Μια περιήγηση στο Twitter υπό το hashtag #Μενδωνη_songs, δίνει μια ιδέα της εντύπωσης που προάλεσε στο “φιλόμουσο κοινό” η υπουργική παρέμβαση.
Το πρόβλημα βέβαια δεν αφορά σ’ αυτήν, αλλά στο πώς μεταφράζεται : γιατί η δημοφιλής μουσική άλλων χωρών, αγγλοσαξονικών ιδίως, πριμοδοτείται διαχρονικά από κρατικούς φορείς δεκαετίες ολόκληρες, αποτελώντας ιδίως μετά τον ΒΠΠ, άξονα της προσαρμοσμένης σε νέα δεδομένα, μετα-αποικιοκρατικής πολιτικής τους. Αυτά, σε αντίθεση με την διαχρονικά παρατημένη στην τύχη της, εδώ, μουσική / κουλτούρα. Αποτέλεσμα της οποίας είναι μια ”ελληνική παραγωγή” μη ανταγωνιστική σε διεθνές επίπεδο.
Μετά απ΄αυτά, μια κίνηση που υπό άλλες συνθήκες θα είχε νόημα, φαίνεται απλώς γελοία. Άσχετα πάντως απ’ το [σεβαστό] γούστο των φωνασκούντων στα σόσιαλ μιντια, το σκεπτικό τους έχει θέματα : ο λόγος για τον οποίο ωρύονται για την παρέμβαση του κράτους στη μουσική τους ευωχία είναι η προηγηθείσα με σύστημα και μέθοδο παρέμβαση αλλότριων κρατών σ’ αυτήν.
Σε μεγάλο βαθμό πάντως η αναμφισβήτητη μεταπολεμική δημιουργική έξαρση της αγγλόφωνης μουσικής οφειλόταν και στο γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκε στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου – όπως εξάλλου και ο κινηματογράφος – από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ως μέσο παγκόσμιας κυριαρχίας. Για τον ίδιο λόγο η δημιουργικότητά της αυτή άρχισε να φθίνει όταν η αμερικανική παγκόσμια κυριαρχία τελικά επιτεύχθηκε και η διατήρησή της ανατέθηκε πλέον σε άλλα μέσα. Με άλλα λόγια η προοπτική του world domination δημιουργούσε και world class καλλιτέχνες.
Και ιδίως …ethnic καλλιτέχνες, οι οποίοι άκμασαν, guess when, στα ’90s [ασχέτως αξίας τους, δεν είναι αυτή το θέμα].
Θυμάμαι την ατάκα ατόμου μεγάλης δισκογραφικής, “φαν” των Blue Light και εμού προσωπικώς, το οποίο είχα ρωτήσει τι προσόντα έπρεπε να διαθέτω για μια καριέρα στο ευρωπαϊκό mainstream: “κατ’ αρχήν”, μου λέει, “πρέπει να είσαι μια παχουλή, ξυπόλυτη νέγρα από κάποια απίθανη περιοχή του πλανήτη” [στο μυαλό του είχε φυσικά τη Cesaria Evora].
Ως προς τον ρόλο των μυστικών υπηρεσιών [και της μαφίας, με την οποία είναι σε υπόγεια διασύνδεση από τα ’30s] πίσω από τον κινηματογράφο και τη μουσική λαϊκής κατανάλωσης, δεν αφορούσε φυσικά μόνο την παγκόσμια κυριαρχία αλλά, κατ΄αρχήν, την εγχώρια, μέσα απ’ την παγίδευση της “[νεανικής] αμφισβήτησης” σε ακίνδυνα πολιτιστικά στερεότυπα και τη συρρίκνωσή της. Πιο “απτή” απόδειξη αυτού από την κατάληξη της φοβερής γενιάς των baby boomers δεν νομίζω να υπάρχει.
Ακριβώς. Καπέλωνε και βασίλευε. Από τη μια μεριά η (αξιόλογη) μεταπολεμική κουλτούρα υπήρξε ως επί το πλείστον “αντικουλτούρα” – ή τέλος πάντων ξεκίνησε ως τέτοια – συγχρόνως όμως οι φορείς της είχαν στον α’ ή β’ βαθμό συνείδηση της δύναμης του radio civilization και καλλιεργούσαν ανάλογες φιλοδοξίες για την “αλλαγή της κοινωνίας” μέσω της μουσικής με καταπληκτικό πολλές φορές καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Όχι όμως και κοινωνικό, το αντίθετο μάλιστα.