Σε πείσμα της ενορχηστρωμένης δυσφήμισης του “νούμερο ένα ακροδεξιού συνωμοσιολόγου στον πλανήτη”, νούμερο ένα στόχου των liberal media και απαγορευμένου από όλα (πλην X) τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εξακολουθώ να πιστεύω, 20 χρόνια + τον Alex Jones.
Δεν έχω λόγο να σταματήσω να το κάνω.
Να προσθέσω απλώς στην εικόνα, την περιοδεία του Κινέζου στην Ευρώπη, την επίσκεψη του Ρώσου στην Κίνα, την αδελφική υποδοχή της οποίας έτυχε, και την “απροσδόκητη” επέλαση στα ουκρανικά εδάφη. *
Η οποία εν τούτοις, μετά την ψήφιση του νέου πακέτου βοήθειας για τον “πρόεδρο Ζελένσκυ” θα έπρεπε να θεωρείται αναμενόμενη …στο συντομότερο δυνατό χρονικό διάστημα.
Αναρωτιέται κανείς με τι στρατηγικούς εγκεφάλους έχουμε να κάνουμε. Εκτός πια κι αν τα “λάθη” κρύβουν, ποιος ξέρει τι είδους σκοπιμότητες.
* Τα παραπάνω δείχνουν μια σημαντική επιτάχυνση της νικηφόρας πορείας του σινο-ρωσικού άξονα… Με αυτήν κατά νου, το timing γεγονότων όπως η απόπειρα εναντίον του Σλοβάκου και το δυστύχημα του Ιρανού ηγέτη, παραείναι ηχηρό για να αγνοηθεί. Και όλα αυτά, αφήνοντας έξω την παράμετρο του “ιρανοϊσραηλινού proxy war” και τη σχέση του ισραηλινού στρατοβιομηχανικού συμπλέγματος με το Αζερμπαϊτζάν, στα σύνορα με το οποίο έγινε το δυστύχημα.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Δεν ξέρω αν η “ρωσοφιλία” θα μπορούσε να μπει ως κοινός παρονομαστής. Οι ευρωπαίοι ακροδεξιοί που επιθυμούν απαγκίστρωση από το ουκρανικό, είναι ταυτόχρονα σφόδρα υπέρ της δράσης του Ισραήλ. Το περίεργο μάλιστα της υπόθεσης είναι ότι μέχρι χτες πολλοί από αυτούς ήταν φιλοναζιστές αντισημίτες.
Κοινός παρονομαστής και στις δυο περιπτώσεις (απαγκίστρωση από Ουκρανία – υποστήριξη Ισραήλ) φαίνεται να είναι η ιδεολογικού τύπου απόδοση προτεραιότητας στο “εθνικό συμφέρον”, συνάδουσα με την αντι – “μεταναστευτική” ρητορική τους.
Παρεμπιπτόντως, κάποιοι δεξιοί είναι όντως ακροδεξιοί, αλλά δε νομίζω ότι το ποσοστό τους επιτρέπει να μιλάμε αποκλειστικά γι “ακροδεξιά” απαλείφοντας εν τέλει τον όρο “δεξιά” απ’ τη συζήτηση. Άσε που η περαιτέρω κατηγοριοποίηση “πολλών απ΄ αυτούς” ως φιλοναζιστών και αντισημιτών, μας οδηγεί στην επικράτεια της liberal propaganda.
Ούτως ή άλλως οι κινήσεις που επιλέγει κάθε φορά μια κυβέρνηση γίνονται όχι απλώς ερήμην των υποστηρικτών, αλλά και αντίθετα με τις διακηρυγμένες αρχές, δικές της και δικές τους.
Προσωπικά δεν ενδιαφέρομαι αν οι απόψεις μου ταυτίζονται περιστασιακά με την α’ ή β’ κομματική τοποθέτηση, από τη στιγμή που εμένα μου φαίνονται αντικειμενικά σωστές. Ούτε από την άλλη θεωρώ αυτομάτως όποιον συμφωνεί περιστασιακά και για δικούς του λόγους με τις απόψεις μου σύμμαχο κλπ. Επί του προκειμένου πάντως απλά “η πολεμική συνέπεια παραγκωνίζει τη λογική συνέπεια” (Κονδύλης). Με άλλα λόγια οι διάφοροι πρώην ακροδεξιοί που βγήκαν στην επιφάνεια χάρη στο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, αναγκάζονται να υποστηρίξουν εκείνους που μέχρι χτες θεωρούσαν ως πηγή κάθε κακού – τους εβραίους δηλαδή – αφού οι τελευταίοι έχουν βάλει στόχο τους να εξοντώσουν αυτούς ακριβώς τους δυνητικούς λαθρομετανάστες, τους οποίους ωθούν με τον τρόπο αυτό στη.. λαθρομετανάστευση (το αντίθετο δηλαδή του “εθνικού συμφέροντος”, αλλά ποιος ενδιαφέρεται). Η λογική του AJ παρεμπιπτόντως φαίνεται να είναι ότι “αυτά τα κάνουν μόνο οι ρωσόπληκτοι Δημοκρατικοί, εμείς οι λογικοί ρεπουμπλικάνοι δεν επιθυμούμε τη δολοφονία των ρωσόφιλων, άρα ποτέ δεν θα κάναμε κάτι τέτοιο”. Λες και ο Τραμπ δεν είχε δολοφονήσει επιδεικτικά εκείνο τον Ιρανό στρατηγό ή δεν έχει εκφράσει ανοιχτά την υποστήριξή του στην “πολιτιστική” εκστρατεία του Ισραήλ.
Με το σκεπτικό που αναπτύσεις στο τέλος συμφωνώ. Το θέμα είναι το ποσοστό στο οποίο ισχύει για κάθε παράταξη και το επίπεδο συνέπειας κάθε μιας με τις αρχές της. Και σύγκριση δεν νομίζω ότι υπάρχει – οι Democrats έχουν διαρρήξει σχέσεις με τη λογική την ίδια.
Πολιτικές δυνάμεις αντίθετες στα “μεταναστευτικά” ρεύματα πάντα υπήρχαν, η προβολή των ακροδεξιών & ταύτιση αυτών μαζί τους, ήταν απλώς ένα επικοινωνιακό τρικ στο πλαίσιο της αριστερής ατζέντας. Το οποίο τρικ είχαν εύλογα εκμεταλλευτεί (οι ακροδεξιοί) εμφανιζόμενοι σαν μπροστάρηδες ή και σαν μόνοι ενδιαφερόμενοι.
Η υποστήριξή τους πάντως στο Ισραήλ δεν ξεκινάει με την παρούσα κρίση : αποτελεί χρόνια τώρα είδος ιδεολογικής κάθαρσης / ανανέωσης – παραδείγματα η αποστασιοποίηση της Λεπέν απ’ τον “αρνητή του Ολοκαυτώματος” πατέρα της, ή οι γονυκλισίες προς Ισραήλ των “κλασικών” Βορίδη, Πλεύρη, Γεωργιάδη. Το θεωρητικό δίπολο υπό το οποίο αλιεύουν πλέον ψήφους είναι το “πολιτισμός vs Ισλάμ” σε μια διαδικασία όχι “ακροδεξιοποίησης” της δεξιάς, αλλά μάλλον του αντίθετού της. Οι αμετανόητοι ακροδεξιοί, στο Ellada τουλάχιστον, εξακολουθούν να μιλούν για πλανητική σιωνιστική συνωμοσία, εντάσσοντας σ’ αυτήν, απλώς τα πάντα.
Να σου πω την αλήθεια, πιο πολύ εκτιμώ αυτούς τους τελευταίους παρά τη μοντέρνα εκδοχή του Γεωργιάδη και του Πλεύρη jr. Η βούληση για συνέπεια – η ολοκληρωτική συνέπεια είναι ανθρωπίνως αδύνατη – πλέον είναι τόσο σπάνια, που από μόνη της θα έπρεπε να καθιερωθεί ως προστατευόμενο είδος. Οι Ρεπουμπλικάνοι κατά τη γνώμη μου φαίνονται λογικοί γιατί απλά βρίσκονται στην αντιπολίτευση. Κάτι σαν το ΚΚΕ δηλαδή. Αν οι αντίπαλοί τους εξάλλου μεταχειρίζονταν περισσότερο τη λογική, αυτοί θα κατέφευγαν χωρίς δεύτερη σκέψη στο παράλογο. Που αυτό κάνουν και τώρα με την πρώτη ευκαιρία.
Το σκεπτικό μου εν ολίγοις είναι ότι όλες οι παρατάξεις έχουν τυφλωθεί από τις προκαταλήψεις τους και δεν είναι σε θέση να διακρίνουν άλλο συμφέρον από το κομματικό. Το αυτό και οι οπαδοί τους. Το ίδιο συνέβαινε ανέκαθεν θα μου πεις. Μόνο που το διακύβευμα τώρα είναι κολοσιαίων διαστάσεων.