Δεν “επιλέγουμε” κάποιοι να ασχολούμαστε με την αμερικανική δημόσια σφαίρα απλώς από ενδιαφέρον. Λόγος εξίσου σοβαρός είναι ότι οι εικόνες από τα εκεί συμβαίνοντα είναι εικόνες απ’ το δικό μας μέλλον. Για το #MeToo movement, ήρθε η στιγμή το μέλλον να έρθει στο παρόν.
Στο post #METOO : ΕΝΑ ΤΟΞΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ [https://oannes.gr/metoo-%ce%b5%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%bf%ce%be%ce%b9%ce%ba%ce%bf-%ce%ba%ce%b9%ce%bd%ce%b7%ce%bc%ce%b1/] δημοσιευμένο τον Οκτώβριο του 2019, έχω αναφερθεί εκτενώς στο συγκεκριμένο trend, και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να προσθέσω λέξη.
Κανείς δεν θα έπρεπε να εκφράζει, ούτε και θα είχε νόημα, αμφιβολίες για την ειλικρίνεια η τους σκοπούς μιας γυναίκας που καταγγέλλει βιασμό ή παρενόχληση. Το θέμα είναι της αποκλειστικής αρμοδιότητας των δικαστηρίων. Ένας από τους σκοπούς άλλωστε του [τοξικού, δυσφημιστικού των γυναικών] “κινήματος” είναι η …αναβίωση εξ αντιδράσεως της χυδαιότερης μορφής ανδρικού σωβινισμού. Και η πρόκληση μιας παρωδίας δημοσίου διαλόγου όπως αυτός που …ήδη μένεται στο Twitter, με αντίπαλο δέος των φωσκολο-social justice warriors την νοοτροπία του “παραδοσιακού άντρα” περί γυναικών που “πηγαίνουν γυρεύοντας” και που “θέλουν και τα παθαίνουν”.
Δυο λόγια όμως πρέπει να ειπωθούν για την μέθοδο χειρισμού του θέματος απ’ τα ελληνικά media, όπως την προοιωνίζουν “υποδειγματικά” κείμενα σαν αυτό του in.gr [αποσπάσματα σε screenshots]. Δεν χρειάζεται να ψάξεις “between the lines” για να ανακαλύψεις την αγωνιώδη προσπάθεια δημιουργίας …ρεύματος εκ μέρους του αρθρογράφου. Το ρεύμα άλλωστε ήδη εξαπλώνεται, καθώς και άλλες αθλήτριες …βγαίνουν μπροστά.
“Στα μάτια μας δεν μπορεί να υπάρξει παραγραφή γιατί απλούστατα τέτοιου είδους συμπεριφορές δεν παραγράφονται”. Says who? Όταν πρόκειται για υγειονομικά ζητήματα οι πάντες οφείλουμε να είμαστε αμίλητοι, “ακολουθώντας την επιστήμη”. Όταν πρόκειται για νομικά, μπορεί ο κάθε ημιαναλφάβητος να εμφανίζεται ως …αναθεωρητής του Ποινικού Κώδικα; μπορεί εν είδει μικροσκοπικού όχλου να υπαγορεύει τα “αισθήματά του” σε νομικούς επιστήμονες;
Στην απορία που και ένας άνθρωπος με διψήφιο IQ θα εξέφραζε περί των …23 χρόνων που έχουν περάσει, ο αρθρογράφος μας έχει έτοιμη την απάντηση. Δεν το γράφει ευθέως, ίσως συναισθανόμενος πόσο γελοίο θα ήταν, το αφήνει όμως να εννοείται: “η Σοφία βρήκε το σθένος μετά από 23 χρόνια και μίλησε”. Η αδυναμία γίνεται δύναμη, η τρύπα της αφήγησης γίνεται “επιχείρημα”: ο λόγος που η ΣΜ καταγγέλλει τον βιαστή της 23 χρόνια μετά, είναι ότι το πλήγμα ήταν τόσο μεγάλο που έπρεπε να περάσουν …23 χρόνια για να βρει το θάρρος να το κάνει.
Θα επανέλθω εντός της ημέρας, καθώς το θέμα έχει ποικίλες προεκτάσεις και απολήξεις.
Ο μόνος βιασμός της υπόθεσης είναι ο βιασμός της ομώνυμης λέξης.
Ακριβώς. Φαντάσου να έχει σκοτώσει κάποιος ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, ας πούμε, να τον αφήνεις σαν να μην τρέχει τίποτα επί 23 χρόνια και ξαφινκά να “βρίσκεις τη δύναμη” και να τον καταγγέλλεις. Και να επακολουθεί σάλος εναντίον του δολοφόνου, ενώ ταυτόχρονα οι συζητήσεις / ερωτήσεις περί εσού απαγορεύονται.
“Συμφώνως τω νόμω” πρόκειται για παρόμοια, κακουργηματική πράξη, η οποία άμα τη παρελεύσει 15-20 χρόνων παραγράφεται.
Ακόμα κι αν πάρουμε τοις μετρητοίς την αφήγηση της κυρίας – τη χειρότερη δηλαδή δυνατή εκδοχή – δεν υπήρχε περίπτωση να σταθεί ως βιασμός σε κανένα κανονικό δικαστήριο. Μια ρομαντική βραδιά με απογοητευτική κατάληξη και τίποτε παρισσότερο.
Οι “λέξεις κλειδί” στο μήνυμά σου είναι …κανονικό δικαστήριο. Υποθέτω, και ελπίζω να μην το διαπιστώσω ποτέ ιδίοις όμμασι, ότι αυτή τη στιγμή η “κανονικότητα” της κοινωνίας αντανακλάται και στην “κανονικότητα” των δικαστηρίων. Η αφήγηση της ΣΜ είναι αξιοθρήνητη [δεν είχα μπει σε λεπτομέρειες, νομίζοντας από εκείνα που είχα διαβάσει ότι επρόκειτο περί κανονικού βιασμού]. Μιλάμε για τρελή κατάντια κοινωνίας να παρουσιάζεται “συγκλονισμένη” από κάτι σαν “αυτό”.
Η μόνη “απόδειξη” του “βιασμού” είναι το “αίσθημα βιασμένης” που ένιωσε η κοπέλα όταν κατάλαβε ότι ο γλυκομίλητος κύριος, στις ορέξεις του οποίου ενέδωσε χωρίς ιδιαίτερες αντιστάσεις, την ήθελε τελικά μόνο για το σεξ. Ένα αίσθημα που σχετίζεται με την ίδια πράξη όσο σχετίζεται και το αίσθημά του “να νιώθεις γυναίκα” των “διεμφυλικών” με τον τρόπο που κατουράνε.