαση των σχετικών φωτογραφιών και βίντεο) το πρώτο που είπα στον εαυτό μου ήταν “κάτσε ρε φίλε, πώς είναι δυνατό να πνιγεί κάποιος με αυτό τον τρόπο!!?”
Και εγώ αμφιβάλλω αν θα στοιχημάτιζα ένα σεντ υπέρ του Κούγια. Αλλά είμαι πολύ περίεργος να δω το επίπεδο της κατάπτωσης όπως θα διαφανεί απ’ την υπόθεση.
Έχουμε πάντως ένα λόγο για να είμαστε περήφανοι : η διαφορά των δέκα χρόνων με την οποία μας έρχονταν τα trends παλιά από το εξωτερικό, έχει συρρικνωθεί στους λίγους μήνες.