Το θέμα μας ασφαλώς δεν είναι ο …Παρτσαλάκης, αλλά η χυδαιότητα του χώρου που εκπροσωπεί [screenshot από Efsyn].
Αυτό που “στοιχειοθετεί” ο ηθοποιός, μη καταλαβαίνοντας ότι σκάβει το λάκκο του [ή μάλλον …θα τον έσκαβε, υπό φυσιολογικές συνθήκες] είναι το κοντράστ ανάμεσα σ’ αυτόν, που “ήξερε” και την Μενδώνη που “δεν ήξερε”, αναδεικνύοντας έτσι την ανικανότητα / ανηθικότητά της.
Ο Παρτσαλάκης “ήξερε” αλλά δεν είχε τις αποδείξεις, για να βγει και να μιλήσει. Ωστόσο, όταν δεν έχεις αποδείξεις, δεν μιλάς περί “γνώσεως” αλλά περί “υποθέσεων”. Οι οποίες δεν μπορεί παρά να πηγάζουν από φήμες, πηγάζουσες από συγκεκριμένες αφηγήσεις. Οι οποίες έκαναν προφανώς το γύρο της καλλιτεχνικής κοινότητας, συναντώντας παγερή αδιαφορία, στην καλύτερη περίπτωση.
Αν τώρα κόπτεσαι για το “πνεύμα” και την “ηθική” της “καλλιτεχνικής σου οικογένειας” είναι καλό να μπορείς να αποδείξεις ότι το έκανες πάντα, και ότι δεν πρόκειται εδώ για όψιμη επίδειξη. Αν όμως ήσουν έτσι πάντα, πόσο δύσκολο ήταν να αναβαθμίσεις τη φήμη σε πραγματικότητα, αναζητώντας και μιλώντας με “παθόντες”; Πόσο …ακραίο θα ήταν να τους παροτρύνεις να μιλήσουν, μπαίνοντας μπροστά με το κύρος του ονόματός σου;
Γιατί άραγε η Μενδώνη [αντιπαθής για διάφορους λόγους, άσχετους με το θέμα] είναι περισσότερο υπόλογη από τα μέλη της “καλλιτεχνικής οικογένειας”; Και από που κι ως που έχει βγει οριστικά καταδικαστική ετυμηγορία περί Λιγνάδη; την οποία παρεμπιπτόντως …προσυπογράφει πλέον η Μενδώνη;
Αποφεύγω αυτή την τοξική υπόθεση όσο περισσότερο γίνεται, με την εξαίρεση όσων πιάνει το αυτί μου από σπόντα. Έτσι σήμερα ακούω, από το στόμα του …Αυτιά, τα εξής: “ένας γνωστός μου …σοφός νομομαθής, μου έλεγε τις προάλλες: ‘Γιώργο, η νομοθεσία για την παιδεραστία πρέπει να αλλάξει. Αυτά τα εγκλήματα δεν πρέπει να παραγράφονται’…”
Η νοοτροπία που καλλιεργείται στον κόσμο, μέσω ενός γλοιώδους virtue signaling, είναι ότι η παραγραφή αφορά γενικώς και αορίστως ένα διάστημα, με το πέρας του οποίου το έγκλημα ξεχνιέται, ή συγχωρείται.
Περί αξεπέραστων δυσκολιών οι οποίες προκύπτουν συν τω χρόνω, τόσο για τη στήριξη των κατηγοριών, όσο, κυρίως, για την απόκρουσή τους, ούτε λόγος.
Εδώ καταδίκασαν τον Τζόνι Ντεπ για το ξύλο που ..τούριχνε η γυναίκα του, σιγά μην έχουν πρόβλημα οι δικαστές με το Λιγνάδη.
Μεταξύ μας, ειδικά του Τζόνι Ντεπ …καλά του έκανε η [υπερβατικά κωλοπετσωμένη] γυναίκα του. Παραείναι τζάμπα μάγκας και αντιπαθητικός, εκτός από ατάλαντος.
Μολις τώρα έβλεπα / κατέγραφα ρεπορτάζ με τις τελευταίες εξελίξεις της υπόθεσης Λιγνάδη και πιθανώς …θα “επιληφθώ”. Θες δε θες τελικά, ένα minimum κουτσομπόλας της γειτονιάς θα το βγάλουν από μέσα σου αυτά τα κατακάθια.
Κάποια στιγμή, αν δε βαριόμουνα, θα είχε πλάκα να μετατρέψω σε κείμενο την [ανεξίτηλη] ανάμνησή μου από την πρώτη φορά που πάτησα πόδι σε δικαστική αίθουσα, συνοδεύοντας δικηγόρο στου οποίου στο γραφείο ατύπως, ως φοιτητής Νομικής, “εργαζόμουν”. Τα όσα είδα και άκουσα εκεί μέσα εκείνη τη μέρα αποτέλεσαν το ισοδύναμο “εμπειρίας φώτισης”. Ο τίτλος φυσικά θα ήταν κάτι του στιλ “πώς δεν έγινα δικηγόρος”.
Γιαυτό δεν πρέπει να υποτιμούμε ούτε τα κουτσομπολιά ούτε την πριπτωσιολογία. Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Τυχαίνει να γνωρίζω (παρά τη θέλησή μου) έναν εισαγγελέα που σε προσωπικό επίπεδο είναι το πιο διεφθαρμένο και σιχαμένο άτομο που μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου.. αλλά νομότυπα.
Το αντίθετο θα με εξέπλησσε. Αυτό που θυμάμαι πάνω απ’ όλα από εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα είναι οι φυσιογνωμίες, οι εκφράσεις, και η “γλώσσα του σώματος” των ατόμων.
Άλλωστε δεν χρειάζεται να πάει κανείς μακριά: η ομάδα των δικαστών που “έγραψαν ιστορία” στο virtue signaling καταδικάζοντας τους απριλιανούς υπήρξαν ευπειθέστατοι στη Χούντα επί 7 συναπτά έτη – όπως και σύσσωμος ο …ακαδημαϊκός κόσμος.